den hadden wij een congres in
Groningen. Daar kreeg ik kennis
aan mijn eerste liefde, een klein
zwart famke. Kussen was er nog
niet bij, want het ging allemaal
nog niet zo vlot als nu in deze
tachtiger jaren. Zelfs liepen we
niet eens hand aan hand, maar
pink aan pink. Toch waan
den we ons in de zevende hemel!
Ik overnachtte bij haar thuis; wat
toen nog een wonder was - haar
ouders waren ruimdenkend.
Elke zaterdag op de fiets naar
Groningen en zondags weer te
rug naar Leeuwarden; 't was dik
aan!
Hoe lang die pinkje-verkering
precies heeft geduurd weet ik
niet meer, maar bij dat meisje
thuis heb ik dat gedicht gelezen
en uit mijn hoofd geleerd. Het
maakte een diepe indruk op me
en het is goed om het ook nu nog
eens te lezen. Als je zoiets na
ruim vijftig jaar onverwacht op
nieuw ontdekt komen er weer
oude beelden boven.
Ik schrijf het vers graag even
voor U op.
't Is goed in 't eigen hert te kijken
nog even voor het slapen gaan
of ik van dageraad tot avond
geen enkel hert heb zeer gedaan
of ik geen ogen heb doen
schreien geen weemoed op een
wezen lei of ik aan liefdeloze
mensen een woordeke van lief
de zei
En vind ik in het huis mijns
herten dat ik een droefenis
genas dat ik mijn armen heb
gewonden rondom een hoofd
dat eenzaam was dan voel ik op
mijn jonge lippen die goedheid
lijk een avondzoen 't Is goed in
't eigen hert te kijken en zo zijn
ogen toe te doen.
Amsterdam Enne Rozema
STANFRIESBOTEN
Toen ik in 't Kleine Krantsje num
mer 433 de foto zag van een
Stanfriesboot kwam mij iets in
gedachten van vroeger. Als wa
genjongen op de oude, zeswieli-
ge Ford bij Koopmans Meelfa
brieken kwam ik veel bij de
Stanfriesboten, die overal naar
toe voeren in die tijd. Plaatsen als
Amsterdam, Rotterdam, Utrecht
en Purmerend werden met de
vrachtboten bezocht.
De Stanfriesboot I, met de heer
Veenstra als kapitein, waarvan
een foto in 't Kleine Krantsje
stond, was naar mijn mening de
boot, die op Purmerend voer met
vee op vrijdag. Daarbij zit er nog
iets in mijn achterhoofd en wel,
dat deze boot op het IJsselmeer
of de Zuiderzee is vergaan. Mis
schien weten anderen hier meer
van.
Herhaalde malen heb ik gezien,
dat deze boten 's winters voor de
wal kwamen met soms wel tien
centimeter dik ijs op de wanden
en kabels of touwen. Dan was het
geen pretje om zo je brood te
moeten verdienen. De grootste
boot voer op Rotterdam met
kapitein Miedema.
Aan beide zijden van de Wil
lemskade lagen de Stanfriesbo
ten om te laden en te lossen,
terwijl voorbij de Prins Hendrik-
brug de "Koophandel" ook met
enkele boten een ligplaats had.
Deze schepen voeren op Amster
dam en één kapiteit kan ik me
nog goed herinneren, namelijk
Hessel Smit. Ook was er een
stuurman Wieger de Vries, die
later een café had in Sneek. Bij de
Stanfries was de grote man op het
kantoor Drevis Achenbach, nog
een beetje familie van ons.
Leeuwarden Jac. Bakker
(vervolg van pag. 4)
een voordeur. In de muur van het
pakhuis was een deur gemaakt,
zodat je van daaruit in het kan
toor kon komen.
Leeuwarden S. Sinnema
MENEER EZEL
Van de anecdote over Sir Stibbe,
waarover de heer N. de Vries
schrijft in 't Kleine Krantsje num
mer 432, kan ik me niets meer
herinneren. Mijn eerste gedachte
was: er zat geen ander meisje De
Vries bij ons in de klas. Maar
Minke belde me al gauw op en
hielp me op de goede weg.
't Was Nanne de Vries, die het
stukje schreef en dan zie je met
een weer een bekend gezicht
voor je. Maar 't was wel enkele
jaren later dat we op de HBS
zaten.
