HENNY SNIJDER VIJFTIG JAAR
GELEDEN OVERLEDEN
ONVOORSTELBAAR POPULAIRE LEEUWARDER
VREEMDE
GAST
SPRONG
DOOR DE
RAMEN
Het is deze maand precies vijftig jaar geleden, dat een van de meest populaire
Leeuwarders, na 'n korte maar ernstige ongesteldheid toch nog onverwacht overleed.
Het bericht van de dood van Henny Snijder, nog maar zes en veertig jaar oud, deed
een schok door heel Friesland gaan. Zelfs daarbuiten, in het gehele noorden, werd het
droeve nieuws als een verpletterende slag gevoeld. Henny Snijder dood. De zorgeloze
bon-vivant, die overal vrienden en nergens vijanden had, was er niet meer. De
uitvaart naar de begraafplaats in Huizum werd die donderdag de dertiende september
een ontroerende bevestiging van de onvoorstelbare populariteit, die deze man
genoot: duizenden en nog eens duizenden wilden hem de laatste eer bewijzen.
hij nog acht jaar aanvoerder van
het tweede. Na zijn zilveren
voetbaljubileum maakte hij zich
ook bestuurlijk voor de vereni
ging verdienstelijk. Als weinig
anderen drukte hij een stempel
op het clubleven.
"Daar is geen voetballiefhebber
in het noorden" en velen in het
buitenland, waar hij mee toerde"
zo lezen we in Frisia's gedenk
boek van 1933, "of hij kent hem.
Legio is het aantal poststukken,
dat alleen als adres vermeldde:
"Henny, voetballer te L." en te
recht kwam. Wat van zijn groote
populariteit getuigt. Was hij al
een verdienstelijk speler, deze
capaciteiten werden geëvenaard
door zijn grooten zin voor hu
mor. Een uitwedstrijd met Hen
ny als lid van het elftal of als gast
beloofde en werd altijd een pret
tige dag. Hij vatte het leven van
den vroolijken kant op, maar
zijn hart was van goud. Menig
ziekbed van een vriend vroolijk-
te hij op en zijn woorden werk
ten als een genezend poeder. Fri-
sia heeft in hem een groote
kracht gehad".
GEESTIG EN AD REM
Ook in een volgend gedenkboek,
veertien jaar na zijn dood ver
schenen, werd Henny Snijder als
Frisiaan nog eens geëerd. "Naast
zijn verdiensten als speler moe
ten we niet vergeten zijn grollen,
moppen, geestige en adremme
opmerkingen. Het zijn er te veel
om op te noemen en ze kunnen
ook niet alle aan dit papier wor
den toevertrouwd, maar als Hen
ny mee aanzat aan een diner,
gebeurde het dikwijls, dat zijn
tafelgenoten rondom hem van
wege de vele lachbuien niet veel
van het menu binnenkregen en
als hij met het team uittrok, was
gedurende de geheele reis de
stemming verzekerd".
De interesse van Henny Snijder
voor de sport uitte zich ook in
zijn assistentie bij wedstrijden op
Henny Snijder in het shirt van Frisia
Henny Snijder genoot vooral be
kendheid in de kringen van de
voetbalvereniging Frisia, maar
evenzeer was hij bekend en be
mind in het Leeuwarder Man
nenkoor, waarvoor hij zong en
in de Vrijwillige Landstorm, die
hij jaren diende.
Als vertegenwoordiger, eerst in
de suikerbranche, later voor een
wijnhandel, maakte hij zich ook
buiten Leeuwarden populair
wie deze sprankelende figuur
eenmaal had onmoet zou hem
niet licht vergeten.
Altijd goed gehumeurd, altijd or-
gineel, fladderde Henny Snijder
als een vrije vogel door het leven
heen en in feite was het voor zijn
vele, vele vrienden zo, dat het
lachen geblazen werd, zodra hij
in het beeld verscheen.
"Henny Snijder overleden" al
dus het Leeuwarder Nieuwsblad
vijftig jaar geleden. "Hoevelen
zullen het daarover vandaag in
onze stad, m de geheele provin
cie, in de geheele noordelijke
voetbalwereld, wel hebben.
Hoevelen zullen hun hart van
warme sympathie voor dezen
doode voelen kloppen.
