DRUKKERIJ BOUMAN WAS BLIJKBAAR
MOEILIJK OP TE SPOREN
ONZE FOTOPRIJSVRAAG
DE DONKERE OORLOGSTIJD
5
HET SNELSTE VERVOER VAN EN NAAR ALLE
PLAATSEN ONDER GARANTIE
SPANJAARDSLAAN 12a - LEEUWARDEN
Is de opgave van vier weken geleden voor onze prijsvraag ,,Leewadders, waar is dit?" zo moeilijk
geweest? Mensen, mensen, wat kwamen er ditmaal weinig oplossingen bij ons binnen, nog geen tien
totaal en misschien wel minder dan we ooit als reactie op onze prijsvraag hebben gehad. En dat terwijl het
afgebeelde pand nu eens niet verdwenen was, maar er nu nog steeds staat, zij het dan, dat het uiterlijk
door een verbouwing veranderde.
beste, want het afgebeelde pand was
dat van de Handelsdrukkerij, annex
Reclamebureau van Bouman aan de
Kelders nummer 19.
HERKENBAAR
DRUKWERK
„Toen mijn vrouw en ik de prijs
vraag bekeken zeiden we tegen el
kaar, dit is het huis van de familie
Bouman op de Kelders" schreef ons
de heer K. van Oostrum te Schier
monnikoog en hij vervolgde: „Eta
lage met drukwerk, links de ingang
van de drukkerij en rechts de ingang
naar boven, waar het gezin Bouman
woonde. Enkele malen zijn wij daar
op bezoek geweest. Mevrouw
Bouman zong in Concordia, het
zelfde koor, waarin ik ook heb ge
zongen. Haar zoon Jopy die nu het
grote reclamebureau leidt, was op
de zondagsschool, waar mijn vrouw
les gaf.
Ook de heer Van Oostrum steekt
ons tenslotte in zijn brief nog even
een veer op de hoed: „Buitenge
woon interessant is het van 't Kleine
Krantsje om met deze foto's een
puzzel te houden. Wanneer 't Klei
ne Krantsje in de bus komt wordt het
van a. tot z. gelezen. Vaak tref ik er
bekende namen in aan".
Dit vrouwtje stond in vroeger jaren met het blad De Sportwereld te venten op
de AmelandspijpToen de fotograaf dit plaatje maakte had zij net een klant:
Willem Jansen, eerste elftalspeler van Leeuwarden, kennelijk benieuwd naar
het oordeel van de sportjournalisten over zijn verrichtingen van de vorige
dag. Willem Jansen herkennen we dus, maar wie weet wie dat vrouwtje was?
Leeft ze nog?
Dat vroegen we een paar weken ge
leden, toen we deze zelfde foto af
drukten in de krant. Welnu, de per
sen stonden bij wijze van spreken
nog niet stil, of we werden al gebeld
door abonnees, die deze actieve
verkoopster van De Sportwereld
onmiddellijk herkenden. Het was
mevrouw Sjoeke de Haan, die o.a.
in de Oosterbuurt heeft gewoond.
Lezers van 't Kleine Krantsje, die
later belden, bevestigden deze me
dedeling en, frappant allen spra
ken van een "buitengewoon aardige
vrouw" of van "een heel goeie
vrouw", die ook jaren bij het Ne
derlandse Reddings Leger is ge
weest. Ongeveer twaalf, dertien
jaar geleden moet mevrouw De
Haan overleden zijn.
Een uitvoerige brief naar aanleiding
van het publiceren van deze foto
ontvingen wij van onze abonnee, de
heer Rinze van der Heide te Leeu
warden, die mevrouw De Haan ook
goed heeft gekend.
De heer Van der Heide schreef ons
het volgende:
AARDIGE VROUW
„Ik heb verscheidene jaren bak
kerswaren bij deze aardige vrouw
aan huis bezorgd. Zij woonde in de
nu afgebroken Oosterbuurt in het
huisje achter de Oostergrachtswal,
dat uit zag op een muur van een
werkplaats. Haar man was ook een
bekend iemand in de stad. Hij liep
erg gebrekkig. De Haan verkocht
De Sportwereld, maar zijn vrouw
ging er ook vaak mee op stap.
Ik kwam elke dag bij haar aan de
deur. Dat wil zeggen, ze zat in de
kamer, want ze had toen ook nogal
last van haar benen. Als ik daar nog
aan denk! Wat een woning - soms
kon je de hele dag de zon niet zien.
Er zaten in die oude huizen veel
muizen en soms liepen ze je gewoon
voor de voeten. Dan zei mevrouw
De Haan: „Van der Heide, wil u die
muizen even achter de kachel van
daan halen, er liggen wel drie dooie.
Ik haalde die beestjes er dan met
stok vandaan en dan was ze weer erg
dankbaar.
