OPSPORING
VERZOCHT
OUD GEBRUIK IN DONKERE
DAGEN VOOR DE KERST
DOBBELEN OM WILD
X
even was komen binnenwippen
om van die huldiging getuige te
zijn, werd overgehaald "ook
eens" mee te doen, won hij op
slag en sprong een kolossale en
nauwelijks te tillen rollade.
En een uur later, bij het verlaten
van de zaak, bevond hij zich in
het gelukkige bezit van nóg eens
zo'n rollade en een vette kip.Al
zo: drie prijzen, de vreugde kon
niet op. Precies zeventig jaar
geleden zou dat, in het café
restaurant Bergman aan de Wir-
dumerdijk niet zijn gebeurd,
want wat lazen we in een adver
tentie, die in 1913 in de krant
heeft gestaan? Wel, dit: "Indien
één en dezelfde persoon twee
prijzen heeft gewonnen, wordt
hij ten bate van andere spelers
wegens meerdere bekwaamheid
buitengesloten".
Meerdere bekwaamheid in het
dobbelen dus
Het moet in vroeger jaren in tal
van Leeuwarder café's gegonst
hebben van de gezelligheid in de
tijd rond Sinterklaas en Kerst. De
ene kastelein organiseerde bil
jartwedstrijden, de andere bracht
dames en heren voor het kaart
spel bijeen, een derde schreef
speciale krachtmetingen voor de
edele kunst van het sjoelen uit.
Vrijwel altijd ging het dan "om
wild", om hazen, eenden en fa
zanten, maar ook werd er wel
gespeeld om tabakswaren of ge
bak en zelfs wel gewoon om geld.
TRADITIE BEWAARD
In één van de "bruinste" café's in
de stad, het etablissement De
Ossekop" van Willem Eygelaar
aan de Uniabuurt bleef de tradi
tie van het spelen om wild in de
decembermaand tot de dag van
vandaag bewaard: nog ieder jaar
komen daar tientallen meer of
minder vaste stamgasten op een
bepaalde avond bijeen om er in
ouderwetse trant te dobbelen om
de begeerde prijzen, die er dan
op de biljarttafel hoog liggen
opgetast.
Ditmaal kreeg deze traditionele
dobbelavond in de donkere da
gen voor Kerst een heel bijzon
dere betekenis, omdat er een
man gehuldigd werd, die nu al
veertig jaar lang een groot aan
deel in de organisatie heeft ge
had, de zesenzeventig jarige heer
M. Hoekstra, bij velen in de stad
als 'Tines' welbekend.
Zelf komt hij niet eens aan spelen
toe, omdat hij letterlijk de han
den vol heeft zo lang de avond
duurt: hij "bevoorraadt" de drie
grote tafels, waaraan wordt ge
speeld en waarvan de leiders
voortdurend op luide toon te
kennen geven, wat er \vordt ver
langd: "Tines, een haas!", "Tines
een fazant!", "Tines, een kiep!".
Tot zijn eigen verrassing werd
Tines plotseling uit deze bezighe
den weggerukt door de heer Wim
Röben, die hem namens alle aan
wezigen in een gloedvol betoog
kwam huldigen voor die veertig
jaar en die hem (als eerste in de
lange geschiedenis van Eyge-
laar's caféjbenoemde tot "ridder
in de Orde van de Ossekop".
Hij kreeg een daarbij behorende,
zeer fraai door Johan Meyer
gecalligrafeerde oorkonde uitge
reikt en werd verder vereerd met
een zwaargewicht-medaille met
op de ene kant een ossekop en op
de andere de tekst, die zijn be
noeming bekrachtigde. Ook was
er nog het één en ander voor hem
en zijn vrouw ten behoeve van
het versterken van de inwendige
mens.
Het dankwoord van Tines Hoek
stra die door de heer Röben een
zeer markante figuur werd ge
noemd, was geheel conform zijn
eigen stijl: "do kanst het even
goed mooi segge", aldus de jonge
ridder.
De spelletjes, die daarna weer
losbarstten, waren van een ont
roerende eenvoud; het ging er
bijvoorbeeld om om in één
worp van zes dobbelstenen de
meeste of de minste zessen of
enen te gooien vier zessen of
enen waren vaak al voldoende
voor een vette prijs.
Toen uw verslaggever, die alleen
Dank zij 't Kleine Krantsje is
onze abonnee, mevrouw M.
Damhaar-Hollander, Bunnikpad
18, 3815 NS te Amersfoort, na
jaren weer in contact gekomen
met een vriendin van Vroeger,
Hillie van der Wal. "Dat vind ik
ontzettend fijn" schreef zij ons,
"maar het zou nog leuker wor
den, wanneer ons trio weer bij
een zou zijn, want we waren als
vriendinnen altijd met z'n
drieën".
De derde vriendin, die me
vrouw Damhaar nu graag wil
opsporen, was BAUKJE AM
MAN en zij woonde, zoals de
aanvraagster schrijft, "achter het
witte hek" en dat moet, wanneer
we ons niet vergissen in de buurt
van de Groeneweg zijn geweest.
"Haar vader", schreef mevrouw
Damhaar, "was accordeonist en
hij speelde in een café aan het
Zaailand. Ik hoop, dat Boukje zal
reageren of dat iemand, die haar
kent, dat wil doen".
M
In een vorig Klein Krantsje vroeg
onze abonnee, de heer K. Faber
te Haarlem opsporing van het
boek Aid Faers Groun van J. O.
Wiersma ten behoeve van geïllu
streerde voordrachten die hij
houdt over het leven en werk van
de illustrator Cor Jetses. Jetses
tekende ook voor dit boek Aid
Faers Groun.
De heer Faber heeft ons nu be
richt, dat de oproep in 't Kleine
Krantsje tot een zeer snelle reac
tie heeft geleid. "Ik ben via uw
krant al in het bezit gekomen van
het voor mij onmisbare boek en
ik hoop te zijner tijd ook nog eens
in Leeuwarden te komen met het
Jetsesprogramma. Mijn hartelij-
Jce dank voor uw medewerking",
aldus deze dankbare abonnee.
UIT GROOTMOEDERS ANSICHTENALBUM
Zo werd de Gemeenteschool nummer 1 aan de Druifstreek even na de eeuwwisseling gefotografeerd en zo staat de school
er nog steeds. Voor alle kinderen, die eens deze "Geertse school" bezochten, moet deze door Dijkstra's Boekhandel te
Leeuwarden uitgegeven kaart een bijzondere herinnering zijn geweest. De kaart is in 1905 door "H. en T.verstuurd naar
Mejuffrouw L. 't Sas, Brugstraat 10 in Breda, maar ze keerde later rmar hier terug.
