WANNEER SNORREWIETS
WEER ZWANGER WAS.
'T KLEINE KRANTSJE
VROEGERE TUINBOUWLIEDEN
DENKEND AAN VROEGER
STADSNIEUWS
VAN VROEGER
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 11
Een huus is 'n huus is 'n
huus.
So is dat.maar niet bij ons in
't Sint Jobsleen.dat sat wel
een bitsje raar immekaar.
As je d'r voorstonnen leek 't alle
gaar heel gewoon.
Een kloeke gevel.en een vro-
lukke gevel oek met al die bloe
men op 'e vesterbanken. Gera
niums netuurluk, vlijtige Lieskes
en Petunias. Die stonnen d'r
mooi voor, dank sij de truuk van
Moeke Feikje met die mest van
Tietsje. Dat wudde verdund met
lauw water, dan deur 'n seef en
so kregen alle bloemen, in en
om 't huus, één keer inne week
een skeutsje sure regen.
Maar met mate kan suks gien
kwaad.dat kon je wel sien.
Affijn.nou weer naar 't huus
en deur de voordeur.
Wat die deur anbelangt sou 'n
veuldeursregeling wel van toe
passing weze. Kom maar 's
met.
OUWE SLOF
Eerst links de deur naar de skil-
derswerkplaats, dan de trap
naar boven. Even verderop een
tweede deur. Hierachter huusde
ouwe Slof. Later sou ouwe Tiets
je bij hem intrekke as huus-
houdster. Maar wat daar binnen
nog te houwen viel was een
vraag, sun troep was 't daar. Slof
leurde vroeger met ys deur de
straten. Dat wudde daar bij hem
in die griebus maakt. Later
mocht-ie dat niet meer verkope
van 'e keuringsdienst.
Gane we nou deur de achter
deur, dan komme we langs een
klein tuuntsje met wat bloemkes,
een turfhok en een „huuske". Je
kenne dat nog wel.met sun
deur waar een hatsje uutsaagd
is. Trouwes, daar hing nog een
mooie spreuk oek: "Hier lucht
men in vreugd en soms in smart,
zijn blaas, zijn darmen en ook
het hart!"
Dan verderop stonnen er nog
twee woninkjes.
In 't eerste woonde Gradus. Die
Snorrewiets
was tuunman bij de gemeente.
Een stille, eenselvige man, wel
vriendeluk overiges. Sien bij
naam was: "Graduske sonder
noas." Vanweges een Lupus-
siekte an 't gesicht, was 'r nog
maar een klein stompke van
sien neus overbleven.
BIGGESNUUTSJE
Krekt sun biggesnuutsje. Sielug
genoeg voor die goeie man en je
kanne je levendig indenke wat
een verdriet dat-ie daardeur le
den het. Maar Gradus versorgde
stillekes 't tuuntsje achter en so
nou en dan lag'r een bloemke op
'etrap.
In 't tweede huuske woonde
Snorrewietske met 'r Piet.
Piet was een vaag oud manneke
die je hast nooit sag. Hij keutel
de maar 'n bitsje bij huus om.
Met Wietske was dat heel wat
anders. Die was altied inneweer
en op sjouw. Bedrievig as se
was draafde se dikkels deur de
stad.
Oek Wietske was een vriendin
van mie. En se vertelde mie al
tied wat se kwiet wou.en dat
was veul.
Over hur man Piet; steevast 't
volgende: "Piet kan niks.he
iendal niks, niet inne huushou-
den en niet op bed. Op sien
ouwe kont sitte en plaatsjes kie-
ke.want lese kan-ie oek al
niet.Nee, Piet was een
slappe sak.nou
En toch wudde Wietske so nou
en dan swanger.
Ra.ra.
TRAGIKOMISCH
Eigenluk was 't krekt 'n klein
teneelstukje.een bitsje tra-
gie-komisch.
Ineens kon Wietske dan voor je
staan. Met van die glimmerkes
in hur wat uutpulende oogjes.
"Hoi Atze.siestou niks an
mie.
