LEEWADDERS,
WAAR IS DIT
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
DE KAART
Illllllllllllllllllllllllllllllll!
"De kaart is uitgegeven door
Postma's Boekhandel, die geves
tigd was in de Schrans; in welk
jaar dat is gebeurd weten we
niet". Dat schreven we een vori
ge maal, toen we een foto van de
Verlengde Schrans uit Groot
moeders Ansichtenalbum repro
duceerden en afdrukten in de
krant. Nu, onze abonnee, me
vrouw H. Wiersma-Hofstra te
Leeuwarden wist het wel. "Dat
moet omstreeks 1908 zijn ge
weest" zo vertelde zij ons en
Ruurd Postma was de man, die de
foto heeft gemaakt. Hij kwam,
net als ik, uit Irnsum en hij heeft
korte tijd een winkeltje in de
Schrans gehad. Het was meen ik
in 1912, dat hij verhuisde naar
Apeldoorn."
Zodat ook dat kleine raadseltje
weer is opgelost!
frouw. Stille kracht must mar
rekene. Wiebe nog niet werom?
Die houdt het mooi lang uut. En
ons Fokke, waar hangt die uut?
Ken ie niet bij sien Sientje weg
komme?
Minne: Was dat mar waar.. Nee,
het buttert niet helemaal meer
tussen die twee. Ik weet het
naadsje fan de nijlon oek niet,
hor. Klein grapke. Mar der is al
wat. Muskien komt ie nog, mar
dan is het nog de fraag, of ie wat
kwiet wil.
Sjouke: We konden besoeke om
em te raden, mar ja, dit ken teer
lêgge. Het su mie begroate, want
het is een goeie Fokke. Sien
frouw fut, hij self in de andere
VUT. En dat alleen ompielen is
oek niks.
Hein: Soms liekt mie dat wel
mooi. Want die wieven kanne
jóu soa om 'e kop seure. Mar ja,
hoefeul hantaasten se niet foor
jou doene, die gien naam hewwe.
En besgroentsjes en sokken en
skoane onderbroeken klaar lêg
ge. Toe mar!
Tabe: Hein hèt al weer geliek.
Een paar jaar leden hèt mien
frouw een paar weken in 't sie-
kenhuus leid. In 't roomse. Nou,
dat hew ik weten. Dou bist doad-
stien ferlegen. Kenst niks fiene.
Pielst wat met eten om.
Minne: Mien buurman fan 't sel-
de pak een laken. De eerste paar
dagen broad. Drie keer op een
dag. Toen een dag uut eten naar
sien suster. Die fon dat ie der
suterig bij liep. Toen
Fokke Vutman: Mprgen man
nen. Wie liep der soa suterig bij?
O, Minne sien buurman. Ja, het
oog fan een frouw siet skerp.
Soms te skerp. En se kenne oek
skerp prate. Ik weet er op 't
heden alles fan.
Sjouke: Hoe nou, Fokke, toch
gien swarigheden met ehJa,
het binne dien saken, mar as wij
dij rade kenne uut ons erfarings
en al soa meer, dan stane wij
klaar. Mar-as het te privaat is, te
eigen.
Marten: Het is toch gien jeloer-
sigheid hé, Fokke? Bij hur of bij
dij. O, dat ken soa raar uutpakke,
Daar komme soms messen of
pistoalen an te pas. Mar nee, dou
bist ferstandig genoeg
Fokke: Jimme mutte niet soa
ouwehoere. Ja, jim doen het uut
goederbestens, ik weet het wel.
Mar de saak is heel simpel: waar
salie we woane, in hur huus of in
mien huus? Want we houwe nog
steeds twee huzen an.
Minne: Waar salie jim woane?
Geen enkel terrasje op de Voorstreek? Nou en? Ik zit hier prinsheer
lijk op m'n vaste plaatsje in de vensterbank van de oude bakkerij
Van den Berg. Op de eerste rang!
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag Leewadders waar
is dit?" Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien dagen
naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vriesstraat 1,
8921 BP Leeuwarden. Uitslag over vier weken.
Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten wij
een exemplaar van het boekje "Populaire Leewarders"door Fenno L.
Schoustra.
Wat huus is't gaadlijkst, su ik
sêgge. Wij kenne daar moeilijk in
rade. Jim mutte der mar om lotte.
Of om potte.
Hoe was dat potsje oek alweer.
Onder de brug daar lag een
hond
Tabe: Gien flauw praat, Minne.
Dit is een sereneuze saak! Jim
binne oek nog niet soa oud, ja en
oek niet trouwd, want anders su
ik sêgge, doen alles an 'e kant, en
gaan tegare in een rusthuus of
soa. Hoewel, dat is teugenwoor-
dig oek niet soa eenfoudig.
Sjouke: Dan mutte jou een seer
urgentief gefal weze. Met een
stuk of tien doktersferklaringen.
Ik hew een oom en tante in
Sint-Antoon sitten. Die hewwe
wel twintig jaar op 'e lijst staan.
Het su se nou niet meer lukke.
