DICKVANDERHEIJDE JRJREKLAME
TOEN WE NOG OP DE SCHOOLBANKEN ZATEN
SCHOOL 14 IN DE TJERK HIDDESSTRAAT
DIENEN BIJ "MEVROUW"
adviesbureau voor refclame en publiciteit jOZ6f isrsëlsstraat 10 Iceuwarden 058—124984
"Wat zou ik nog graag eens een klassefoto willen zien van School
14a uit de jaren 1938-1944" schreef ons onlangs onze abonnee
mevrouw H. de Vries-van der Wal uit Delfzijl. Welnu, aan dat
verlangen kunnen we voldoen dank zij verschillende abonnees, die
spontaan op het verzoek reageerden en ons de hierbij gereprodu
ceerde plaat deden toekomen. Het is een foto uit 1944 van de zesde
klas met op de achterste rij van links naar rechts: Lieuwe Verhoef,
Wim Ringnalda, Tamme Noordraven, Jelle Jepkema, Willie Pot,
Herman Kemp, Henkie Grootoonk, Jacob Sixma, Jan van der Burg
en Peter Koenen. Op de rij naast meester R. J. Sipkens de meisjes:
Rinie Terpstra, Geertje Jonker, Alie de Vos, Grietje Wiersma,
Grietje Kindermans, Aaltje de Vos, Eke Ferwerda, Grietje van der
Meulen, Pietje Kraay en Greetje Rohn. Op de tweede rij: Jelly
Goedemoed, Catharina Boetes, Grietje Smidt, Hilly van der Wal,
een meisje Constance, Lena de Bruin en Pietje Spoelstra. Tenslotte
vooraan: Sietske Dirksen, Rinnie Pot en Hinke de Jong. Eén van de
abonnees, die ons deze foto toezond, mevrouw S. van der
Wal-Dirksen te Drachten, schreef, dat ze het 'best leuk' zou vinden
om het volgend jaar, veertig jaar nadat deze foto is gemaakt, een
soort reünie te organiseren. "Als er mensen zijn, die dit met mij
willen organiseren, laten die dan even contact met mij opnemen.
Het adres is De Orion 84, 9207 BC Drachten, telefoon 05120 -
12743. Mooi en dan zijn wij benieuwd, wat het wordt!
Vervolg van pag. 5
beurden geld en voorlopig was ik
uit de brand.
Maar ik had zoveel tegelijk no
dig. Vader was een kleine boer
en zijn kindertal in het voorhuis
was groter dan zijn veestapel aan
de achterkant. Geen verkeerd
woord hierover, zo was het toen
nu eenmaal, maar dat hield wel in
dat mijn uitzetje niet bepaald
vorstelijk was te noemen. Met
Froukje was het al niet zoveel
beter.
Langzaam maar zeker kwamen
we er bovenop en na twee jaar
hadden we allebei een nieuwe
fiets, zaten we goed in de kleren
en zo nu en dan een avondje naar
de cinema kon er ook nog wel af.
Een film bijvoorbeeld met Jea-
nette Macdonald en Nelson Eddy
was het einde. Om te zwijmelen.
En Shirley Temple stond ook
hoog genoteerd. In die twee jaar
waren we er uiterlijk ook wel wat
op vooruit gegaan, vonden we
zelf. Tegenwoordig is er geen
verschil meer tussen stad en
dorp, maar in die tijd beslist nog
wel. We vonden het heerlijk om
eens met een nieuwe jurk aan of
een vlot hoedje op door ons dorp
te paraderen en genoten van de
jaloerse blikken van de vrouwe
lijke en de groeiende belangstel
ling van de mannelijke leeftijdge
noten. Eerlijkheidshalve: het
woordje „kakmadam" viel ook
wel eens.
"Ijdeltuiten zijn jullie" berispte
moeder. Nou en? Rond de twin
tig jaar ben je op z'n best en
waarom dat niet een beetje uit te
buiten?
De winter van 1932 naderde en
met nog enkele vriendinnen be
sloten we op dansles te gaan en
zo kwamen we terecht bij de heer
Hub Adema, de man, die in de
twintig- en dertiger jaren zoveel
jonge mensen het dansen heeft
geleerd. Er zou les gegeven wor
den op zondagmiddag van half
vier tot vijf uur voor alle gezind
ten en van vijf uur tot half zeven
voor uitsluitend katholieken.
Qua religie behoorden wij bij de
laatste groep, maar helaas dan
konden we pas om zeven uur
thuis zijn en, hoe goed onze
werkgevers ook waren, de elite
van toen peinsde er niet over om
zelf voor de koffietafel te zorgen
als men daar personeel voor had.
Noodgedwongen sloten wij óns
aan bij de gemengde club, maar
namen ons voor voorlopig maar
niets aan mevrouw te zeggen.
Dat gaf maar moeilijkheden.
Al spoedig waren die danslessen
een heerlijke ontspanning voor
ons.
Zo tegen vijven stond de volgen
de club al ongeduldig te wachten
en soms stak iemand zijn hoofd
om de hoek van de deur om te
zien hoe ver we waren.
"Daar heb je weer zo'n roomse-
kop!" zei mijn danspartner van
idat ogenblik. Ik kreeg een bin
nenpretje, hij moest eens weten
dat hij op dat zelfde moment
rondzwierde met nog zo'n
"roomsekop". Het woord oecu
mene stond wel in het woorden
boek, maar hoeveel mensen wis
ten wat dat betekende? De tijd
was er ook nog niet rijp voor,
want over en weer mocht men
elkaar graag even tegen de haren
instrijken. Kerstmis naderde en
dan zou ook ons eerste bal plaats
vinden. Nu moesten we wel voor
de dag komen met onze escapa
des, want het bal duurde zeker
tot over twaalven en dat ging zo
maar niet.
Mevrouw was onaangenaam ver
rast toen ze hoorde dat wij al
maanden op dansles waren zon
der dat zij het wist. En toen ook
nog bleek dat we op een gemeng
de club waren zei ze boos en
bedroefd: "Hoe moet ik dat nu
aan jullie ouders verantwoor
den? Jullie hebben mij er in laten
lopen". Ze had gelijk.
Zelf waren we ook niet zo inge
nomen met de hele situatie, maar
wat hadden we dan moeten
doen? Onze jeugd verkniezen?
Die paar jaartjes zijn toch al zo
gauw voorbij. Met moeite kregen
we toestemming.
Wat te voorzien was en wat we
niet wilden, gebeurde toch. We
raakten allebei bevriend met een
jongeman van de dansclub en
toen het zomer werd kon men
het rustig verkering noemen. Ge
heimhouden ging ook niet lan
ger. Wat waren we begonnen.
Wat een trammelant in vier ge
zinnen, want in die tijd was men
niet zo tolerant op dat gebied.
Ik zal u het verdere verloop
besparen. Alleen nog dit: die
jongemannen werden onze echt
genoten en zijn dat nog.
Onze clubgenoten van toen
schommelen nu tussen de zeven
tig en de vijf en zeventig jaar.
Weten ze het nog, die zondag
middagen in de foyer van de
Harmonie in de winter van 1932-
'33? Waar blijft de tijd!
Apeldoorn S. B. B.
