ioa
2]
'T KLEINE KRANT5JE
TH
N3
in r/e fum
Makelaardij
Bedrijfs-
make/aardij
voorFriesland
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
STERKEOKKE
Het verhaaltje over "Halve
Kracht" in 't Kleine Krantsje,
een oersterke sjouwerman, die
werkte op de "siepeldrogerij"
aan de Harlingertrekweg, deed
me denken aan een voorman,
ook al zo sterk, die werkzaam
was in ons kolenbedrijf
Daar werden onder andere ge
wichten van 25 kilo gebruikt.
Op een evenaar plaatste men
twee van die gewichten voor
het vullen van zakken van 50
kilo het stuk.
Okke Walstra, de sterke voor
man, stond dan vaak bij die
bascule en gaf zo nu en dan op
verzoek een nummertje "hele
kracht" weg.
"Okke, jonge, maak even dien
krachtpatsersnummerke, dan
krijst van ons een segaar of
een pruum!"
En dan ging Okke wijdbeens
staan, zuchtte diep en tilde dan
heel langzaam die twee vijf en
twintig kilogewichten op, aan
iedere hand één, tot beide ar
men in horizontale stand kwa
men. Die houding hield hij een
poosje vol en tenslotte liet hij
de gewichten, ook weer heel
langzaam en beheerst, op de
grondzakken.
Dan had hij weer eerlijk een si
gaar of een pruum verdiend!
Leeuwarden W. D. Lijfering
BLIJVERRAST
Ook ik was blij verrast, toen ik
in 't Kleine Krantsje de foto
zag, waar Tonny en Sjaak
Tempel opstonden. Ik was vijf
tien jaar en de MULO al zat,
toen ik als "leermeisje" bij de
firma Tempel op het atelier
kwam. Dat was in 1939. Ik ben
er zo'n vijf jaar gebleven. Ik
"Met Joop ben ik wel eens
naar de wielerbaan geweest" -
de baan bij de Vondelstraat
vormde voor Leeuwarden in de
dertiger jaren een hele attrac
tie. De renners, die we hier op
de Leeuwarder wielerbaan in
actie zien, zijn van links naar
rechts Van den Bogaerd, Van
der Broek en Bakker. (Foto: coiiec-
tie't Kleine Krantsje/Fenno Schoustra)
kan mij helaas Ab Visser niet
herinneren. Hij misschien mij
wel? Er werkte ook een kleer
maker, de heer Postema. Hij
woonde in de Marsumerstraat.
Ik woonde in de Roekstraat,
zodat we wel samen opliepen
naar huis. Later kwamen er
nog een paar meisjes bij op het
atelier. Dat waren Lies Posthu
mus en een zekere Tieni. Het
andere meisje ken ik niet meer
bij naam. Graag zou ik nog
eens iets van hun willen horen.
Ik heb bij Tempel een mooie
tijd gehad en ontzettend veel
geleerd van het vak. Op het
laatst maakte rk zelfstandig
pantalons en vesten.
In 1946 trouwde ik en ging in
Groningen wonen. Bij het snuf
felen in de oude post van onze
trouwdag vond ik nog een feli
citatie van de heer Tempel
Erg leuk om via 't Kleine
Krantsje nog weer eens aan
die Leeuwarder tijd bij Tempel
herinnerd te worden. Misschien
hoor ik nog eens wat van oud
collega's?
Groningen
Rinny v.d. Ven-Falkena
BRIEF UIT BREDA
In het aprilnummer van het vo
rige jaar schreef ik mijn bevin
dingen in 1930, Govert Flinck-
straat 13. Er kwam reactie op
van mijn oude overbuurjongen
Germ Beeksma. Nu, na ruim
zestig jaar zijn we na wat cor
respondentie weer eens samen
geweest. Germ en zijn vrouw
Griet hebben ons ontvangen
zoals ik van hen had verwacht.
In juli gaan mijn vrouw en ik
weer richting Friesland en een
bezoek van de Beeksma's op
ons vakantieadres staat al op
het programma. Kunnen we
weer eens lekker 'Leewaddes'
praten.
Dat was even anders toen wij
vanuit het Brabantse in Leeu
warden (Huizum) neerstreken.
Naar de Bonifatiusschool gaan,
op de Voorstreek, wende gauw.
Maar o, die taal. Tea had het
over "Mien Moeke". Wij spra
ken van "Ons Moeder". Maar
Tea woonde in Leeuwarden.
Welnu, "Ons Moeder" gaf mij
twee dubbeltjes met de op
dracht twee pond olienootjes te
kopen bij Simon de Wit in het
Naauw. Het was reclame, ne
gencent per pond.
Na schooltijd binnen bij Simon
de Wit.