Nou, dan wist ik wel weer hoe
laat 't was en speulde mien rol
maar met.Altied sukses.
"Nou.la's kieke.jou binne
bij de kapper weest."
"Nee.jou mutte lager kie
ke.
"Jou hevwe nije skunen?"
"Och nee ju.siest't nou nog
niet.(hannen op 'e buuk) ik
bin weer's swanger.
"Verhip Wietske.dat kén toch
niet.jou segge altied dat Piet
niks versiere kan.
"Nou.ut is oek niet van
Piet.I"
"Van wie dan wel?"
"Ja phoe.dat sa'k dij an dien
kont hange."
"Kom nou Wietske.jou ver-
trouwe mie toch wel?"
En dan kwam Wietske wat dich-
Een foto uit 1931 van een aantal vooraanstaande figuren uit de tuinbouwwereld. We gaan, als
vanouds, van links naar rechts en we beginnen bij de heren op de stoelen: R. Span, I. Kaastra,
L. Niemoller, C. B. J. Jongma, G. Botke, B. Calsbeeken G. van Asperen, staand: architect A. J.
Feddema, J. Sloep, P. Zijlstra, B. van der Weide en ir. C. M. van der Slikke, de Rijks Tuinbouw-
consulent.
terbij en sei grinnekend: "Ik he
nog wel een stuk of wat flinke
kerels in 't wild rond lopen.
kan'k altied terecht.nou
goei.
Wietske af.
Ut volgende bedrief speult sich
af in 'e buurt. Daar binne de
swangerskappen al lang be
kend. Daar is dan wat goedmoe
dige spot en kleine grapkes in t
voorbijgaan. Want Wietske loopt
altied as 'n stoterse protter deur
de buurt en dan valle d'r wel 's
wat stukken van ut ankommen-
de borelingske op 'e straat.
wat ouwe lappen en voddeboel
vanonder hur rokken. Wietske
siet dan netuurluk niks en sjouwt
wel deur. Mar de volgende dag
sit dan alles weer te plak en
stadigan wut Wietske dikker om
'r middel.
SIESTOU NIKS?
Dan, na een week of wat, staat
se weer in 'e werkplaats.
En 't laatste bedrief nimt een
anvang.
"Hoi Atze.siestou niks an
mie.
"Nou nee.of binne jou in 't
badhuus weest? Jou glimme he
iendal en jou ruke naar
seep.
"Nee.kiek maar 's goed.
een bitsje lager.jim' manske
rels sien oek nooit wat (slaat met
'r handen op 'e buuk). Ik bin
weer heiendal plat.
"Verroest Wiets.hoe ken dat
nou so vlug.
Wietske haalt wat mistroostug
d'r skouders op: "Ja jong.so
gaat dat soms.gewoon 'n
miskraam.
"Och Wietske.wat sonde
nou.
"Ja nou.wat doen je d'r an.
een volgende keer beter maar
hope.ajuus."
Doek!
Om suks kan je misskien een
bitsje gnieze.
Maar as jou nou 's eefeks na-
denke vrage jou je toch af: "Wat
besielt nou toch su'n wiefke tot
sukke fantesieën.wete jou
dat?"
Een bitsje jeloersugheid op an
dere vrouwen die wel een
kiendsje hevwe om te knuffelen
en te versorgen? En dus oek een
kerel hevwe die se 's lekker
pakt.wat verlangen naar wat
liefde en begrip.
Met sukke gedachten iope je so
gauw niet te koop.
Nou Wietske toevallug wel.
Laat 'r dan in ieder geval nog hur
dromen.
Da's altied nog beter dan heien
dal niks!
Atze
Ongeluk
Hedennamiddag is een timmer
mansknecht, bezig zijnde op het
wagenhuis van den stalhouder
Poelsma aan de Spanjaards
laan, door de glazen lichtschep
ping gevallen.
Vermoed wordt, dat hij een been
heeft gebroken.
Per brancard is de getroffene
naar het stadsziekenhuis ver
voerd.
(1926)
