*T KLEINE KRANTSJE
oztó. Jou dot
mop
ühellema
Makelaars en
Taxateurs
voor geheel
Friesland
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 4
ECHTPAAR DEKKER
Kent u toevallig het echtpaar
op deze foto? Die is door een
gelegenheidsfotograaf gemaakt
in juni 1932. De dame met de
twee paraplu's is mevrouw
Anna Dekker, geboren Blom.
Haar echtgenoot is de heer
Siemen W. Dekker. Hij was
schrijver op de Ambachtsschool
te Leeuwarden. Daarvoor was
hij huisschilder op Vlieland
waar hij ook geboren was. Hij
deed zijn werk héél serieus
maar ja, natuurlijk kon hij later
niet op tegen de heer K. R.
Thomassen, die de R.H.B.S. in
Groningen gehad had, het SPD
boekhouddiploma haalde en
examens deed in handels
Frans en Duits. De heer Tho
massen was dan ook admini
strateur.
Maar toen de heer Dekker
kwam bestond de administratie
nog voor een groot deel uit rap
porten invullen met een schone
hand van schrijven en de ab
sentielijsten verzorgen. De tij-
denveranderen!
Eerst woonde de heer Dekker
in de Vredeman de Vriesstraat,
later aan de Bleekiaan. Hij was
weduwnaar en trouwde later
met zijn huishoudster. Ze vorm
den een vrolijk en vriendelijk
stel met humor. Op de foto ziet
u het al, de heer Dekker was
ietsje te dik. En als mevrouw
weer heerlijk gekookt en hij
weer heerlijk te veel gegeten
had, sprak hij: "Je kookt veel te
lekker; ik word veel te dik!"
Daarop kwam dan het ant
woord in plat Leeuwarders:
"Nou mutte jou es ophouwe
van zeure!"
Misschien had de heer Dekker
kinderen gehad, naar ik dacht
een zoon. Op zee verdronken
of door ziekte overleden? Ik
weet het niet.
Maar hij had mooie kinderboe
ken. Daaruit herinner ik me het
verhaal van een Vlielander jon
gen die tien jaar werd. Zijn va
der was visserman en het inko
men was laag. Een
verjaardagsgeschenk kon er
dus niet af. Maar toch had hij
een wens. Hij wilde zo graag
eens de kerktoren beklimmen
en het uurwerk bekijken. In de
zomer, het was warm, werd hij
jarig en zo tegen elf uur nam
zijn vader hem mee naar de to
ren. Er stond een mooi gete
kend plaatje bij waarop hij met
grote belangstelling het uur
werk bekijkt. De tekenaar had
in zijn kledij de armoede van
die tijd weergegeven. Een ver
schoten buisje, een versteld
broekje en verder niets.
De heer Dekker had een mooie
grammofoon. Zo'n grote, die op
pootjes op de vloer stond met
een ruimte voor het bewaren
van platen. Eén daarvan was
het toen bekende slaapliedje
van: "Lieve Maan, kijk eens
aan. Ze liggen al goed in de
veren, 't Maantje lacht en 't
gaat voorbij.
Als hij die plaat liet spelen
drupten hem de tranen uit de
ogen want hij was een heel ge
voelig mens.
Grouw A. van Hespen
EENSCHANDAAL
Jarenlang kreeg ik 't Kleine
Krantsje" op vrijdagmorgen met
de post. Soms koop ik op vrij
dag, na twee uur, in de kiosk
bij het station een "Krantsje"
om naar een kennis te sturen.
Nog steeds vrijdag!!
Maar.sedert enige maanden
ziet de post kans om het
krantsje pas op dinsdagmorgen
te bezorgen, alhoewel ik weet,
dat de krantsjes al op donder
dag bij de post bezorgd wor
den.
Men iaat voor de stad deze
krantsjes gewoon liggen. Ze
zouden best op vrijdagmorgen,
of dan eventueel op zaterdag
morgen besteld kunnen wor
den. Maar neen, zelfs op
maandagmiddag komt het
krantsje niet. Op dinsdagmor
gen, vier dagen te laat, krijg ik,
en vele anderen (heb hierover
gebeld en gesproken!!!) ons
Kleine Krantsje.
