LEE W ADDERS,
WAAR IS DIT
VAN GROOTVADER
NAAR KLEINZOON
11
£&ancJrérolf
AL TWEE HONDERD JAAR
tQt juwelier
pepersbaat-leeuwarrJen
me ongelukken niet?
Sjouke Sukerslak: Nou, dat su ik
oek krekt sêgge. Ik tref daar een
ouwe buutjonge fan froeger. Mein-
dert. Jaren en jaren foetbald. Nooit
wat had. Een paar weken leden
loopt ie op straat, gliedt uut over een
hoopke honnestront, en breekt een
poat, nou ja, een been
Marten: Het sal wel niet een gewel
dige foetballer weest hewwe, want
ik kan em niet. En ik hew dat altied
goed folgt, en oek nog wel es een tip
geven an dizze en géne. Laassen
hew ik nog drie namen deurgeven
aan die Jaansen fan Cambuur, die
daar op 't Vliet woand bij 't Dien-
stecentrum.
Wiebe: Dat hét seker holpen, want
ik las in 'e krante, dat se een nije
speuler kocht hewwe fan de centen
fandieTukker. As 't nou mar langer
as een paar weken helpt, want an
ders bouwe se wel nije tribunes op
Cambuur, mar se blieve krekt soa
leeg as bij Ajakkes en Feijenoord.
Sjouke: Nee, Meindert deed het
meer foor de aardigheid. In het se-
vende of het twaalfde fan ik loof
Road-Geel, mar het kan oekNicator
wel weze. En net ak sêg, nooit wat
had, en nou, één honnekeutel, en
daar leit Meindert met de fuut om
hoog.
Tabe: Der wurdt oek wat op straat
déponeerd langer. Eikeneen mut
een hon hewwe en eikeneen laat em
bij een ander foor de deur skijte. En
as je der wat fan sêgge, krije een
groate bek. Of skelle fan dierebeul
Jan: ja, dat is sa wier as Wobke
libbet. Ik trof dér Durkje nog, dy
wenne froeger as fanke flak bij üs yn
'e bworren. Har man lei dér op hart-
bewaking. Ik seach it dalijks, en ik
hie se yn gjin tritich jier sjoen. As
skoaljonges rópen we dan: Durkje,
hast nog sin yn een augurkje?
Hein: Dat is soms noedlijk, as jou
één treffe, die je in gien jaren sien
hewwe, en die jou wel herkent, mar
jou hem niet. Dat had ik daar in 'e
gang fan't siekenhuus. Hé Hein,
roept er één, en ik kieke en kieke.
Sjouke: Ik hew dat oek wel es. En
weest, je hewwe oek wel lui fan ons
leeftied, dan hewwe se een snor en
een baard, en lang haar onder de
hoed of de pet weg. En die seit dag
en jou mar kieke naar die Tarzan en
mar gokke: wie su dat nou weze
kenne?
Hein: Son saakje waar dit oek. Een
baard hast net soa lang as die fan de
ouwe man uut Spanje die hier oek al
weer omstruunt. En begroeiing on
der de neus was oek niet snotterig.
Nee, ho, dat bedoel ik anders.
Marten: Dat begriepe wij skoan,
Hein. Dat binne fan die gesegdes.
Mar hoe is dat aflopen? Bistem nog
op het spoor komen of hét hij dij uut
de droom helpe mutten?
Hein: Hij seit: Hé Hein. Ik sêg: Ah,
goeie, hoe gaat het? Hij seit: Dat
kon wel beter, anders was ik hier
niet. Mar Peke had dij seker al fer-
teld, dat ik een ongeluk houden had
Jan: As ik de namme Peke hear, mat
ik altied tinke oan in Frysk boek oer
een sekere Peke Donia. Een ald-
kloaniaal, dy op het lést troud mei
eeneh hoeruutdeBoeterhoek,
en dan letter een spultsje begint er
gens yn 'e Walden.
(Nou skeuke de mannen even on
rustig, want fan Hein sien moeke
wurde froeger oek wel be
weerd Fandaar sien bijnaam!)
