BOLMAN
JUWELIER
GEZIN MET 16 KINDEREN
8 DOCHTERS - 8 ZOONS
VOOR LEEUWARDEN EN DE
WIJDE WERELD ER OMHEEN
LEEUWARDEN
UITHUIZIG
THUIS
EN
THUIS
UITHUIZIG
VREEMDE
VOGELS
EN DAN NU HET RECORD
ZEVENTIENDE JAARGANG
22-8-1981 NUMMER 391
'T KLEINE KRANTSJE
Achteraf, an et eind van et land
wegjeston et kleine arbeiders-
huuske van Oege en Jits.
Oege en Jits woonden daar al jaren
Al van hun trouwen af.
En wanneer dat weest was wisten ze
niet meer
Et was gebeurd na de hooitied, dat
wist Jits nog heel goed.
Maar om te zeggen in welk jaar dat
precies weest was, nee, dat kon Jits
niet zegge.
Nou vonnen Oege en Jits dat oek
helemaal niet belangriek.
Oege was in zien jeugd niet op skool
weest en Jits evenmin.
Ze konnen gien van beide leze of
skrieve.
Ze wisten oek ternauwernood hoe ze
bij de Burgerlike Stand van de ge
meente Dantumadeel inskreven
s tonnen.
As Oege of Jits daar at es naar
vraagd wadden, dan zeiden ze stee
vast, dat weel ik niet zo precies
hoor, vraag dat maar en de postbo
de, die weet ét wél.
Wie et oek wist, dat was de veld
wachter.
Et was een wat wonderlik tweetal.
Oege-en Jits.
Een paar apart.
Zo stonnen zé oek in de buurtskap
bekend.
Oege was een lange magere man
met rood haar dat em as stiekels op
zien hoofd ston.
Deur et zware werk as dagloner bij
de boeren in de omtrek en deur de
last der jaren liep ie wat gebogen,
waarbij nog kwam dat ie wat moei
lik liep.
Dat kwam zo.
Dokter Teens ma had een tiedsje le
den bij Oege een kleine ingreep an
zien beide vuten uutvoerd.
Wat was et geval weest?
Oege hat in gien lieden wat an zien
vuten daan en deur et dragen van
klompen zat overal eelt en, wat er
ger was, de nagels waren zo lang
wudden dat ze over de tonen heen-
groeid waren en an de onderkant
weer in et vlees g roe id waren.
Toen et zo ver kwam dat ie zowat
niet meer vooruut komme kon was
dokter Teens ma er an te pas komen
De goeie man ston versteld.
Hij was begonnen met de vuten in
een bak met zeepsop weke te laten
want ze bleken net zo zwart as de
sokken die de patiënt droeg.
Dokier Teens ma had er een heet
karwei an had.
Was Oege lang en mager, Jits was
kort en dik.
Ze leek wel wat op zon popke dal
niet omvalle kan.
Ze hat kort peper en zoutkleurig
NIEUWESTAD160 TH_05100-23983
Na onze berichten in de laatste
maanden over merkwaardig
samengestelde gezinnen met vijf
zoons en vijf dochters, zes zoons
en zes dochters, ja, zelfs zeven
zoons en zeven dochters, komt
dan nu de klap op de vuurpijl:
wij kunnen de lezers van 't Klei
ne Krantsje thans laten kennis
maken met een gelukkig ouder
paar, dat aan maar liefst acht
zoons en acht dochters het leven
schonk! Onze abonnee, de heer
H. U. Koopmans te Heemskerk
was zo vriendelijk ons op de
hoogte te brengen van het be
staan van een gezin met veertien
kinderen, waarbij het aantal
jongens het aantal meisjes pre
cies in evenwicht hield: zeven
jongens en zeven meisjes dus.
Dat is de familie De Wit uit
Warmenhuizen en die kinderen,
in de leeftijd van een-en-twintig
tot negen-en-dertig jaar, heten
Arie, Theo, Alie, Vera, Jan,
Piet, Maria, Stienneke, Nel,
Stendert, Els, Kees, Henk en
Karin.
Maar, voegde de heer De Wit in
een adem aan zijn informatie
toe, alsof het de gewoonste zaak
van de wereld was, we hebben
hier in Warmenhuizen ook nog
een gezin gehad, dat uit een ou
derpaar en acht zoons en
acht dochters bestond.
Het is het gezin Van den Berg en
behalve vader, die in 1971
haar en dat droeg Jits onder een
zwart mutske.
Er was nog een groot verskil tussen
dizze twee echtelieden.
Oege was zwiegzaam.
Oege zei niet veul.
Jits daarentegen praatte der wat af.
Was et niet teugen Oege dan wel
teugen de postbode die dageliks
langs kwam en dan een praatsje
maakte, of teugen Hinke de bölle-
vrouw die twee keer inne week langs
kwam.
En dan wudde der heel wat afpraat.
Alles wat zo inde buurtskap en in et
dorp voorviel, passeerde dan de re
vue.
De plaats waar dit gewoonlik ge
beurde was wonderlik genoeg niet
in de enige kamer die et huuske riek
was, maar et kamerke dat naast et
huuske ston, name lik de plee.
Jits was hardlievig van nature en ze
had, as ze op de plee zat, en dat was
iedere dag op dezelfde tied, wel een
uur nodig en dat was nou allied et
overleed, leven allen nog. Moe
der, mevrouw Van der Berg-
Stet, is nu zeven-en-zeventig
jaar. In 1957 vier-en-twintig
jaar gelden dus, is deze unieke
foto van het gezin gemaakt en
allemaal staan ze er op. Daar
gaan we, staand van links naar
rechts: Louw, Gaath, Riet, Nel,
Reina en Jaap; zittend: Tiny,
Jan, Han, Vader, Moeder, Piet,
Dora en Kees. Dan vooraan:
Joop, Leny, Pé en Harry. Dat
zijn er dus welgeteld acht doch
ters en acht zoons!
uur dat de postbode en Hinke de
bóllevrouw langs kwammen.
Dan konnen je getuge weze van et
volgende tafreel.
Op de plee, met de deur wagenwied
open, zat Jits breed uut en daar
voor, met een elleboog op zien fiets
leunend, de postbode en de bólle
vrouw leunend teugen et huuske.
En met zo'n tafreel wudde op een
dag de Kiepekoopman confron-
teerd.
De twee grauwe honnen trokken de
honnekar met de kiepekoopman der
bovenop, deur et rulle zand van de
karresporen op el zandwegje.
Vervolg op pagina 9
Nou beste mensen, als dit geen
nationaal record is, dan weten
we het niet meer. In ieder geval
houden we het daar nu maar op.
Zestien kinderen, acht zoons,
acht dochters, het is toch wel
hoogst curieus!
N1EUWESTAB 75
LEEUWARDEN
