Q$td u
wu
'T KLEINE KRANTSJE
ddxym-men
in de fien
Makelaardij
en
Bedrijfs-
makelaardij
voor Friesland
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 4
HERDENKING BEVRIJDING
Al jaren ontvangen wij het Klei
ne Krantsje en wij waarderen
ieder nummer. We genieten er
reusachtig van en lezen het
van begin tot eind.
Wij zijn in 1951 getrouwd in
Leeuwarden en geëmigreerd
naar Canada en we hebben
heel veel herinneringen van de
oorlog en de bevrijding van
Leeuwarden op 15 april.
Wij zijn van plan rond die da
tum Leeuwarden te bezoeken,
tenminste als er wat "gaande"
is om de bevrijding te vieren en
na vijftig jaar.
Zou het mogelijk zijn om daar
over iets uit te vinden? We le
zen wel dat in 't zuiden van Ne
derland parade is
georganiseerd en een motorca
de door Nederland, maar geen
definitiefs van Friesland of
Leeuwarden.
Wij hebben wel gauw eens de
kaart van Leeuwarden op tafel
om zekere straten op te zoeken
die genoemd worden. De stad
is ondertussen flink veranderd.
Nogmaals, onze dank voor de
reusachtige publications. Ik had
wel in 't Leeuwadders skriewe
willen, maar ik denk niet dat
dat mi lukkesou.
Niagarra Falls
Saakje en Jurre Zijlstra
VOETBALLENDE ARTSEN
Bijzonder verrast was ik, toen
ik in 't Kleine Krantsje een foto
zag van het artsenelftal.
Het was samengesteld voor
een benefitwedstrijd tegen juris
ten ten bate van het kinderzie
kenhuis.
Er is in die tijd ook nog een
wedstrijd gespeeld van huisart
sen tegen specialisten voor
hetzelfde doel. Het Cambuur-
stadion zat toen barstensvol.
Omdat iedereen naar zijn huis
arts kwam kijken.
Overigens was het artsenelftal,
waarvan u een foto afdrukte
geen elftal dat regelmatig
speelde. Het was een eenmali
ge vertoning.
Heerde N. A. Meijering
VIOOLCLUB
In een vorig Kleine Krantsje las
ik iets over de kweekschool
Mariënburg. In de dertiger jaren
hadden we daar een vioolclub.
De leider was naar ik meen
een meneer Hiemstra. Onze
particuliere leraar, de heer Age
Haagsma, was hier geen voor
stander van, maar wij vonden
het wel leuk.
Age Haagsma speelde in het
Fries Orkest, 's avonds vaak bij
de zogenaamde stomme films
in de bioscoop en wel piano of
viool en hij gaf dus vioolles.
Wanneer je een mol, een kruis
of een maat niet goed speelde
was het bij Haagsma een felle
tik op de piano en het advies
om beter te studeren.
In het strijkje, zoals wij dat
noemden, speelden we maar
raak. Auke Hummel, die op het
Slot Welgelegen woonde, waar
zijn vader een brandstoffen-
zaak en een zand- en grinthan-
del had, was al vijf jaar op
vioolles en ik ongeveer drie
jaar. Onze pianist was Harjo
Boersma, een zoon van een
timmerman-aannemer, die
naast mij woonde.
Wij hadden er veel plezier en
we gaven ook wel eens een
uitvoering, zo goed en kwaad
als dat ging, soms met z'n
drieën. De meeste jongens
hadden maar een half jaar, een
jaar of iets langer les maar met
de vlotte muziek, die we speel
den klonk het niet onaardig.
Wanneer we zaterdagsmiddags
Mariënburg verlieten, liep een
heel stel jongens, de vioolkist
onder de arm, van Achter de
Hoven naar de Kanaalsbrug en
vandaar in de richting van de
Electrische Brug, waar we ver
schillende richtingen uitgingen.
Even voorbij het kantoor van R.