Tabe (rieklik luud): Wat ken ons dat
spultsje fan die fent skele. Wij
mutte nou wete wie Hein sien
Baardaap was, en ik docht, as we
nou wete, wie Peke is, weet Hein,
wie die fent in 't siekenhuus was.
Hup Hein, los de moord op, anders
mut Wesser weromkomme!
Hein: Dou hest maklijk praten, mar
ik wist op dat stuit nooit één keer
wie die Peke was. Mar ik wu mie
niet kenne late, dus ik sêg: Ja, wat is
dat raargongen niet. Hij seit: Ja, dat
oek, mar dat er nog achter weg
komme ken. Hoe sag Peke dat, toen
jim het er over hadden?
Marten: Eén ding begriep ik nog
niet goed. Die Peke, waar het tel
kens over gaat, wat foor pursoan is
dat? Hein mut em toch kanne, al-
lénig op dat stuit had ie niet foor de
geest. En is die dat nou de hele tied
in 't siekenhuus niet weer in 't sin
komen?
Hein: Wacht nou even, want wielst
ik daar met de mon fol tannen ston,
komt er een ffouw anlopen en die
skriwt: Hannes, de fersekering hét
dij geliek geven. Die fent is fout
weest! Die twee falie mekaar hast
om 'e hals, en toen bin ik em gauw
smeerd.
Sjouke: Dat is die goed afgaan. Het
was seker een auto-ongeluk, een
botsing of soa. Ja, die tied komt
weer an. Mist, of sniw, of gladde
dieken, of gekke harde inhalers.
Mooi. Mar nou Peke. De geheim-
sinnige Peke.
Hein: Nou kiek. Hannes sien ffouw
was op gimmestiek met een friendin
fan mien frouw, en die friendin hét
een skoftsje ferkering had met een
Peke. We gongen oek wel met sien
fieren op en uut. Nou praat ik mooi
wat jaren leden
Wiebe: Toe mar, met sien fieren.
Hannes en de frouw en jimme, of
die Peke en en de meid en dou
met
Hein: Nee, die Peke, mar dat raakte
uut. Peke gong toen naar Amster
dam en daar hét ie een jaar of tien
woand en daar sei elk Peter. Toen ie
werom kwam, seiden wij datoek.
Alleen Hannes en nog een paar sêg
ge fan Peke.
Sjouke: Dat is dus de oplossing.
Dou hast die naam Peter in 'e kop,
en niet Peke. Mar had die Peke/Pe-
ter wel met dij over dat ongeluk fan
die Hannes sproken? Dat mutte we
nog wel even wete.
Hein: Nee, want Peter maakte em
sappel over een nije foorsitter fan
Aan stamtafel van café in de bin
nenstad vertelt stadgenoot B. van
der L., dat hij geen krant kan op
slaan of h ij leest er inhoe slecht het
roken wel is.
"Nou is't zover komen, da'k er mar
met ophouden bin" zegt hij op een
berustende toon.
"Wat? Met roken?" vraagt een
metgezel aan de leestafel.
"Nee, met krantelezen" antwoordt
Van der L.
hun biljartklubSe sochten om een
geskikte fent, omdat em wel een self
an boaden had, mar die wuden se
niet. Se fonnen die, hoe wast nou,
ja, die Hielke Hagel te oud! En hoe
ik dat sag. Daar hew we de laaste
keer over praten. Over Hannes niet.
Tabe: En hoe oud was die eh Hagel
dan wel Hij mut niet te hard bib-
bere en skudde.
Hein: Ik loof fan achter in de seven-
tig. Toen hew ik teugen Peter seid;
As die Roeland Regen met sien ne
gen- en-sestig jaren nog niet te oud
is, om prezident fan Ammérika te
wezen, ken son Hielke Hagel nog
best foorsitter fan de biljartklub
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag Leewadders waar is dit?'
Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien dagen naar de redactie
van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vriesstraat 18921 BP Leeuwarden.
Uitslag over vier weken.
Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten wij een
exemplaar van het boekje "Populaire Leeuwarders" door Fenno L. Schou-
stra.
