BEm
M
Friesland Bank
Uw eigen bank
VLIEGBEWIJS
Lezers klommen in de pen
OUDE BEGRAAFPLAATS
Blij in 't Kleine Krantsje (nummer
393) te lezen dat er mensen zijn, die
de thans onbevredigende gemeen
telijke verzorging van de Oude Be
graafplaats aan de Spanjaardslaan
ter harte nemen.
Zelf kom ik er vanaf 1941 bijna we
kelijks en ik heb et— zoals het er nu
voor staat - veel aan verloren.
Zou het mogelijk zijn om als
"vrienden van de Oude Begraaf
plaats" iets te ondernemen, zodat
dit unieke oord bewaard kan blij
ven?
Gaarne reactie!
Leeuwarden A. Wiersma
JUT EN JUE
Elie Smeding schreef in 't Kleine
Krantsje nummer 391dat de Rau-
werda, over wie ik eerder schreef
op de hoek van Kloosterburen
woonde, maar dat was van later ja
ren. Dit waren mijn schoonouders.
In onze jeugdjaren woonden de ou
ders van Jan Rauwerda en Elie's
moeder volgens mij in Kloosterbu
ren. Iets zit er nog in mijn herinne
ring en wel, dat dit een grote zware
vrouw was, van wie men zei dat ze
er niet voor terugschrok om 's mid
dags een pond bruine bonen op te
eten.
Opa Meindert was maar een klein
kereltje; hij heeft al eens in 't Kleine
Krantsje gestaan op een foto van de
brug bij de Vrouwenpoort.
Leeuwarden Jac. Bakker
OUD HUIZUM
Hierbij alsnog een reactie op het ar
tikel van de heer Hijgenaar, "Her
inneringen aan Oud Huizum" in 't
Kleine Krantsje nummer 385 van 16
mei.
Ook ik ben in de Schoolstraat op
school geweest, eerst de lagere
school en daarna de U.L.O.
In chronologische volgorde waren
de hoofdonderwijzers van de lagere
school de heren Frank, Van der
Meer en Schaafsma.
De heer Frank heb ik persoonlijk
niet als klasse-onderwijzer gehad.
In afwachting, dat hij de heer Frank
zou opvolgen, is de heer Van der
Meer een tijdje onze klasse-onder-
wijzer in de 3e klas geweest. Als
hoofdonderwijzer is hij maar even
werkzaam geweest. Daarna volgde
zijn benoeming als Hoofd op Vlie
land (niet Terschelling).
In de 6e of 7e klas hebben wij een
schoolreisje naar Vlieland gemaakt
en daar zocht de heer Van der Meer
ons direct op. Het leuke was, dat hij
WONING
INRICHTING
NlauwMtad 95-97
LEEUWARDEN
ons bijna allemaal weer herkende.
Hij is, geloof ik, een paar jaar gele
den overleden. Er heeft in elk geval
toen iets over hem in de Leeuwarder
Courant gestaan.
De door de heer Hijgenaar beschre
ven garage was die van de heer Van
den Bosch. De heer Van den Bosch
was eigenlijk bewaker in de Leeu
warder gevangenis. De garage was
een verhuurbedrijf van personen
auto's en touringcars. Onze
schoolreisjes werden gemaakt met
de bussen van deze garage. Na de
laatste oorlog was de zaak nog ge
vestigd in de Vincent van Gogh-
straat. Bestaat de firma nog?
De door de heer Hijgenaar geme
moreerde moord in de z.g. 'Proef
tuin' herinner ik mij niet. Wel de
drievoudige moord in de tweede
helft van de dertiger jaren: tijdens
het Pinkster-weekeinde schoot een
man zijn vroegere echtgenote, haar
tweede man en daarna zichzelf
dood. Dit gebeurde in de Gymna
siumstraat, tegenover het Chr.
Gymnasium
Amstelveen
SCHOOLFOTO
"Hoe meer boeken ik lees, hoe
minder weet ik"zei de man aan de
stamtafel.
"Dan zal u al heel wat boeken gele
zen hebben", kwam de reactie van
een van de andere aanzittenden.
mooie naam vond ik dat F.C., heel
wat anders dan Marietje. Iedere
morgen kwam ze me ophalen, ze
riep dan onder aan de trap: „Ma-
rietje! opschieten, we hewwe niet
veul tied!"
Ik liep dan zo vlug ik kon naar bene
den en dan gingen we hand in hand
langs de Boterhoek en de Lijnbaan,
waar touw werd gemaakt, zo naar
onze school.
Froukje werd later Tiny genoemd,
omdat er in het gezin nog een
Froukje was.