- "Zeg het maar jong."
- "Tweemaal een pond olie
nootjes."
Grote vraagtekens bij het ver
koopstertje.
-"Zeg het nog 's."
- "Tweemaal een pond olie
nootjes."
- "Wat binne dat?"
Komt een ander verkoopstertje
erbij:
- "Weet jou wat dat jonkje
mut? Wat binne dat jong?"
Een grote zak met vers gebran
de pinda's stond in de winkel.
Toen ik daarop wees, zei het
meisje:
- "O, dat binne sausjes. Nooit
meer vergete hoor. Waar kom-
mejimmeweg?"
Dat verstond ik niet. Weg. An
dermeisje.
- "Waar komen jullie van
daan?" (Jullie waren de drie
'Grauwkes' van twaalf, tien en
zes jaar).
- "Uit Brabant."
- "Geef niks, zei het verkoop
stertje, "jimme lere het nog
wel." Nou en of.
Tinus Hoekstra, nu dik in de
tachtig, zei wel eens tegen mij
als ik Leeuwarden aandeed:
"Jonge, dou bist nooit weg
weest."
Het aprilnummer van dit jaar
had ook weer een verrassing.
De laatste bladzijde bevat een i
foto met het bovenschrift "Waar
zijn ze gebleven?" Dat vroeg ik
mij af toen ik twee klasgenoten
herkende. Joop Boitelle en Lou
van der Werff. Deze laatste
staat er jammer genoeg maar
half op. Hij had beter verdiend,
want hij had een olijke kop.
Met Joop ben ik wel eens naar
de wielerbaan geweest. Zijn va
der had daar een verkoop
plaatsje van bier en limonade
enz. Van de Friese sprinters
herinner ik nog de naam van
Stapensea. Maar die kon tegen
Pijnenburg niet op.
Lou van der Werff noemden wij
op school 'Pottum'. Later heb ik
hem gevraagd hoe die naam
ontstond, hij wist het zelf niet.
Joop Boitelle had eerst aspira
ties om bloemkweker te wor
den. Lang zal dit niet geduurd
hebben, want hij is nog een
poos de rechterhand van mijn
broer Kees geweest en dat be
trof het etaleren.
Leeuwarden, ik ben er weer
even geweest. Het was weer
zoals alle keren, hartstikke fijn.
Breda Harry Graauwmans
REÜNIE IN CANADA
Eind mei hebben we een reü
nie van het Signal Corps van
de Xllth Manitoba Dragoons
gehoudén in Regina Sask. Dit
was de eerste keer sinds de
zomer van 1945 dat ze bij el
kaar zijn geweest, in 1945 wa
ren ze een maand in Leeuwar
den en op deze reünie waren
drie vrouwen van Leeuwarden
aanwezig: Greta de Weert,
haar zuster Sabien de Weert
en ikzelf, Klaasje Kooistra. Sa
bien en ik zijn getrouwd met le
den van het Signal Corps en
Greta had net haar lang verlo
ren vriend van toen weer terug
gevonden. Ze zijn nu beiden al
leen en dit was zo leuk, dat ze
elkaar weer vonden.
Er waren maar negen mannen.
Velen zijn al overleden, ande
ren konden om gezondheidsre
denen niet komen en velen
konden we niet meer vinden.
Ze kwamen van Ontario, British
pagina 4
W\
en
NVM
T 1
Leeuwarden, Nieuweweg7-11
tel. 058-131215*
Columbia, Alberta en Saskat
chewan.
Toen ik de foto van de Amalfi's
en Piet Postma in het maart
nummer zag dacht ik weer aan
die zomer. Ik werkte als typiste
in het kantoor van het Tele
foondistrict en als de Canade
zen dan een dansavond had
den in Zalen Schaaf kwam een
van de leden van de band met
kaartjes voor ons. Dan hielden
we genoeg voor onszelf en
gooiden de andere weg, dan
waren er niet zoveel meisjes.
En zo heb ik mijn man ont
moet. We zijn nu al bijna acht
en veertig jaar getrouwd, heb
ben vier dochters en twee
zoons en zeven kleinkinderen,
drie stiefkleinkinderen en vijf
stiefachterkleinkinderen.
We hebben een geweldig
weekend gehad. De drie Leeu
warders wilden graag Leeuwar
ders en Fries praten, maar we
waren niet vaak alleen. Er wa
ren altijd wel anderen om ons
heen en zo is er van dat Lee
waddes en Fries praten niet
veel gekomen.
North Battleford, Can.
Mrs. K. Soiseth
Olienootjes halen bij Simon de Wit aan het Naauw. "O, dat binne
sausjes!" (Foto: Collectie 't Kleine Krantsje/Fenno Schoustra)
