EN HEEL APART FIGUUR
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
-vK ati A<
lichting aan en het gebeurde
meermalen dat de mensen of
eenzame wandelaar gillend van
angst de benen namen. Als u
zich verplaatst naar die tijd van
slechte en spaarzame gas-
straatverlichting dan kunt u dat
best van hem aannemen."
Onze abonnee de heer E. Dijk
stra te Leeuwarden wist zich,
eveneens veel van de piano
stemmer Poepetsje Smeding te
herinneren.
„In het Kleine Krantsje wordt
gevraagd of er ook lezers zijn,
die iets meer weten te vertellen
over de pianostemmer en le
raar „Poepetsje Smeding". Mijn
ouders en dus ook wij als kin
deren, hebben hem heel goed
gekend. Hoe hij eigenlijk aan
die naam is gekomen, is niet
recht duidelijk, de ene lezing
beweert, doordat hij met zijn
achterste erg gebogen liep,
maar het verhaal ging ook dat
hij vaak onder het lesgeven
een windje liet, vandaar zijn
naam Poepetsje Smeding.
BLAUWHUIS
Doordat mijn ouders in het café
Blauwhuis bij de „Kippeloop"
woonden en op de bovenzaal
geregeld dansavonden werden
gehouden, hadden we veel
contact met hem, omdat hij de
piano stemde en vaak voor de
dansmuziek zorgde. En het
was steevast de gewoonte
wanneer de piano was ge
stemd dat mijn moeder vroeg
om een paar fleurige stukjes te
spelen. Dat gebeurde dan
prompt, want hij was niet vies
van een borreltje, wanneer mijn
moeder hem een paar offreer
de voor zijn spel. Na verloop
van tijd kregen mijn zuster en
ik les van hem voor 25 cent per
uur. Woensdagmiddags ging ik
naar hem toe, hij woonde toen
in de Schrans achter de schoe
nenzaak van Kamstra. Maar di
rect lesgeven was er niet bij,
want er werd eerst thee ge
dronken en even piano tinge
len.
Spoedig evenwel moest ik mee
naar de zolder, want hij was
ook altijd aan het experimente
ren met verschillende dingen.
En als we dan weer naar bene
den gingen, werd er nog eens
thee gedronken, dus u voelt
wel, dat ik meer met de rug
naar de piano zat dan er voor,
zodat ik geen hoogvlieger ben
geworden in de muziek. Mijn
zuster bracht het er wat beter
af, zodat zij na verloop van tijd
al verschillende melodietjes kon
spelen. Een deuntje was haar
favoriet, n.l. Marlborough vaart
ten oorlog en hij komt nooit te
rug. En omdat dit forto moest
worden gespeeld, werd er flink
op de piano gehamerd, zodat
haast horen en zien je verging.
Dat hij een prima leraar was,
bewijst wel het volgende: Een
dochter van mijn zuster, die la
ter ook les van hem kreeg -
toen was het al twee kwartjes
in het uur - kreeg het van hem
zo onder de knie, dat zij later
aan kennissen wel les gaf. Mis
schien herinneren vele lezers
zich wel, dat hij toentertijd bij
Radersma op Halfweg tussen
Leeuwarden en Marssum zater
dags en zondags altijd zat te
spelen, dat loopje was vroeger
een vaste regel van vele Leeu
warders.
VERONGELUKT.
Velen kenden hem ook door
zijn fiets, want wat daar alle
maal niet aan bevestigd was...
Ik herinner mij nog twee fiets
bellen, van die hele grote, twee
carbidlantaams en nog veel
meer attributen. En dan de pet,
het leek wel een grote zuidwes
ter. En toch, ondanks zijn voor
zorgen voor het verkeer, is hij
door een ongeluk om het leven
gekomen. Een grote slag trof
hem doordat zijn enige dochter
jong is gestorven en waar hij
en zijn vrouw eigenlijk nooit
overheen zijn gekomen."
Tenslotte schreef mevrouw T.
Boer-Sijtsma uit Rotterdam in
1972 over de bijzondere figuur
van Poepetsje Smeding het
volgende:
„Hij was jaren bij mijn ouders
de pianostemmer. Destijds een
beste vakman. Toch een bij
zonder iemand. Ik zie hem nog
op z'n fiets met de vaart van
een slak, gekleed in een leren
jekker en een platte pet op met
een grote klep. Die pet leek wel
een van een motorracer uit die
tijd. Kniepers om de boksen en
grote handschoenen met kap
pen. Volgens mij hoorde hij
toen ook in het stadsbeeld
thuis. Leeft hij nog of weet ie
mand wanneer hij gestorven
is?"
Wel, op die laatste vraag is tot
dusver nog geen antwoord ge
komen. Wanneer die onverge
telijke Sybelius Smeding pre
cies stierf is ons nog steeds
niet bekend.
Een hele bijzondere foto op deze dubbele binnenpagina! De plaat
is een aantal jaren geleden door onze abonnee de heer Jelle
Foppema gemaakt, toen het Vliet nog niet was gedempt. Jelle
Foppema koos voor het maken van de foto het allerhoogste punt
in Leeuwarden uit: het topje van de tachtig meter hoge schoor
steen van het P.E.B. aan het Nieuwe Kanaal. Een hoogte om van
te duizelen. Maar onze fotograaf bleef er nuchter bij!