Henny Snijder overleden. Dat
eene zinnetje zegt genoeg, daar
behoeft eigenlijk geen naaere
'uitleg, geen persoonsbeschrij
ving bij.
IEDER KENDE HEM
Ieder kende hem immers en voor
ieder rijst eenzelfde beeld op:
dat van een aardigen, jovialen,
vroolijken kerel, die altijd goed
gehumeurd scheen, die vol grap
pen en kwinkslagen zat en die in
een speelsche woordenstrijd
nooit om een antwoord verlegen
was, doch steeds gevat wist te
repliceeren.
In het vaak zoo grauwe dagelij k-
sche leven is een dergelijk zon
nig mensch overal welkom en
graag-gezien, in het clubleven
mag hij als een onmisbare,
hoogst waardevolle schat be
schouwd worden." Tot zover de
krant van die dagen.
Henny Snijder was dus vooral
Frisiaan. Zeventien jaar, van
1903 af, speelde hij in het eerste
elftal van de L.A.C., daarna was
De twee vrienden Henny Snijder rechtsen Leendert de Vos waren
even oud. De heer De Vos, een van de oudste abonnees van 't Kleine
Krantsje, woont al lang in Assen - hij is nu zesennegentig.
de Leeuwarder wielerbaan, die
overigens pas een jaar voor zijn
overlijden openging.
Overweldigend was de belang
stelling voor de begrafenis,
waarvoor alle verkeer in het
Naauw, de Wirdumerdijk en de
Nieuwestad werd stilgelegd. Al
lang voor de rouwstoet met elf
volgauto's en een auto, beladen
met bloemkransen, van het sterf
huis vertrok, was de ongeving
bezet met honderden belangstel
lenden.
Om half een nam de droeve stoet
haar weg via de Wirdumerdijk,
het Zaailand, de Prins Hendrik
straat, de Stationsweg en de
Schrans naar de Huizumer
begraafplaats en overal
stonden belangstellenden
om een glimp op te vangen van
Henny's laatste reis.
Op de dodenakker zelf zag het
zwart van de mensen en terwijl
een warme septemberzon het
kerkhof overgoot raakten de an-
wezigen diep onder de indruk
van de plechtigheid.
De sprekers, die naar voren tra
den, Mr. M. E. Hepkema voor
Frisia, de heer A. C. Nubé voor
het Leeuwarder Mannenkoor, de
onder-commandant F. Staudt
van de Vrijwillige Landstorm en
Ds. F. H. Bruins, Hervormd pre
dikant, getuigden van de nobele
Ook bij de Vrijwillige Landstorm was Henny Snijder een graag geziene figuur. Hier zit hij in het voorste
gelid-het is de tweede man van links.
jovialiteit, de trouw en de vader
landsliefde van de verscheidene.
Onder de kerkhofgangers be
vond zich natuurlijk ook Hen
ny's vriendin Annie Pen - met
haar zou Henny Snijder in no
vember van dat jaar zijn ge
trouwd.
Op een zomerdag in '36 zat de
caféhouder Siderius op de hoek
van de Langemarktstraat en de
Westerkade 's morgens om ze
ven uur rustig te praten met een
klant, toen er plotseling een on
gewenste gast binnenkwam: tot
grote schrik van beide mannen
sprong er een koe dwars door de
ruiten en over hun tafeltje heen
de gelagkamer in.
Daar begon het dier heen en
weer te rennen, waarbij het inte
rieur niet werd ontzien - terwijl
alle aanwezigen doodsangsten
uitstonden werden tafeltjes om
ver gegooid en stoelen gekraakt.
Door de voordeur open te gooi
en trachtte de heer Siderius het
koebeest naar buiten te loodsen,
maar net toen dat leek te lukken
raakte een van de bediensters zo
van streek, dat zij van haar stok
je ging: zij viel tegen de deur
aan, waardoor de kastelein in het
portiekje tegen de vloer beland
de en de doorgang voor de koe
werd versperd.
Toen koos de koe zelf een ande
re weg. Weer sprong het dier
over een tafeltje en door de ra
men heen en nu kwam het dier
op de Westerkade terecht, waar
het nog even een fiets verpulver
de.
Eindelijk gepakt, bleek het dier
zich nauwelijks te hebben ver
wond.
Maar de kastelein bleef met de
brokken zitten en het duurde op
deze vrijdag nog lang voor de
gemoederen in het café tot beda
ren kwamen.