HeinFan Sint-Antoon gespro
ken, se binne bij mij weest, of ik
'met doen wu an een soort aksie-
groep om ehJa, het is swaar
geheim, dat ik sien al es om mie
hinne
Marien: Hèt het te maken met
wat in 'e kranten ston, dat se de
saak afbreke wille, dat gasthuus
en de Hofstra-wiek. Nou, dat su
die Groate Kerkstraat oek raar
ferrinnewere.
Sjouke: Ik hew mien ome oek al
hoord over aksies. Der was een
arsitekt, die wu een slagsin make:
Sint-Antonius sta ons bij, tegen
deze rebarberij
Fokke: Dat sal barbarij weze
mutte. Kiek Antonius is de be-
skermengel fan sieken en ge-
brekkigen. Daar is't gasthuus oek
naar noemd. Mar ja, dit hoort wat
te deftig, docht ik.
Hein: Gaat oek niet deur. Nee,
mar der binne fan die ouwe
Minne Mager:-Son pliesje must
toch wel een bitsje talen kanne.
Fooral in fekaansjetied trekt daar
fan alles deur, stel ik mie foor.
Hoe su dat met ons pliesje sitte?
Want tot fer in september toe
siene jou hier nog butenlanders
deur de stad lopen. Waar of niet
Hein? Gouje.
Hein fan 't Hobbelpeerd: Gouje,
daar was ik al. Ja, Minne hèt
geliek. Ik hew krekt nog een paar
Engelsen de weg uutduden naar
't stadhuus en Uus Heit. Se had
den een boekje in 'e han, en se
liepen om Merkurius heen te
strunen. Ho, ho, sei ik, die bloate
kerel is uus fader niet, ha, ha,
ha
Sjouke: Suden se dat begrepen
hewwe? Mar, nou Marten weer,
hèt dien seun het daar oprêdde
kennen, of sit ie nog steeds op
water en broad?
Marien: Nee, hij is al weer weken
tuus. Mar we hadden het over
een ander ongeluk en toen kwam
mie dit weer in 't sin. Nee, tot sien
geluk kwamen hur een paar
meiskes melden, die hadden alles
sien, en seiden dat mien seun in
sien recht ston, en toen kon ie wel
inrukke.
Tabe: Die konnen de taal oek
denk ik. Ja, en der wat aardig
uutsien, en wat luftig kleed. Dat
is met liften oek soa. Jonges stane
uren met 'e duum omhoog, maar
een paar mokkeltjes binne in een
wipMooi kopke, kort broek
je-
Hem: Ja, dat is de kracht fan de
meensen, die binne ferrekte
fannetiek. Afbreke? Over mien
liek, sei der één. En oek
Sjouke: Der was een oud wiefke,
die sei: we mutte net soa doen as
die meensen op die boat, die
teugen het legen van de fergiftige
rommel in see waren. Die lieten
hurren fastbiene an die ene boat!
Hein: Ja, mar toen sei se later: Ik
hew last fan mien rug. Der mut
mar jongfolk komme en dan met
kettingen fast an't iezeren hek
om het gasthuus hene. Krekt as
die Groenpiesers altied doen!!!
(Mevr. A. B. te C.)
De mannen misse Wiebe, mar
hewwe gien gebrek an praatstof.
De talekennis fan de pliesje in
ferband met butenlanders. Kom
er mar es op! De sorgen fan
Fokke en Sientje en het 'sware
leven fan een kerel alleen. Dan
fait het woord gasthuus en soa
komt het praat op Oud-Sint-
Anthoon. Wille "se" dat afbre
ke? Daar binne duudlijke opfat-
tings over bij Tabe Ruutsje, Sjou
ke Sukerslak, Lange Marten
Minne Mager, Hein fan 't Hob
belpeerd en Fokke Vutman.
Lange Marien: Affijn, om een
kort ferhaal nog korter te maken,
mien seun sit daar op het pliesje-
bero, en hij kan gien Noorwe
gens, nee Noors, en die ouwe
feldwachter gien Hollans, laat
staan Liwadders.
Sjouke Sukerslak: Dan sitte jou
mooi anklauwd. Wij binne nooit
naar't butenland weest, want jou
sitte met son freemde taal hé. Dat
wete we nog wel uut 'e oorlog.
Dan stonnen j e mekaar soms heel
dom an te kieken.
Tabe Ruutsje: Och, as jou mar
goed faak seiden fan "was", en
"biete" en "immer gerade aus"
dan kwamen jou een heel end
hene. Mar nou de seun fan Mar
ten, hoe is dat beteerd?
Marien: Die pliesje wude het één
en ander opskrieve, mar ja wat.
Mien seun tekende em foor, hoe
het gongen was. Hij fan rechs, die
andere must foorrang geve. Mar
die skudde fan nee, en die kon
wel Noors prate.
"Na het wegvliegen van mijn
kanarie, nu anderhalf jaar gele
den, had het leven voor mij
weinig waarde meer. Ik werd
depressief en bracht hele dagen
suffend in mijn leunstoel door. Er
was werkelijk niets meer, dat me
interesseerde. Tot ik op de markt
een bokking kocht. Die was in
een exemplaar van 't Kleine
Krantsje verpakt. Ik las dat blad
en er ging een wereld voor mij
open. Direct heb ik me geabon
neerd en nu ben ik werkelijk
weer een ander mens. Dank zij 't
Kleine Krantsje!"