We bleven vriendintsjes. Ook toen
we naar de grote school gingenDe
jaren verstreken en we gingen van
uit de vijfde klas over naar School 4
En weer zaten we in dezelfde klas.
Nadat Tiny haar diploma had ge
haald werd haar vader overgeplaatst
naar Utrecht. Dat was voor ons he
lemaal niet leuk, maar we bleven
elkaar schrijven of we kwamen el
kaar bezoeken. En dat is zo geble
ven. Er is heel erg veel gebeurd in al
die jaren, maar vriendintsjes zijn we
gebleven. We bellen elkaar af en toe
en praten even bij.
H. Jansma
Bedankt voor het afdrukken in 't
Kleine Krantsje (nummer 393) van
een foto van School 13a in de Van
Sytzemastraat. Gaarne geef ik nog
een aanvulling op de namen.
Het donkere meisje op de bovenste
rij, de vierde van links, is, naar ik
meen, Nellie van der Geest. Het
door u genoemde meisje op de derde
rij, Van der Meulen met een vraag
teken, is Corrie van der Woude. Ik
heb haar later nog diverse malen
gesproken in Leeuwarden. Indertijd
woonde zij bij mij in de buurt in de
Tweede Vegelindwarsstraat.
Waar zouden ze toch allemaal
gebleven zijn? Ik weet zeker van
een jongen, dat die inmiddels over
leden is.
Overigens was de lagere school
voor mij een straf. Toen waar
schijnlijk niet schoolrijp. Toch ben
ik nog redelijk terechtgekomen, zo
als dat heet.
Hoorn Hielke Hielkema
NIET VEUL TIED
Het was in 1912 dat ik door mijn
moeder voor het eerst naar de kleu
terschool in het Toumooiveld werd
gebracht. Wij woonden in die tijd
aan de Westerplantage. Dichtbij de
Oldehove, waar ik verschrikkelijk
bang voor was. Hij stond zo scheef
en je wist maar nooit
Op die kleuterschool gingen een
heleboel van die kleine kinderen.
We leerden matjevlechten en teke
nen en al die dingen, die je moest
leren op die leeftijd van vier en vijf
jaar oud. Soms kwam een juffrouw
in de gang en riep: „Wie mut er
nodig?"
Iedereen moest dan nodig, dat werkt
vooral bij kleuters erg aanstekelijk
Sinterklaas en Piet kwamen ook op
school als het december was. Ze
strooiden pepemoten, die wij dan in
de buse deden en we zongen de
liedjes, die ook nu nog wel worden
gezongen.
Al gauw kreeg ik een vriendinnetje,
Froukje Catharina, ze woonde aan
de Marssumerdijk op de halte. Een
Vandaag was ze hier in Emmeloord
en hadden we een fijne dag. Geen
oude koeien uit de sloot, maar pra
ten over wat ons nu nog bezig
houdt.
Volgend jaar is het zeventig jaar
geleden dat we aan de lange vriend
schap begonnen.
Toen ze vanavond in haar auto
stapte zei ze: „Marietje, kom je
gauw?
Stel het niet te lang uit, we hewwe
niet zo véul tied meer.
Emmeloord Marie Kuiper-Kroes
GELUKKIGE JAREN
Laat ik mogen beginnen met een
hartelijke gelukwens aan de ingang
van uw 18e jaargang van 't Kleine
Krantsje". U hebt kans gezien ook
bij veel oud-Leeuwarders levendig
te houden het besef van een grote
schat aan herinneringen aan geluk
kigejaren in onze goede oude stad.
Daar liggen ook onze „roots". Ik
moest daaraan denken toen ik in 't
194e nummer van uw blad, dat mij
door zeer bevriende zijde werd toe
gezonden, die verrassend goede
foto zag van: „Het Gouden Wagen
tje".
Mijn vader kocht op een goed mo
ment in zijn leven deze oude her-
berg-uitspanning. In nieuwbouw
onder één kap met ons oude huis
ernaast, verrees het grote pand, dat
vanaf die tijd heette: Mode-maga
zijn Van der Linden. Verscheidene
jaren bleef het in dat nieuwe pand
bestaan.
Later huurde Gerzon het gebouw
van wat inmiddels was geworden:
N.V. Van der Linden.
Vader opende toen een nieuwe mo
dezaak in de Grote Kerkstraat, in
dat monumentale huis: thans „Het
PandNog weer later verhuisde de
zaak naar de stille kant van de
Nieuwestad. Het gebouw waar Ger
zon een tijd lang resideerde ging
tenslotte over in handen van: Bijen-
korf-Hema.
