DICKVANDERHEIJDE IRfREKLAME
HYPOTHEEKBANK
de bekoring van het oude friesland
jozef israëlsstraat 10 leeuwarden 058-124984
Grouw
adviesbureau voor reklame en publiciteit ioZ©f israëlsstraat 10 leeuwarden 058124984
Vervolg van pag. 5
het overige personeel werd geho
noreerd en gewaardeerd.
Zo werd de een en twintigjarige
bekwame correspondent, die in
Grouw woonde en als veertienja
rige op een weeksalaris van vijf
gulden was aangenomen, in 1935
ontslagen, omdat hij te duur zou
zijn. Zijn weekloon bedroeg op
dat moment zeven gulden vijftig.
De salarisverhoging van twee
vijftig in zeven jaar tijd was
schijnbaar toch te veel van het
goede geeest.
Aan de procuratiehouder, de
heer Schrader, heb ik het te
danken dat mijn dienstverband
niet langer dan een jaar heeft
geduurd. Hij heeft er voor ge
zorgd dat ik elders een beter
onderkomen vond. Een geweldi
ge kerel, deze procuratiehouder
die, als er moeilijke problemen
opgelost moesten worden, zei:
„Jongen, haal me een pakje Fif
ty-Fifty en breng me de hele
rotzooi naar beneden." Daar was
de zelden gebruikte vergader
zaal der commissieleden waar
Schrader steevast na verloop van
tijd de fouten had ontdekt of de
oplossingen had gevonden. Kort
na mijn vertrek werd hij direc
teur van de verzekeringsmaat
schappij 'De Philantroop' te
Bolsward welke naderhand een
onderdeel werd van een onzer
grotere verzekeringsmaatschap
pijen. Ik heb wel eens gehoord
dat Schrader, die van Dokkum
afkomstig was, daar een goede
carrière heeft gemakt.
Al deze dingen speelden zich af
in de jaren 1934—1935 in het
gebouw aan het Zaailand, waar
van onlangs in 't Kleine Krantsje
nog een foto werd gepubliceerd
in de rubriek 'Leeuwarders, waar
is dit?'
Joure
M. Janzen
(vervolg van pag. 4)
generaties lang hoorders zich
verveeld of geërgerd hebben,
maar misschien ook wel gevon
den hebben de vrede die alle
verstand te boven gaat. Zoals de
zaken er nu voorstaan zal Cam-
buur de Westerkerk wel overle
ven, maar ook voor de voetbala
rena zal eens het einde wel ko
men. Werd niet op oudejaars
avond in de Westerkerk gezon
den "Niets bestendigs hier be-
neên"? Het zou bijna het motto
van het Kleine Krantsje kunnen
zijn.
IJmuiden
J. G. Haasdijk
Tijdens een donateursavond van de Vrijzinnig Christelijke Jongeren Bond, al lang
geleden, is deze foto gemaakt van een dansgroep, die velen zich wellicht nog zullen
herinneren. Staand van links naar rechts: Jannie Bleeker, Piet van der Woude, Eke
Zondervan, Jan Koster, Hil Wijbinga, Jan Bunt, Hielkje Kuperus, Klaas Wijbenga en
Yme Bosma met aan zijn arm Zus Gorter. In het midden: Lucie de Vries en Jan Span
en daarvoor Fokke de Ruiter, Henny Gramsma als muzikant met viool) en Hillie
Landman. En vooraan tenslotte: Marie de Ruiter en Nico de Boer.
BRADA'S VLEESCHBEDRIJF
In bijna ieder nummer van 't
Kleine Krantsje staat wel een
artikel, dat herinneringen op
roept. Als je tachtig jaar bent en
geboren en getogen Leeuwarder,
doet het je goed foto's te zien en
artikelen te lezen over de ge
schiedenis van onze goede stad.
De artikelen over Brada's
Vleeschbedrijf in nr. 443 riepen
wel een heel bijzonder feit in
herinnering. Hoe lang de hierna
te vermelden gebeurtenis heeft
plaatsgevonden weet ik niet
meer, maar het moet meer dan
tien jaar geleden zijn en speelde
zich af tussen Kerst en Nieuw-
jaar. Eén van onze kleindochters
logeerde met de Kerstdagen bij
ons. Zondags na de Kerst brach
ten wij haar naar het station.
Toen de trein vertrokken was en
wij weer huiswaarts gingen, sta
ken we de zebra over en liepen
langs het Oranjehotel. Het was
hier dat mijn vrouw tegen mij
zei: "Wat ligt daar in de
sneeuw?" Ik raapte het op en het
bleek een zeer fraaie gouden
broche te zijn.
De volgende dag hebben we het
aangegeven bij de afdeling ge
vonden voorwerpen op het poli
tiebureau aan de Nieuwestad.
Het duurde daarna niet lang
meer dat de telefoon rinkelde en
aan de andere zijde een me
vrouw zich meldde, die van de
politie had gehoord, dat wij een
broche hadden gevonden. Zij be
schreef de broche en vertelde
tevens waar zij die zo ongeveer
verloren moest hebben. Het
klopte allemaal precies,
's Avonds kwam zij het verlorene
ophalen. Ze was reuze blij dat ze
de broche terug had, want zei ze,
het was een bijzonder aanden
ken. Om haar blij dschap en dank
baarheid te tonen, vroeg zij wat
voor beloning wij wilden heb
ben. Wij wilden echter van geen
beloning weten en zeiden haar
dat wij in haar vreugde deelden
en dat dat onze beloning was.
Zo gemakkelijk kwamen we er
echter niet af. Ze vertelde dat zij
mevrouw Brada was, en haar
man in het vleeschbedrijf zat, en
of wij dan niet wat "in 't pantsje"
wilden. Dat leek mijn vrouw wel
wat. Maar zei ze, dan liever in het
laatst van de week. Nou we
hebben het geweten. Vrijdags
daarna werd een rollade be
zorgd, zo groot dat hij niet in de
gewone vleespan kon. We heb
ben er heerlijk van gesmuld.
Leeuwarden
De vinders van de broche.
