LEEWADDERS,
WAAR IS DIT
BLAUW WIT VAN TOEN
HERINNERINGEN
AAN M'N JEUGD
CD
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag "Leewadders waar
is dit?" Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien dagen
naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vriesstraat 7,
8921 BP Leeuwarden. Uitslag over vier weken.
Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten unj
een exemplaar van het boekje "Leeuwarden - ach ja, zo was
het..." met zestien zeer fraaie foto's van de stad uit een lang ver
vlogen tijd.
Op een septembermorgen met
knap weer stane ons maten, op
Fokke na, weer es bij de brug.
De onderwerpen wissele snel:
een tukje na eten, landbouwten
toonstellingen, de bende in'e
stad, de komputers en de werk-
loashied. En tot slot ken je leze
wat je op een boat achter de
Prinsentuun beleve kenne. Daar
gaan se weer: Tabe Ruutsje,
Sjouke Sukerslak, Wiebe Poats-
je, Lange Marten, Minne Mager
en Groate Geert.
Groate Geert: Wobbe is weer
afset met sien admeraalskip. Ja,
end augustus pas, dat die hewwe
de mooiste rite fan de hele seu-
mer mooi metsnipt. Se waren
ook soa bruun as een Turk suden
je froeger segge.
Minne Mager: Nee, dat ken fan-
daag de dag niet altijd meer lije.
Krimmennére en diskrimmenére
bedoele jou. Mar we hewwe nog
es gesellig bij hun achter de tuun
sitten. Dou niet wel, Tabe?
Tabe Ruutsje: Nee, op middug
bin ik soa aktief as een non. Op
non-aktief. Mien klein grapke.
Na't eten een paar uurkes plat.
En dan oek ferders wat kalm an.
Dat foldoet mie skoan.
Lange Marten: Geliek hest,
Ruutsjeman. Ik doen dat tuus
oek altied. En in'e karrefan oek
wel gauw es. Alleen as ik dan
wat te rimpen overend flieg,
stoat ik mie de has....eh. de kop
wel es. Mustou gnieze, Sjouke?
Sjouke Sukerslak: Ja, want ik
sien dat foor mie. Dou leist daar
nofluk te snurken en te dromen.
Butendeur gaat er een brommer
of soa knallen en Marten fliegt
overend... boem, raar woord....
Wiebe Poatsje: Was Fokke der
nog een dag wat tussen uut, Min
ne? O, met de swager fan Sientje
en sien frouw, die hier weest bin-
ne met die Agrikanabeweging,
son tentoanstelling fan de boeren
en soa.
Tabe: Liep niet altied even druk
loof ik. Ik heb der niet weest,
mar in froeger jaren wel Ik weet
nog wel fan een tentoanstelling
op ut Fonteinland en de Wille-
mienebaan. Ouwe Emma was
der oek nog.
Minne: Das al mooi lang leden
dan. Ik denk dat de helft fan de
Liwwadders niks meer weer fan
Fonteinland en Willemienebaan.
Of fan Emma en Poepke-Hen-
drik.
Geert: Wie is Poepke-Hendrik?
O, noemden se Prins Hendrik
wel soa. De groatfader fan Bea
trix. Omdat ie een Duutser was.
Soa ken ik nog wel een paar. Mar
se segge nooit Poepke-Claus. Die
is weer aardig opknapt, hé?
Sjouke: Sukken hewwe de tied
oek wel om uut te rusten. En oek
wel geld foor fersterkende mid
dels. Ons fader nam, as ie wat
half was, een klopt ei met een
konjakje. En roggebrood met
heel fet spek of griuwen. En
Haarlemmer oalie.
Wiebe: Allemaal tegeliek? O, ik
su te meensen segge. Mar och,
Tabe, ik fien de hele stad een
tentoanstelling. Bergen sand as
dunen, loopgraven, tegels en ste
nen en buizen. Je breke je hier
en daar de poatenü
Marten: Mar mooi matteriaal om
met te werken. Ik trof bij de
Beurs een oud mantsje die had
fieftig jaar leden met holpen om
Cambuur an te leggen. Hij sei:
son mesiene hadden wij hewwe
mutten. Mar ja, soa feul te gau
wer weer in'e steun. En mar
stempeleü
Tabe: En dat is nou weer de sie-
tewaasje mannen. Komputers en
noem mar op. Mooi en makluk,
mar ut nimt meensen ut werk af.
Ik weet wel, jou kere dat niet,
mar ut houdt je wel bezig. Hoe
siene jimme dat nou?
Sjouke: Korter werken is prima.
Een paar uur per dag. Mekaar
wat aflosse. Of mar een paar da
gen in'e week. En langere fe-
kaansjes, krekt as de skoalen.
Dat geeft wel een hoop frije tied.
Geert: Dan mar overal in'e stad,
net as wij hier, plakken of gebou
wen, waar jou gesellig ouwehoe-
re kenne. Of andere dingen
doen. En dan overdag es op fe-
ziete en savus mooie stukken
op'e tee-vee, wik mar segge, sak
mar segge.
Marten: Jonges, jonges, wat bin
jimme an 't fanteséren. Nou laat
ik de senteraasje wel even buten
beskouwing, mar ik wil helemaal
nooit op feziete. Savus niet en
overdag niet. En ik wil overdag
oek tee-vee met een hoop foet-
ballerij. Dat is trouwens oek niet
meer wat ut weest is.