Wat wij op de Nieuwestad en in de
Grote Kerkstraat beleefden blijft
ons onvergetelijk.
Nog gaat het ons als die dichter:
„Als ik denk aan" Leeuwarden.
Amersfoort J. van der Linden
VROEGERE LUCHTVAART
Met grote interesse volgde ik het
verhaal in 't Kleine Krantsje van
mr. J. S. Bijl (nummer 394) en spe
ciaal wat hij schreef over de para
chutesprong van De Meresquant
Kessner, welk schouwspel ik ook
heb meegemaakt.
Buiten verantwoordelijkheid van
ondergetekende ging toen het ver
haal, dat de Maresquant Kessner
plotseling bang werd om te sprin
gen, zodat hij zich aan de rand van
het vliegtuig vastklemde. De vlie
ger zou hem toen met een moer-
sleutel op de vingers hebben getikt,
zodat hij wel moest loslaten. Door
dit bakkeleien zou er een scheurtje
in de chute zijn gekomen, waardoor
hij met een razende snelheid naar
beneden vloog. Door de harde lan
ding schoot toen z'n schouderge
wricht uit het potje.
Ik meen, dat toen hij later bij het
hotel De Doelen uit z'n auto stapte,
hij zijn arm in een witte slinger over
de schouder had. Dit alles werd er in
die tijd door de man in de straat
verteld.
Ritmeester Manfred baron von
Richthofen, „der Rote Baron",
was een beroemde oorlogsvlieger,
maar zijn collega in die dagen was
ook niet mis, wat de ouderen onder
ons zich misschien nog wel zullen
herinneren. Dat was Karl Krieger,
die ook veel werd genoemd.
Ik herinner me, dat ik als kind
dacht, wat een r.t.k., wanneer Karl
weer zoveel tegenstanders had
neergeschoten, maar wat was het
een openbaring voor me, toen ik
hem vele jaren later persoonlijk
ontmoette en wel in de Leeuwarder
Harmonie, waar hij een voorstelling
gaf met gedresseerde chiampan-
sees.
Mijn vriendschap met de toenmali
ge directeur van de Harmonie, de
heer Roëll, in de laatste oorlog als
goed vaderlander door de Duitsers
gefusilleerd, bracht mij in direct
contact met Herr Krieger, daar ik
zelf ook een aap thuis had. Krieger
was belangstellend naar mijn diertje
en wou het graag zien. Zodoende
kwam deze veelbesproken oor
logsvlieger bij mij thuis. Nu leerde
ik hem kennen als een vriendelijke
en buitengewoon intelligente heer
en een bijzondere dierenvriend.
Nu terug naar het verhaal van de
heer Bijl, dat bij mij ook het oude
Schiphol weer in gedachten terug-
Men kent er de Friese
verhoudingen en is bereid
plaatselijke en provinciale
belangen te dienen.
bracht, waar ik zo'n kleine vijftig
jaar geleden de luchtdoop onder
ging. Voor vijftien gulden kon men
een rondvlucht maken boven Am
sterdam. Ik zei tegen mijn Vader,
kom, we gaan omhoog en ik wist
nog iemand te bewegen mee te
gaan.
We namen plaats in het toestel,
waarschijnlijk van canvas en allu-
minium ribben gemaakt, de motor
werd aangedraaid en alles begon te
schudden en te beven. Met een don
derend geraas stoven we daarna
over het veld en rakelings over gra
zende koeien heen de lucht in, na
gewuifd door honderden toeschou
wers op de grond.
Toen we een paar keer flink op en
neer waren gehotst, verzocht ik
mijn buurman me niet te stijf in mijn
arm te knijpen - dat hij zo wit werd
als een laken interesseerde me toen
niet zoveel.
Daar zagen we Amsterdam onder
ons als een poppestad, even verder
Haarlem en nog meer plaatsenNa
nog een paar maal over de zij gele
gen te hebben suisden we weer op
het oude Schiphol af en hobbelden
we weer naar het begin van de start
baan.
We hadden onze luchtdoop gehad
en waren wel wat duizelig, maar
voldaan. Als helden werden we
daarna naar een kantoortje gebracht
en mochten we het bewijs in ont
vangst nemen, dat we werkelijk
gevlogen hadden.
Leeuwarden
S. K.
-jM
■j*
HEHFT GeVfeÖÖ-FN .«£T'iVL5£GTUlG
P.>-/ A'Z
vs*w -*r
.SUMr tSkïï-itny
(SEN AFSTAND VAN K.M.)
f'
OP DENv --Zr-
leDÊR VAN HET VM&&V&D:
E' TIJD VLIEGT, VLIEGT MET UW TIJD
