KI
'T KLEINE KRANTSJE
Makelaardij
Bedrijfs-
make/aardij
voor Friesland
de dem
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
n
en
INVMI
1 a T a 1
Leeuwarden, Nieuweweg7-11
tel. 058-131215*
reis is weest naar Grouw en
wat faker gongen we naar de
Houtwielen, waar wij probeer
den as hondsjes te swemmen.
Wat waren dat fijne fakansieda-
gen.
Jarenlang het ut boatsje in'e fe-
milie weest tot ver na de oor
log. Dat ut een geef boatsje
was, bewiest ut feit, dat ut ons
fader overleefd het. In een iet
wat verwaarloasde staat is ut
jaren na faders overlijden in an
dere hannen overgaan. Deze
herinneringen verwarmden ons
bij ut bekieken fan dit moaie fo
toboek, dat daardeur foar ons
een onskatbare waarde kregen
het.
Leewadden Melle Hoekstra
GEWELDIG VERHAAL
Als een geboren Huizumer en
al dertig jaar in Australië wo
nend heb ik met grote belang
stelling in 't Kleine Krantsje het
ontroerende verhaal van onze
grote vriend en buurtgenoot
Piet Postma gelezen: "Onge
kende beproeving voor Leeu
warderbroers".
Dat verhaal ging over een zee
reis vol verschrikkingen, waarbij
Piet Postma zodanig gewond
werd, dat hij een aantal tenen
verloor. Het heeft vele herinne
ringen bij mij teruggebracht.
Frederik Postma was mij onbe
kend, maar zijn broer Piet Post
ma wordt door de vroegere be
woners van de Noorderstraat
en omgeving niet vergeten.
Piet Postma had voor ons jon
geren altijd tijd om een verhaal
te vertellen en.om ons te
waarschuwen vooral niet naar
zee te gaan. Hij was bij ons
beter bekend als "Piet Poot" en
dat werd beslist niet als een
scheldnaam beschouwd.
Het was daar een fijne, gezelli
ge buurt, zelfs in de angstige
oorlogsjaren en natuurlijk ook
daarna met de vele oranje-'en
bevrijdingsfeesten. Vele gezich
ten en namen kan ik me nog
goed herinneren, zoals Moeke
Verf, Rooie lefke, Douwe en
vrouw Janzen, de Steenwijks,
Stoelwinder, de Jong, Haaie
Glas, Jildert Venema, Jan, Fed-
de.Theo.
't Kleine Krantsje, nogmaals
bedankt voor een prachtig ver
haal. Nadat een zuster mij een
abonnement schonk heb ik
't Kleine Krantsje met grote
blijdschap gelezen en later nog
eens en dan later nog maar
eens. Het is geweldig
Stanley, Australia
Piet Raadsveld
PLUNDEREN
Uit beelden van de televisie en
verhalen in de kranten over de
plunderingen in Los Angeles,
hebben we kunnen opmaken,
dat de mensen daar vaak din
gen meenamen, waaraan ze
totaal geen behoefte hadden.
"Een ander neemt wat mee,
dus doe ik het ook en het kan
niet schelen wat" - zo moet de
redenering zijn geweest.
Dit deed me herinneren aan
een gebeurtenis in het bevrij
dingsjaar 1945. Op de dag, dat
de Duitsers net School 16 aan
de Coornhertstraat hadden ont
ruimd, dachten sommigen het
zelfde: "daar zal wel wat te ha
lenzijn."
Dus gingen velen de school in
om er eens even rond te neu
zen. Vooral de jeugd deed dat.
Op een gegeven moment zag
ik er een jongetje uit komen lo
pen met een grote mand vol
met..pollepels!
"Wat moet je daar nou mee?"
dacht ik verbaasd.
Maar het mooiste zou nog ko
men.
Een ander jongetje, dat die gro
te partij pollepels zag, pakte er
meast imponeerde, was dat
ons fader zo'n hatstikke moai
passend eikenhouten luukje op
ut skouhuuske maakte. Er wud-
den nije roeipennen op zet en
ut groatste bedrag dat fader
kwiet was, dat was an een paar
gloednieuwe roeispanen. Hij
had se wat ekstra lang make
laten, sodat ze mekaar kruus-
ten, dan roeide ut lichter. Mar
je musten ferrekt goed oppas-
se, dat je je fingers er niet tus
sen kregen.
Later het een friend fan ons fa-
der, Ritske Flootman, d'r een
'stuk afsaagd, om bovenstaan
de reden. Dit is ons fader altied
een ergenis weest. Ut lêgplekje
fan ut boatsje was in een ha-
ventsje an ut Vliet, naast de
opslag van Hummel. Daar ston-
nen een paar kleine huuskes.