Wiebe: Ut komt wel soa't ut
komt. De hoge heren beslisse
wel. Wat ik mie dan wel es af-
fraag: wie binne ut hoogst. De
menisters, of die lui uut de Twee
de Kamer of de bazen fan de
banken en de groate febrieken.
Hoe siestou dat, Tabe?
Tabe: Dat is de hamfraag seit
mien ene skoanseun dan, en ik
wil em dan niet frage waarom ut
een hamfrag is, en gien relade-
fraag of een karbenadefraag.
Nee, hij kiekt es gewichtig, en
dan wiest ie naar mie, en seit: Pa,
de hamfraag is....
Minne: As ik dat soa hoor, dan
doet ut wat eigenwies an. O, dat
fait met. Mien ene dochter komt
op 't heden met een fent tuus, die
niet eens Liwadders prate -Wil.
Heel hoog uut 'e boom. En dan ik
er heel plat teugen in!
Wiebe: Dat fon ik soa mooi toen
we op 'e boat bij Wobbe saten.
Mooi in 't skaad, glaske bier en al
soa meer. En toen kwam daar
son joekel fan een kruser an met
son deftig heer an 't stuur, fan
top tot toanen in ut witste wit uut
'e reklame.
Sjouke: Ja, 't is oek soa. Die
must in 'e bocht bij de Singel-
straat foor twee reesboatjes uut-
wieke, en toen skoat ie soa op de
wal af, en dat skilde een haar fan
een oud wief....
Marten: Ja, dan had Wobbe sien
boat een beste klap kregen.
Wobbe mooi kwaad, en die brul
de teugen die fent: Hee, meelpu-
de, was mar bij Koopmans onder
de sakken lopen bleven. Dou
hest ut faren seker in de Kalk-
sloat leerd.
Minne: Och, hij docht, dat
suurtsje in 'e anbieding ferstaat
mie toch niet. Mar we hewwe
ons later rot lacht. Want die man
ferston em wel as oud-Liwadder
en die skriwde.... ja, hoe gong
dat oek al weer, Geert?
Geert: Hij sei: Hou die stil je! Ik
sien soa wel an dien kop dast in
de Bargesteeg geboren bist. En
Mijn herinneringen gaan terug
tot een leeftijd van ongeveer drie
jaar.
Ik speel voor ons huis. We wo
nen op een hoek tegenover de
Tweede Kanaalsbrug, het laatste
huis van een lange weg langs het
kanaal, beginnend bij de Eerste
Kanaalsbrug.
WIEKJE
Wiekje, het melkmeisje, komt er
aan; over haar schouders draagt
ze een houten juk, waaraan twee
lege emmers hangen. Ze heeft
haar melk uitverkocht.
Ik ken haar goed, want moeder is
de eerste, die 's morgens melk
van haar koopt.
Ze komt naar me toe en zegt,
„Gaat Sippie met Wiekje mee
naar huis?" "Ja„ zeg ik dadelijk
en ik moet met mijn kleine hand
je erg reiken om de hare te vat
ten. We gaan over de brug, langs
het huis van de brugwachter
naar de kleine arbeidershuisjes
daarnaast. De huisjes zijn met de
achterkant tegen elkaar ge
bouwd, aan de voorkant is een
tuintje. Halverwege het rijtje,
aan de achterkant gaan we naar
binnen, 'k word daar op een
stoel gezet bij de ronde tafel en
ik zie een donkerblauw gekleurd
tafelzeil met een rand van rode
bloemen.
Met snoep word ik vol gestouwd
die ouwe sokken mutte seker die
roestige praam uut 'e tied fan
Markus Aal uuthoze foor een
paar luzige glaskes bier. Ik hew
wel wat beters onder de kurk,
sei-die toen inenen. En ja, later
kwam ie ut afdrinken met nog
twee maten, wik mar segge, sak
mar segge.
Vlga
en dan zegt op een gegeven
ogenblik Wiekje: „En nu breng
ik Sippie weer naar huis!"
Maar onderwijl heeft zich een
klein drama afgespeeld. Ik word'
vermist.
Mijn zusje, zeven jaar ouder dan
ik, vraagt bij mijn vriendinnetje,
Janke Wagenaar, die op de ande
re hoek van de straat woont of ik
daar ben, of misschien bij de bu
ren. Nee, niemand heeft me ge
zien.
Mijn zusje gilt van angst, al maar
mijn naam roepend. Ze is erg
overstuur, het overlijden van het
vorige zusje ligt nog vers in haar
geheugen. Moeder, mijn zus
Taetske en de buren lopen te
zoeken langs de sloot naast ons
huis bij de boerderij van Simmer
en langs het kanaal.
VERDRONKEN
Men vermoedt, dat ik verdron
ken ben. Moeder, mijn zus en
ook anderen lopen te huilen.
Ineens ziet men Wiekje met mij
op de brug en moeder sluit me
blij in haar armen.
Nu, meer dan zeventig jaar later
begrijp ik nog niet, waarom
Wiekje mijn moeder niet heeft
gevraagd of ik met haar mee
mocht naar haar huis.
Sippie
De Christelijke Voetbal Vereniging Blauw Wit '34 heeft een dezer dagen haar gouden jubileum
kunnen vieren. De foto, die wij hierbij afdrukken, is gemaakt in het oorlogsjaar 1944, toen de
vereniging dus precies tien jaar bestond. We zien de bestuursleden B. Beers, K. Broersma,
Broersma, J. Veldkamp, joh. Broersma, Sj. Lodema en AL Eygelaar.