H. Dijkstra was toen een slage
rij. Een paar jongens brachten
de vioolkist in de houding en
zongen dan, terwijl zij met de
hand over de kist streken: "O,
hoe héérlijk, hoe begéérlijk is
een lekker stukje worst!" Of ze
ook iets kregen weet ik niet
meer, maar ik heb het verschil
lende keren gehoord.
Andere jongens, die in het
strijkje speelden, waren onder
andere Eelke Jonker, die bij de
molen aan het Kalverdijkje
woonde, Dirk Posthuma van de
Ruyterweg, Obo van der
Schoot en een Van Axhof van
Esch, die ik later ook weer op
de Ambachtsschool tegen
kwam.
Ik weet niet hoe het later met
het strijkje is gegaan, maar ik
kwam wel tot de conclusie, dat
een vioolmuzikant en een smid
een verkeerde combinatie is.
Soest G. Taekema
WONDERLIJKE
HERINNERING
De foto van de Westerplantage
in het januarinummer riep een
wonderlijke herinnering op. Het
was lente 1921 dat mijn moe
der mij opdracht gaf om mijn
vijfjarige zusje op te halen om
dat het bad klaar stond. Dat
betekende dat de zinken teil
klaar stond in de keuken, met
warm water. Ik moest dus op
schieten.
Het zusje speelde bij Annie
Visser, wier vader een boter
en kaaswinkel had op de Kel
ders naast Niermeijer. Het was
heel dichtbij, want wij woonden
naast de Doelen boven de si
garenzaak van Melle Scheeps
tra. Zoals op de ansicht is te
zien was er praktisch geen ver
keer in die tijd. Tegenwoordig
zou een moeder even opbellen,
maar wie had er nu telefoon in
1921?
Dus stapte een driejarig kind
de deur uit en liep en liep door
die stille stad. Ik ontwaakte pas
uit de droom toen ik overstak
van het eind van de Nieuwe-
stad naar al die bomen. Met
een schok dacht ik aan het
badwater dat vast niet meer
warm was en ik barstte in tra
nen uit. Al snel vormde zich
een groepje medelijdende men
sen om het snikkende kind. ik
c
wist dat ik Sari heette en boven
de 'Drie Kistjes' woonde, maar
daar had niemand iets aan.
Tot er vanuit het rijtje huizen
waar de fiets is te zien twee
dames kwamen die mij herken
den als hun kleine buurmeisje;
mevrouw Hoven met haar
dochter uit het Doelen Hotel. Zij
ontfermden zich over mij en
brachten mij naar mijn moeder.
Of we die avond nog in het bad
gingen, kan ik mij niet herinne
ren.
Amsterdam
S. M. da Costa-Wijma
RUST EN STILTE
De prachtige foto van de Wes
terplantage "Uit Grootmoeders
Ansichtenalbum" doet ons ou
deren met heimwee terugden
ken aan onze kinderjaren, toen
we nog op straat konden spe
len en rustig konden wandelen
zonder angst voor naderend
verkeer en toen een "zebra
pad" nog iets onbekends was.
Met name de zondagswande
ling was voor ons toen een ple
zier. Je zag hele gezinnen kui
eren, waarbij onderweg een
gezellig babbeltje gemaakt
werd met tegemoetkomende
bekende wandelaars. Alles ge
moedelijk en gezellig, geen ge
haast en gejaagdheid. Op de
betreffende foto in 't Kleine
Krantsje is geen auto te zien
en de wandelaars kunnen zich
veilig op de straatweg begeven.
Zo bezien lijkt het wel een
sprookje, vergeleken bij de situ
atie van thans. Toenemende
onveiligheid en voortdurend la
waai en stank. Er is eigenlijk
geen genoegen meer aan om
een wandeling te maken, tenzij
men in eén park, bos of land
weggetje nog iets van de vroe
gere rust en stilte kan beleven.