In 1918 zijn we er op gekomen en
we kregen in de tweede klas, dus
in het schooljaar 1919-1920, En
gelse les.
'k Was juist terug van een week
je Friesland en heb weer een stuk
van Leeuwarden gezien.
Een kopje koffie gedronken in de
Linde, wat vroeger Café De
Groot was. Mevrouw De Groot
droeg altijd ëen breed gouden
oorijzer. Zij was nog een dorps-
genote van mijn moeder uit Sint
Jacobi Parochie.
't Is vreemd maar Friesland blijft
trekken, alhoewel ik al achten
twintig jaar in Den Haag woon.
Met veel van mijn vroegere
klassegenoten heb ik nog steeds
contact. Met Akke Lerk bel
ik geregeld en verder af en
toe met Minke Postma en Ge
zien Mulder en ik ben ook
weer bij Nel Schaafsma geweest,
'k Hoop dat ik nog dikwijls in
Leeuwarden kan komen.
Den Haag Reina de Vries
HUIZUMER
HERINNERINGEN
De heer J. Abelsma uit Arnhem
trok voor mij, als zeer toevallige
lezer, een la vol herinneringen
open met zijn artikel in nummer
340 over de heer Zuiderveld.
Herinneringen aan de schoolja
ren voor en tijdens de oorlog op
de school aan de Huizumerlaan.
Want ik zou me sterk moeten
vergissen als daar niet "meester"
Zuiderveld werd beschreven.
Zeker weten doe ik het niet, want
in mijn schooljaren waren "juf
fen" en "meesters" nog personen
met ontzag maar zónder voor
naam. In gedachten zie ik de
dames en heren nog op het
schoolplein wandelen, de dames
Hoogland en Kuipers en de heren
Douma, Kuiper, Pijnacker en
Zuiderveld. Als geboren Huizu-
mer heb ik veel belangstelling
voor de artikelen van de heer
Zuiderveld. Worden deze nog
gebundeld of kan ik deze op een
andere wijze verkrijgen?
Bennekom J. A. Zijlstra
Wanneer U zo geïnteres
seerd bentin de reeks "Huizu-
mer Herinneringen"die bin
nenkort wordt voortgezet,
dan lijkt het ons de kortste
klap, dat U zich op 't Kleine
Krantsje abonneert. Reeds
verschenen nummers met de
ze verhalen kunnen per giro
overschrijving worden be
steld: inclusief portokosten:
3,50 per exemplaar.
Red. 't KI. Kr.
M. V. COEHOORNSCHOOL
Ik hoorde iets over een aanstaan
de reünie van de Menno van
Coehoomschool. Tja, waar is de
tijd gebleven. Hoewel het nu
alweer zo'n achtenveertig jaar
geleden is, dat ik deze school
bezocht, kan ik bijna alle leerlin
gen van mijn klas nog voor me
krijgen.
Zoals Sara Nicolai al eens in 't
Kleine Krantsje schreef: wat kon
die meester De Vries toch mooi
voorlezen! Hij was ook een op en
top natuurliefhebber en hij zat in
het weekend meestal met zijn
bootje op het water. Het was dus
niet vreemd, dat daar een keer
voor ons een boottocht uit voort
vloeide.
We hadden een invalide mèisje
op school en voor haar was het
dubbel feest, want haar wagentje
kon mee. Annie Huizinga en
Sietske Nestra reden haar meest
al van huis naar school en terug.
Op de negende oktober was
meester jarig en dat werd dan gul
gevierd; de hele klas kreeg een
reep en zoiets was vroeger een
heel feest.
Ook Juf Wever had altijd een
warm hart voor alle leerlingen.
Of we nu lief of ondeugend wa
ren, het deed er niet toe; zij had
voor allen altijd een warm hart.
Met handwerken, wanneer na
het schooljaar alles klaar was,
mocht je van Juf Wever iets
extra's maken. Ik zat naast Gre-
tha Hondema en we mochten
voor ons zelf een broek maken.
Maar helaas, die kwam niet op
tijd klaar. Juf naaide evenwel de
twee helften aan elkaar en toen
mochten we er met een lucifer
prikje om loten. Gelukkig trok
ik aan het kortste eind, want een
gebreiden broek leek me maar
niks.