Heer Schoustra, wilt u hierover
eens met de afdeling expeditie
bestelling van de P.T.T. bellen?
Het is een goed teken, dat zo-
velen naar het nieuwe nummer
van 't Krantsje uitzien!
Leeuwarden
Ritsko J. van Vliet senior
Zoals altijd was ook het
laatste nummer van 't Kleine
Krantsje op donderdagmor
gen aangeboden bij de
P.T.T. "Het is echter veel la
ter verwerkt" aldus deelde
een woordvoerder van de
Posterijen ons desgevraagd
mee. En: "Ik ben bang, dat
er hier iets is misgegaan -
er moet een fout zijn ge
maakt".
Red.'t KL Kr.
'HOOGTEPUNT
Een van de hoogtepunten van
ons recente bezoek aan Neder
land was het zeker om het be
staan van 't Kleine Krantsje te
mogen ontdekken. Ik zou uw
lezers er graag op willen wij
zen, dat zij hun familie of vrien
den, die oud-Leeuwarders zijn,
geen grotere verrassing kunnen
bezorgen, dan hun een abon
nement op uw blad te geven.
Dan over de naam "Leeuwar
den" gesproken. Toen wij in
Hawaï met vakantie waren, ont
dekte ik daar een dorpje, dat
"Leeward" heette. Eerst dacht
ik dat dat misschien iets met
onze stadsnaam te maken had
of dat dit een dorpje vol met
oud-Leeuwarders kon zijn.
Maar de naam van dit dorpje
betekent alleen maar dat het
niet aan de windkant van het
eiland lag; de bewoners zagen
er trouwens ook in het geheel
niet Leeuwarders uit.
Later, toen we in de Antillen
waren, kwam ik de naam
"Leeuward Islands" tegen. Met
dezelfde verklaring: een be
scherming tegen de wind. Ge
zien het verhaal, dat de Olde-
hove vroeger een vuurtoren is
geweest, zou de naam Leeu
warden misschien ook zo ver
klaard kunnen worden met een
"uit de wind" verbintenis.
Calgary, Canada
Dorus Oostra
Het blijft een hardnekkig
verhaal van die Oldehove
als vuurtoren. Onze scheve
toren is geen vuurtoren ge
weest. Toen de toren in de
zestiende eeuw werd ge
bouwd, bestond de Middel
zee, die hier vroeger in de
nabijheid lag, al lang niet
meer. De Oldehove is ont
staan als een toren voor de
Sint Vituskerk.
Red.'t KI. Kr.
ELECTRISCHE BRUG
Bij het zien van de foto van de
smalle houten brug over de
Grachtswal in het vorige Kleine
Krantsje, gingen mijn gedach
ten terug naar het bouwen van
de nieuwe brug, die op deze
plaats kwam te liggen. Dat
werd een electrische brug en
dat was natuurlijk een hele
sensatie, want electriciteit was
er in die tijd nog niet zo veel -
veel mensen hadden nog gas.
En dan werd het ook nog wel
zo'n mooie brede brug. leder
een liep er dan ook heen om
hem te bekijken, maar och he
den, wat bleek? De brug wou
wel omhoog, maar niet naar
beneden, tenminste het laatste
stukje niet.
De hooggeleerde heren dus
aan het prakkizeren en het re
kenen, maar nee hoor, niks
hielp: de brug bleef weigeren
op gebied van
machines repa
reert en maakt
Fa. M. EERLIGH
MtehineUbriefcDr**i*,La«chrep §cfuaf werk
KLEINE HÖQOSTRAAT' 22 - TELEf. 5355
Opgericht 1867
helemaal naar beneden te
gaan. En iedereen, behalve de
brugbouwers zelf, maar lachen
om het geval.
Goede raad was duur, maar
tenslotte werd de oude heer
Eerligh er bijgehaald. Die had
een machinefabriek in de Klei
ne Hoogstraat en kiek, hij was
geen ingenieur, maar hij kreeg
het wel voor elkaar: de brug
deed het tenslotte toch I
Apeldoorn
J. Boersma-van der Wijk
DORUS OOSTRA
"Het echtpaar Oostra-Visser uit
het Canadese Calgary op va-
cantie in onze stad" zo las ik in
het onderschrift van een foto in
't Kleine Krantsje.