BESTE KLANT
Ik kwam er 's morgens al vrij vroeg,
want het was het eerste gedeelte van
mijn wijk en dan zat ze al op me te
wachten. Ik had er altijd een beste
klant aan, want alles vond ze lekker,
tenminste wat het gebak betrof. Ze
kocht veel gebak voor de kinderen,
zei ze vaak tegen mij.
Ik had de hele Oosterbuurt zowat als
klant en toen was het er wel gezel
lig; vaak gingen mijn kinderen mee.
Ze moeten nog lachen, wanneer we
het er weer eens over hebben. Frits
Jansen, een oud collega van mij,
kocht ook elke maandag een Sport
wereld bij De Haan en nog zie ik
hem bij bakker Stelwagen die oude
De Haan nadoen. Frits Jansen was
meen ik een neef van Willem Jan
sen, die toevallig bij mevrouw De
Haan op de foto staat.
Ik denk nog vaak aan het gemoede
lijke in die tijd. Je had veel vaker
een praatje met de mensen. Als
bakker was overal thuis en hoorde je
erbij. Je zag de kinderen opgroeien
en vaak kon je ze ergens mee hel
pen".
Aldus de heer Van der Heide in deze
bijzondere herinnering aan het
echtpaar De Haan - net als eens
Manus de Vries en Piet Dompeling
enthousiaste verkopers van het des
tijds zo populaire blad De Sport
wereld
Van de acht of negen inzenders was
er ook nog een, die het gefotogra
feerde pand situeerde op een ver
keerde plaats. Mevrouw J. Piersma-
Faber te Heeg („Altijd het Krantsje
met veul plezier lezende" schreef
ze ons) ging „op de eerste indruk"
af en dacht aan de Nieuweburen.
„Vroeger" aldus mevrouw Piers-
ma, „de winkel van Pietersen,
voorloper van de Arbeiderspers.
Waar in roerige tijden (anders dan
tegenwoordig) en bij verkiezingen
bulletins voor de ramen hingen. De
zoons waren Piet en Jopy, dat zal nu
wel Joop zijn".
Maar helaas, mevrouw Piersma, de
eerste indruk was ditmaal niet de
„Als men goed kijkt" schreef de
heer Th. Weda te Leeuwarden staat
er op een van de biljetten in de eta
lage Reclame Bureau" en inder
daad, dat was ook zo. Bovendien"
aldus de heer Weda, staat het pand
er nog en is het ook nog wel herken
baar".
Weinig goede oplossingen dus,
maar toch moest het lot de prijswin
naar weer aanwijzen. Dat werd de
heerH. Algra, Nachtegaalstraat 5 te
Leeuwarden.
VRAAGT PRIJSOPGAAF TELEF. 570
Deze advertentie hebben we uit een krant van 1927 geknipt. We zien hier de
razendsnelle verhuiswagen van Poelsma van de Spanjaardslaan (Telefoon
570). Poelsma stond voor niks. Hij vervoerde naar "alle plaatsen onder
garantie"Dan trof je het niet, wanneer je toevallig woonde in een plaats
die niet onder garantie stond.
Tijdens rechtzaakje voor de kan
tonrechter ontkende de verdachte
heftig zich schuldig te hebben ge
maakt aan het ingooien van een
winkelruit. De benadeelde winke
lier had evenwel een getuige mee
gebracht, die beweerde te hebben
gezien, dat de verdachte had ge
gooid.
"Als ik me niet snel gebukt had,
had ik de steen tegen m'n hoofd
gehad!" verklaarde hij.
Waarop de kantonrechter niet de
verdachte, maar deze getuige ver
antwoordelijk stelde voor de toege
brachte scha: 'wanneer u niet voor-
bedachtelijk het hoofd gebogen
had, zou de glasruit niet getroffen
zijn
vervolg van pag. 1
hals vielen of uitbundig op de
schouders stonden te slaan, vond ik
maar vreemd.
Het mooiste vond is als de mannen
van de B.S. op een huis stonden te
schieten, waar dan mensen met de
armen omhoog uit tevoorschijn
kwamen en werden afgevoerd.
Poortugaal R. Kuipers
zijn schuilplaatsen kroop. Of we
moesten naar de Condens om hem te
waarschuwen en dook hij daar on
der.
Van de bevrijding herinner ik mij
eigenlijk alleen maar de Canadese
en Amerikaanse tanks op de Gro
ningerstraatweg en dat wij vanwege
het schieten ergens naar binnen
werden gejaagd. Later, toen het
kennelijk veilig was, zag je overal
mensen met vlaggen e.d. verschij
nen. Dat die elkaar huilend om de
gevolg dat hij door de etalageruit
vloog. Het verdere verloop hebben
wij niet afgewacht.
Toch zijn het herinneringen, waar je
later wel om kon lachen.
Minder leuke dingen waren bij
voorbeeld de razzia's, we waren
dan doodsbenauwd en als we de
soldaten zagen verschijnen en ze de
mitrailleurs op de hoèken van de
straten opstelden, wisten we niet
hoe gauw we thuis moesten komen,
waarop mijn vader weer in een van