In een daarfan woande Ha-
ringsma, een klein krigel kea-
reltsje in een veul te gróte
mansjesteren broek. Ut ha-
ventsje eindigde bij ons achter-
huus. Toen wij later verhuus-
den naar de Van Blomstraat,
kwam ons boatsje te léggen bij
ut stroopfabriek an ut einde fan
de Bad weg. Dat was ongeveer
op'e hoogte fan ut Drachtster-
plein. Later het ut een plekje
kregen op'e tün fan gardenier
Huizinga in ut Huzemerdorp.
Wat heffe wij een plezier fan
dat boatsje hat. Fader met ut
vissen en poeren en ons gesin
as fakansieobjekt. Ons gesin
beston ut fader, moeke en vijf
kienders, waarfan ondergete
kende de jongste is. We kon-
nen met sien zevenen krekt in
ut boatsje. Moeke achter op ut
skouwhuuske, de tas met
broad en drinken en doppinda's
tussen de benen. Styf daar teu-
genan myn jongste sus en ik.
Daarvoor mijn broer, die op syn
manier fader helpe must met
roeien en foarin onse oudere
twee susters. Soa gongen wij
ut Vliet uut, langs de skiphuus-
en an De Lange Negen. Bij
Skilkampen onder ut trapke-
brugje deur de Kurkemeer op.
An ut eind hierfan bij Ouddeel
lagen we dan an. Moeke op
een kleed op'e wal hield ons
in'e peiling bij ut poatsjebaeien
en fader sat een eindsje fed-
derop te vissen. Onse ferste
As geboren en getogen Leeu
wadder binne wij altied hoogst
intresseerd in fotoboeken over
onse stad. So kochten wij üt
een anbieding bij boekhannel
van der Velde "LEEUWARDEN
IN BEELD" fan Dirk Swierstra.
Bij thüskomst binne wij futten-
daliks an ut bladderen slagen.
Na feul ah's en oh's en must dit
us kieke, kwamen wij bij blad-
siede 81. Hier kregen wij een
skok van jewelste. Meteen flo-
gen onse herinneringen son
acht en vieftig jaar terug. Op
een foto fan de fiever en ut
theehüs staat oek een boatsje.
Een boatsje sonder een luukje
op ut skouhuuske. Dat was ut
wat bij ons een skok teweeg
bracht. Toen wij son jaar of vier
waren, kwam ons fader op een
Saterdagmiddag thüs met een
roeiboatsje op een hankarre.
Hoe hij dat er opkregen had
magjoastwete.
Ut had jarenlang in'e fiever
fan'e Preensentün leid en ut
was een oud wrakje. Der sat
een gat in'e steven, de inhou-
ten waren ferrot, der lei gien
bükdenning in. Ut geheel gaf
een troasteloase anblik. Mar
ons fader was poer entoesiast.
"Ut is een eikenhouten vletsje
en ut is bouwd deur Langen-
berg achteran op ut Vliet.
"Kiek, ut yseren naamplaatsje
sit op'e achtersteven" bejubel
de ons fader ut boatsje. "Jim-
me mutte us rade foar hoeveul
ik ut krije kon" vroeg fader. Wij
wisten ut niet. "Foar een rieks-
daalder" song fader.
Ut boatsje wudde op'e kop
naast ut hüs op een paar balk
jes leid. Dat was in'e Saskia-
straat nr. 38. In syn spaarzame
vrije uurkes het ons fader daar
syn boatsje opkalefaterd. Ut gat
in'e steven wudde moai pas
send dicht maakt. Mien broer
en ik musten bij ome Klaas in'e
gasfabriek een bus koalteer
hale. Hiermet wudde ut boatsje,
dat intussen oek al nije inhou-
ten kregen had, rooiaal in-
smeerd. Hierop kwam filtpapier
en daarover wudde zink spie-
kerd, wij mene dat dat toen
"stort" hiete, mar daar wille we
afweze. Wat ons as jonkje ut
eentje van de mand af.
En wat deed toen die knaap
met de mand? Die begon direct
te schelden van: "Smerige dief!
Smerige dief!"
Leeuwarden
Chris Doorenbos
HETSPOORDOK
Graag nog even een reactie op
uw prachtige krantsje van april
met het verhaaltje over het
spoordok van de heer H. Koop-
mans, die volgens mij wat ver
geten heeft.
Het huis, waar hij op doelde,
stond niet aan de overkant van
het Dieselmotorenbedrijf, maar
er pal naast. Het was en is van
de toenmalige N.T.M., nu de
Fram. Het klopt, dat in dit huis
de oud-chef van de werkplaats
Reinders woonde. Het huis aan
de overkant werd bewoond
door de familie van Piet Pas-
ma, Zwarte Piet, die o.a. Tot
taak had de toen nog aanwezi
ge brug over het spoordok te
bedienen.
De familie Pasma verhuisde la
ter naar de Snekerkade en hun
huis werd toen bewoond door
de familie Van der Hoek. Me
vrouw Van der Hoek bediende
de brug en meneer Van der
Hoek was bij de N.S., die ook
eigenaresse was van dat huis.
Terugkomend op de eerstge-
(Vervolgoppag. 11)
ONS FADERS BOATSJE