Ja, Dorus Oostra - nog een
oude buurjongen van mij uit de
Oeverdwarsstraat. Ik heb het
stukje over hem met interesse
gelezen. En leuk van die foto.
Zo kon je zien, dat hij in de
afgelopen jaren op zijn vader is
begonnen te lijken.
De familie Oostra heb ik heel
goed gekend. Een van Dorus'
zusters, Sietske, heb ik ook
nog eens ontmoet. Ik meen,
dat hij drie zusters had.
Ik ben het met hem eens, dat
hier veel veranderd is. En ze
ker de omgeving, waar hij
woonde en opgroeide. Leuk,
dat je via 't Kleine Krantsje zo
nog eens een levensteken uit
Canada krijgt!
Leeuwarden
Rinzevan der Heide
WEERKLANK
Onlangs schreef Johan van
Bergen in 't Kleine Krantsje
over "de oceaan" tussen de
Weerklank en de Bleekiaan.
Ondergetekende is op z'n ze
ventiende jaar van de Oldegali-
leën naar de Weerklank ver
huisd; we kwamen toen in "de
Villa" van de Weerklank.
Een medewerker van mijn va
der ging daar vandaan en bood
mijn vader het huis te huur
aan. Deze heer De Haan had
bij het oude huis een flinke ka
mer gebouwd en bovendien
een keuken, een overdekte
plaats en een groot kippenhok.
Daarbij lag er ook nog een gro
te, dubbele bleek.
In die tijd bevond zich naast de
Hulstbuurt de bloementuin van
de heer Jongstra; een deel
daarvan had de heer De Haan
voor zijn uitbreiding benut. Op
deze foto sta ik tegen het hek
van Jongstra's tuin - ik zal toen
in de twintig zijn geweest.
Velen van de vroegere Weer
klankbewoners zullen nu tot de
vergrijsden behoren; het was
indertijd een volkrijke buurt.
Met de heer Van Bergen zeg
ik: de herinnering blijft.
Leeuwarden
KI
MaktUardij aindi 1898
men na een vakantie als zeer
prettig ervaren. De tuinbeplan-
ting heeft grootse vormen aan
genomen, de kamer is veel
•kleiner of groter dan je dacht
en de post iigt keurig door de
buurvrouw gesorteerd op je te
wachten. En 't is al zo vaak be
schreven, maar ,,'t Kleine
Krantsje" neus je toch eerst
even snel door.
Mijn aandacht ging deze keer
vooral uit naar de artikeltjes
van de heer W. D. Lijfering
over de Friese Kolenhandel
aan de Sneekertrekweg.
Even de foto's bezien. Nooit
geweten dat het de heer Lijfe
ring was die mij in de periode
'40 - '55 veelal vriendelijk
groette in 't voorbijgaan.
Als oud-Schenkenschanser is
het altijd interessant als er iets
is geplaatst over de omgeving
rond Sneeker- of Harlingertrek-
weg. De detailbeschrijving van
ontstaan en ontwikkeling van
de Friese Kolenhandel is dit
ook en meer dan wij als pas
santen hebben kunnen waarne
men.
Met de bouw van eerst "de
Friese Kip" en later de „Friese
Kolenhandel" werd onze een
zame loop langs de trekdyk
enigszins bekort. Beschutting
tegen de snijdende oostenwind
in de winters werd echter door
die gebouwen ook niet gebo
den en de trekweg bleef voor
eerst uitkomen tussen Friese
Kip en abattoir. Voorzover ik
mij dat als toenmalige veertien
jarige kan herinneren werd de
weg doorgetrokken toen de ba
saltmaatschappij in de zomer
van '40 werd gevestigd in het
weiland tussen de Friese Ko
lenhandel en het toegangsweg
getje naar het trafostation van
hetP.E.B.
Ik meen te weten dat ook toen
(Vervolg op pag. 15)
Jac. Bakker
DE FRIESE KOLENHANDEL
Wellicht zijn er vele lezers met
mij die 't moment van thuisko-