Ook het schoolreisje met Juf
Wever en Juf Bakker was niet
mis. Juf Wever maakte er soms
een liedje voor en het refrein van
zo'n versje ben ik nog niet verge
ten: „Gegroet, gij school, hoera,
hoera We trekken blij naar
Appelscha!"
een fles drinken mee: limonade
water. We waren vaak aan het
voetballen en deden ook andere
spelletjes. Dan moesten we ons
kaartje zichtbaar om de hals dra
gen, anders hoorde je er niet bij.
Het speelde zich af op de Wilhel-
minabaan, maar we gingen ook
wel lopend naar de speeltuin van
Bunt bij Zwartewegsend en naar
de grot of naar het zwembad bij
de Grote Wielen om daar te
zwemmen met een bus op je rug
het leek wel een melkbus.
Vaak hadden de jongens geen
zwempak en dan kregen ze er
een van een broertje mee. Als je
daar nog aan denkt, dan moet je
er nog om lachen. Wat een ge
zicht en wat een lol. Als het re
gende gingen we naar de Tivo-
hbioscoop.
Enfin, allemaal jeugdherinnerin
gen, die je niet vergeet.
Leeuwarden Rinse v.d. Heide
DRAAIKOLKEN
Van die mysterieuze draaikolken
in de vijver bij de Oostersingel,
waarover geschreven wordt in
een van de vorige Kleine Krants-
jes, wist ik ook - het is inderdaad
zo, dat daarover vroeger door de
jeugd gesproken werd.
Maar ik had het natuurlijk wel
van horen-zeggen, want je ging
daar niet de ploempert in om het
te overzoeken.
Leeuwarden Chr. Doorenbos
PINKJE-VERKERING
Als je ouder wordt begin je meer
en meer te leven op je herinne
ringen - dat bewijst wel ons
Kleine Krantsje.
Zo kreeg ik laatst een gedicht
onder ogen, dat ik een halve
eeuw geleden declameerde bij
een jeugdvereniging, ik meen
een werkje van de Vlaamse dich
teres Alice Nahon. Dit weerzien
bracht ook weer veel herinnerin
gen boven.
Langer dan een halve eeuw gele-
Het gebeurde in die tijd ook
dikwijls, dat kinderen niet mee
konden, omdat hun ouders geen
dubbeltje per week konden mis
sen. Het was niet allemaal roze-
geur en maneschijn. Zo waren er
ook wel kinderen, die hun boter
ham op school kregen. Meester
of Juf had dan de broodtrommel
in de kast staan.
Een- of tweemaal in een jaar
kregen die kinderen ook een bon
van meester; dat was het klom-
pebriefke, daar konden ze dan
gratis een paar klompen op krij
gen. Ze waren meestal wit, maar
de vaders smeerden er wel een
kwastje zwarte lak op. Ik ben
daar gelukkig nooit voor in aan
merking gekomen.
December 1940 is deze foto gemaakt van de mandolineclub van de Vrije Evangelische
Gemeente in Leeuwarden. Op de achterste rij: Hinke Mellema, Attie Lerk, fan
Wijnants, Ruurdje Feenstra, Trijntje Mellema en Zuster Westerbaan. Zittend: Jo
Westerbaan, Akkie de Vries, de dirigent Frans Haven, fanny Verwey, Klaske van der
Heide en Djoeke Kooistra. Zittend vooraan: Rienkje Mellema, Tjitske van der Heide,
Geesje Salverda en Hitje Glas. De foto werd ons toegestuurd door mevrouw S.
Feenstra-Westerbaan, uit Rotterdam, die het erg op prijs zou stellen wanneer een of
meer van deze leden op de foto zouden willen reageren.
Wel, ik hoop, dat ons op zaterdag
15 oktober weer een' mooie
schooldag te wachten staat!
Oudorp Mevr. H. Smit-
Groen
VAKANTIEONTSPANNING
Met de grote vakanties in het
zicht moest ik terugdenken aan
onze eigen jeugd met de Vakan
tieontspanning van die tijd. Dat
was in de jaren dertig en toen
waren er ook veel onderwijzers
zonder werk. Velen van hen wa
ren dan ook als leiders van ver
schillende groepen bij de Vakan
tieontspanning. Wij hadden er als
kinderen geen erg in, dat er toen
ook al zo'n grote werkloosheid
was. Voor ons was het alleen
maar een hele mooie tijd. 's
Morgens werd je in groepen van
school gehaald en maar zingen,
