TOEN ER OOK OP STRAAT
NOG MUZIEK WERD GEMAAKT
PAPERCLIP HAD ILLEGALITEIT
NOODLOTTIG KUNNEN WORDEN
DE TENT IN DE ARENDSTUIN
VOOR LEEUWARDEN EN DE
WIJDE WERELD ER OMHEEN
EEN EN TWINTIGSTE JAARGANG
8-6-1985 NUMMER 483
'TKLEINE KRANTSJE
Ziehier een aardige herinnering aan de muziektent, die ooit in de
Arendstuin heeft gestaan. Vergissen we ons niet, dan was het
bouwsel een geschenk van de jubilerende winkeliersvereniging
"Voorstreek Vooruit" aan de stad Leeuwarden. Het zou interessant
zijn te weten hoe dikwijls "de tent" voor een muziekuitvoering is
gebruikt, maar we vrezen dat het toch niet zo vaak is geweest. Later
is het gebouw naar een andere hoek van de Arendstuin verplaatst,
maar we kunnen ons ook niet herinneren, dat daar nog vaak is
gespeeld. Op deze foto op de achtergrond de later verbrande
graanpakhuizen van de Hoekstersingel en links de oude Verwers-
brug, alias de Kiepeloop
Bij de herdenking van de bevrij
ding is er veel aandacht geschon
ken aan de oorlogsjaren. Er wer
den veel herinneringen
openbaar gemaakt. Maar niet
alle.
Want naast het georganiseerde
verzet hebben vele Nederlan
ders op alle mogelijke manieren
getoond, dat zij niets van de be
zetters moesten hebben. Soms
moest men dubbel voorzichtig
zijn, omdat de buren pro-Duits
waren, soms ook waren in huis
of in de familie mensen niet te
vertrouwen. Je dan melden bij
de illegaliteit was voor het ver
zet levensgevaarlijk, de tegen
stander zou de gehele organisa
tie kunnen oprollen.
Dat verzetsmensen vaak niet
hebben geweten en niet konden
weten, dat zij het slachtoffer
konden worden van een indivi
dueel geval, zal ik nu na meer
dan veertig jaar vertellen.
Ik werkte op het kantoor van
een openbaar nutsbedrijf. Op
een dag kwam een mijner colle
ga's - Gerrit Visser bij me en
vroeg of ik voor hem een paar
stencils wilde afdraaien. Deze
stencils waren al getypt, maar
degene die dat afdraaien op de
stencil-machine gewoonlijk
deed, kon dat om bepaalde rede
nen op dat moment niet doen.
Op die stencils stond een uitgave
van de illegale koerier.
NIET TE VERTROUWEN
Natuurlijk was mijn antwoord
bevestigend. Maar. op mijn
afdeling werkte ook iemand, die
niet was te vertrouwen en dus
zou ik het geval afwikkelen in de
lunch-pauze als de anderen naar
huis waren om te eten. De sten
cils werden opgerold en met 2
paperclips bij elkaar gehouden.
Collega Gerrit Visser verdween
naar zijn eigen afdeling en ik
legde de stencils in de lade van
mijn bureau.
LASTIG
Even later kwam de adjunct-di
recteur met het verzoek zijn ver
gunning om na acht uur 's
avonds met de auto op straat te
mogen, te laten verlengen. Hij
zei daarbij, dat het voor hem zo
lastig was, dat die nachtvergun
ning alleen geldig was voor
Friesland en dat hij na een ver
gadering in bijv. Den Haag
niet eens kon eten, maar moest
jakkeren om voor acht uur over
de Afsluitdijk te komen.
Ik antwoordde, dat de Duitse
politieofficier in Leeuwarden al
leen gemachtigd was om die
vergunningen voor Friesland af
te geven. Voor Noord- en Zuid-
Holland moesten we de vergun
ningen in Haarlem en Den Haag
aanvragen. Maar ik zou probe
ren iets te versieren.
Zo 'n nachtvergunning was
een gewoon wit stuk papier,
waarop de tekst van de "Aus-
weis" was getypt, aangevuld met
de bekende stempels. En uiter
aard de handtekening van de
"revier-leutnant".
Ik pakte een blanco stuk papier
en typte daarop de tekst, zoals
die op de oude vergunning
stond, doch aangevuld met de
provincie Noord- en Zuid-Hol
land en natuurlijk met de ver
lengde termijn van zes maanden.
De oude vergunning maakte ik
vuil met machineolie en stof.
Maar toen kwam de moeilijk
heid. Met dit geval moest ik naar
de Duitsers, die in het weeshuis
aan het Zaailand waren gehuis
vest. Kamer 30. Wat moest ik
doen met de stencils van de ille
gale koerier?
De niet te vertrouwen collega op
mijn afdeling had al wantrou
wend naar Visser en mij gezien
en had al gevraagd, wat Visser
mij had gegeven. Als ik weg was,
kon hij mijn bureaulade, die niet
op slot kon, openen en ons ver
raden. Dus deed ik wat ik op dat
moment alleen kön doen. Ik
deed de stencils in mijn actetas
en de oude en nieuwe vergun
ning voor de adjunct directeur er
boven op.
Vervolgens naar de Polizei offi-
zier in het Weeshuis.
Bij kamer 30 op de deur geklopt
en na het "herein" stapte ik de
kamer binnen. Vlak achter de
(Vervolg op pag. 9}
