HANS HUIZINGA: JAREN LANG
SNELSTE MAN IN 'T NOORDEN
ML
Jlet
'T KLEINE KRANTSJE
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN pagina 7
Het is nu alweer vier decennia geleden, dat hij als atleet op de sportvelden grote
triomfen oogstte: het begin van de vijftiger jaren was een gouden tijd voor onze
sportieve stadgenoot Hans Huizinga. Nu, als een man van over de zeventig, kijkt
hij met veel voldoening op die tijd terug. Op de spikes staat hij al lang niet meer en
bestuurlijke functies zijn er ook niet meer bij. Alleen wanneer hij nog eens atleten
over het t.v.-scherm ziet gaan, keert de vroegere spirit even weer en zal hij
weemoedig terugdenken aan alz'n successen van toen.
Veel wilskracht, veel geestdrift
en de gezonde eerzucht van
een echte sportman hebben
Hans Huizinga op de atletiek
baan naar een lange reeks
overwinningen gevoerd.
Daarbij blonk hij niet alleen pro
vinciaal, maar ook nationaal uit.
Zo werd hij eenmaal Neder
lands veldloopkampioen en
viermaal nationaal kampioen op
de steeple chase. Verscheide
ne malen werd hij ook gekozen
in het Nederlandse landen
team.
En hoevele malen hij precies
een Fries of noordelijk kam
pioenschap verwierf, zullen al
leen de zwijgende archieven
weten - zelf weet Hans het
niet. Wat hem in de gauwigheid
te binnenschiet is slechts, dat
hij eens in Grauw op één mid
dag niet minder dan drie Friese
titels in de wacht kon slepen,
het kampioenschap op de 800
meter, op de 1500 meter en op
de 5000 meter.
"Ik wil niet eigenwijs wezen"
zegt hij bescheiden, "maar ik
ben jarenlang veruit de snelste
man in de drie noordelijke pro
vincies geweest."
En daarbij was hij zo nu en dan
dus ook de snelste op natio
naal niveau. De vele knipsels,
die een goede kennis voor hem
in een album plakte, bewijzen
dat wel. Zoals bijvoorbeeld het
verhaal over het Nederlands re
cord op de steeple chase, dat
hij ook lang in zijn bezit heeft
gehad.
In 1954 stopte Hans Huizinga,
die de kleuren verdedigde van
zowel Vitesse, Marathon als
Lionitas, met de actieve wed
strijdsport, omdat hij in dat jaar
een eigen slagerij opende aan
de Nieuweburen: de zaken gin
gen van dat moment af boven
de sport.
Wel bleef hij voorlopig in de at
letiek nog bestuurlijke functies
vervullen, tot ook daar een eind
aan kwam.
Van de Nieuweburen trok Hans
Huizinga als slager naar de
hoek van de Leeuwerikstraat
en de Beethovenstraat, waar hij
een bloeiend bedrijf opbouwde
om tenslotte zijn eindstation te
bereiken als kastelein in de
Kleine Bontekoe aan de Troel-
straweg.
Twintig jaar bleef hij deze oer
oude en vermaarde herberg ex
ploiteren voor dochter Jeanette
en schoonzoon Henny Kreuze
het hanteren van de tapkraan
in dit etablissement overnamen.
En nu bleef er één naam in dit
succesverhaal nog ongenoemd
en wel die van Hans' vrouw
Sjoerdje van der Leij, die haar
man altijd terzijde stond, niet
alleen zakelijk maar ook spor
tief. Want ook zij verwierf op
het atletiekveld verscheidene
kampioenstitels, met name op
de 80 meter horden en op het
nummer hoogspringen. Die glo
rietijd ligt nu natuurlijk even ver
achter ons als die van Hans.
Tja, en zo gaat dat dan: als
opa en oma zijn de Huizinga's
nu nog wel eens terug te vin
den in de oude vertrouwde am
biance van de Kleine Bontekoe,
waar een grote kast vol erete
kenen de gasten vaak nieuws
gierig doet vragen, hoe die alle
maal bij elkaar zijn gebracht.
Op de foto: Hans Huizinga in
het kielzog van onze grote na
tionale crack Wim Slijkhuis, die
meer dan eens in krachtmetin
gen met onze stadgenoot het
loodje moest leggen.
VERRASSENDE
ONTMOETING
In februari van dit jaar ontving
ik van Donald (Douwe) Kwast
uit New York een reactie op
mijn artikel in 't Kleine Krantsje
van augustus 1991 betreffende
het veilen van het draaiorgel
"De Gouwe" in Amsterdam.
Voorafgaand aan deze brief
was mij een verhaal van hem
opgevallen in het tijdschrift van
de Kring van Draaiorgelvrien
den, waarbij hij een bezoek
aan Japan beschreef. Tevens
was een foto afgedrukt, waarbij
hij staat te draaien achter een
orgel, waarop ik hem herkende
als mijn vroegere buurjongen,
die samen met mij op school
13 was geweest en die ik in
vijfenzestig jaar niet meer had
ontmoet!
Na de hierop volgende corres
pondentie hebben wij elkaar
eind mei na zovele jaren weer
de hand gedrukt en herinnerin
gen uitgewisseld.
Deze Douwe Kwast volgde na
de lagere school de Gemeente
H.B.S. en kreeg daarna een
baan aangeboden bij de Con-
densfabriek. In de volgende ja
ren bekwaamde hij zich vooral
in de talen en werd reeds in
1939 vóór zijn 21e jaar uitge
zonden naar Amerika voor de
tijd van zes maanden. Toen in
1940 de Tweede Wereldoorlog
uitbrak, kon hij niet meer terug
en was de leverantie van ge
condenseerde melk uit Neder
land onmogelijk geworden.
'Inmiddels wist hij wel dat op
Cuba ook gecondenseerde
melk werd gemaakt en hij
vroeg toen de consul aldaar om
te bemiddelen voor het verkrij
gen van dit produkt. Vervolgens
reisde hij met een goed visum
richting Cuba. Het laatste tra
ject ging per watervliegtuig.
Aangekomen op het eiland
werden hij en een priester, die
op weg was naar Portugal, ge
lijk in de gevangenis geworpen,
omdat buitenlanders veelal
voor spionnen werden aange
keken! Toen de priester daarop
hevig te keer ging en een tele
foon eiste om de bisschop te
bellen, kon ook Douwe Kwast
daarvan gebruik maken om de
consul in te lichten. Spoedig
daarna werden ze vrijgelaten.
Door de betreffende fabriek op
Cuba werden daarna de ge
wenste hoeveelheden gecon
denseerde melk voor New York
e.o. geleverd, waarbij de busjes
de banderolle droegen van de
Condens uit Leeuwarden met
als wijziging dat "made in Hol
land" was veranderd in "for
Holland".
In 1946 is hij in Nederland te
ruggekeerd om met zijn verloof
de, die al die jaren op hem ge
wacht had, te trouwen. Samen
vertrokken ze daarop naar
Amerika, terwijl hij zich verder
in het zakenleven over de hele
wereld begaf.
Zowel in Europa als in Amerika
is hij een trouwe bezoeker van
orgelmanifestaties en door het
dragen van zijn prachtige Ame
rikaanse hoed is hij voor velen
die de mechanische muziek be
zoeken, een bekende figuur.
Aalsmeer,
Ing. H. Th. Heegstra.