Nog gien Kees Lotsjeop 'ebrug. Te
nauwe bloedfatten en dus sieken
huus. Mar sien maten binne bij em
weest, en in son siekenhuus tref je
nog es één. Meindert met het been
omhoog, Durkje uut Jan sien ouwe
dorp, en Hannes, die Hein wel her
kent, mar Hein Hannes niet fut en
dalijks. En dan gaat het nog over
een sekere Peke en een Hielke Ha
gel, mar goed, lees self mar wat er
bepraat wurdt deur Tabe Ruutsje,
Wiebe Poatsje, Lange Marten, Jan
Boerke, Sjouke Sukerslak en Hein
fan 't Hobbelpeerd.
Wiebe Poatsje: Ik weet niet hoe jim
de saak taksére, mar ik sien Kees
fan 't jaar hier niet meer bij ons op
de brug staan. Hij mut fer weg
komme.
Lange Marten: Je wete het nooit,
Poatsje, je wete het nooit. Se binne
teugenwoordig heel wat maans. En
niet te fergeten de nije mediesienen!
Nim nou alleen mar de pénieciliene
Tabe Ruutsje: Ja, dat is een tover
middel. Froeger hadden se het over
Haarlemmer oalie, dat waar overal
goed foor. En nou is het péniecilie
ne. Mien fader sei altied fan pense-
liene.
Jan Boerke: Het wie wol gesellich
even mei mekoor nei 't siekenhuus.
En mooi omstebeurt even bij Kees
sjen. Och, en yn 'e wachtkeamer
troffen je ek nog wol es kunde.
Hein fan 't Hobbelpeerd: Ja, wat
gaat er dan wat om in son sie
kenhuus niet? Je suden sêgge, der
binne meer sieke meensen as ge-
sonde. En wat hoor je dan fan kroe-
Op de ouderlijke boerderij aan de Tsjerkebuorren te Oosterwierum
woont Doeke Boukes Schoustra, een jongen van dertien, die op zijn
verjaardag in juni van dit jaar, door zijn grootvader, met dezelfde
naam, werd verrast met een zeldzaam mooi en uniek cadeau: een
zwaar zilveren horlogedat al tweehonderd jaar in het bezit van de
familie is.
Er hoort een briefje bij het uurwerk
met de vermelding, dat het horloge
in het laatst van de achttiende en in
het begin van de negentiende eeuw
gedragen werd door Doeke Thomas
Dotenga, 17 oktober 1758 te Rau-
werd geboren als zoon van Thomas
Sytzes Dotenga, Bijzitter over
Rauwerderhem en Antje Sytzes.
Doeke Thomas Dotenga trouwde in
1787 met Aaltje Wouters (Schuur-
mans), hij kreeg twee dochters en
stierf op de hoge leeftijd van 86 jaar
in 1845.
Thomas Doekes Dotenga schonk
het horloge aan zijn kleinzoon Doe
ke Jans Fokma, geboren te Imsum
in 1809 en later veehouder te Roor-
dahuizum en Doeke Jans Fokma
schonk het kleinood op zijn beurt
weer aan zijn kleinzoon Doeke Sij-
mens Schoustra, geboren in 1857
te Imsum en later veehouder te Oos
terwierum.
Ook deze Doeke Sijmens hield de
familietraditie in ere door het horlo
ge te schenken aan diens kleinzoon
Doeke Boukes Schoustra, geboren
te Britswerd in 1911 en later even
eens veehouder te Oosterwierum.
Welnu, ook hij bleef de unieke ge
woonte trouw door het kostbare
klokje op zijn beurt weer door te
geven aan zijn kleinzoon, die even
eens de naam Doeke draagt en dat is
dan de Doeke van dertien jaar,
waarmee dit verhaaltje begon.
Hij is dus de vijfde eigenaar van dit
bijzondere wisselhorloge" en, als
alles goed gaat, zal hij niet de laatste
zijn. Wellicht zal er eens een zesde
Doeke komen, voor wie het klokje
een wel heel bijzonder bezit kan
betekenen.