Dat is nu juist ook het genoe
gen van het lezen en kijken in 't
Kleine Krantsje, het ons doen
terugdenken en alzo opnieuw
"beleven" van de heerlijke rust
in stad en dorp. Er was vroeger
immers ook nog geen sprake
van overbevolking en zeker niet
in Friesland. En het aantal au
to's was nog te tellen. Ik herin
ner mij nog goed, hoe we als
kinderen op straat speelden,
met de tol of hoepelden en hin
kelden, kortom, ongestoord en
veilig de straat als speelplaats
hadden. Hoewel het toen een
tijd van soberheid en voor ve
len van armoede was, was het
anderzijds een tijd van rust en
veiligheid, waarin wandelen
nog een genoegen was. De tijd
brengt verandering en ook in
menig opzicht verbetering,
doch in onze herinnering blijft
er de vroegere tijd van rust en
gemoedelijkheid. Heerlijk dat
het Kleine Krantsje ons die tijd
laat zienen daarover vertelt!
Heiloo
P. H. Zwerver
SINTERKLAASSPROOKJE
Voor mij ligt 't Kleine Krantsje
van december. Gelukkig dat
het nog altijd verschijnt. Elke
maand zie ik er weer naar uit.
Hiervoor dank Fenno en vooral
n
Leeuwarden, Nieuweweg7-11
tel. 058-131215*
Rust en stilte in de kleine stad van toen. (Foto: Collectie Fenno Schoustra/'t Kleine Krantsje)
doorgaan. Eerst blader je het
even door en dan valt je oog
op een foto van het St. Nico-
laassprookje. Vrouw Holle met
deze keer in de hoofdrol juf
Auk Westra, Lies Sipma als
prinses en Gerrit Visser als
prins. Het speelde in 1951. Zelf
heb ik deze foto ook, want wij
hadden het kapwerk. Een druk
ke maar heel gezellige week
die ik niet graag had willen mis
sen.
In november 1945 nam mijn
man, Rommert Talman, het
werk over van 'Oom Wiebe
Kindermans'. Die had het kap
werk altijd met mijn schoonva
der en een kapster gedaan.
Maar ook toen had de jeugd de
toekomst. In 1946 mocht ik dan
ook meewerken, zestien uitvoe
ringen in die week waarvan
twee dagen met drie voorstel
lingen. Dan draaide je van 's
morgens half acht tot 's avonds
elf uur. De eerste jaren hadden
we ook zondags uitvoeringen,
's Middags voor de kinderen uit
de dorpen en 's avonds voor
het Centraal Genootschap.
Voorzitters waren de heren El-
hart, De Haan en Dijkstra. Re
gisseurs waren de heren Van
der Noord, Isarin en Schilt. Tot
de eerste verbouwing van de
Harmonie gingen we door,
daarna nog een paar jaar en
toen ging jammer genoeg het
sprookje ter ziele.
Heel jammer, want de avond
voorstellingen waren hele fami
liefeesten. Onder leiding van juf
Cieraad zongen de kinderen en
's avonds zong de voorzitter
met de mensen in de zaal. Het
Sinnema-orkest onder leiding
van de heer Fijlstra zorgde
voorde begeleiding.
Op het toneel werd wel eens
een grap uitgehaald, maar in
de zaal heeft men dat nooit ge-
merkt.
Het jaar dat de actie Open het
dorp' op de televisie was
meende de Sint Nicolaascom-
missie ook iets te moeten
doen. We hadden die dag al
drie uitvoeringen gehad, dat
was dus 's avonds elf uur afge
lopen, maar om twaalf uur
draaiden we er nog een voor
stelling achteraan. Door een
paar mensen, onder wie Frits
Jansen, bekend voetballer, werd
nog gezorgd voor een verloting.
De zaal was vol want er was
een geluidswagen door de stad
geweest. De opbrengst was
voor 'Open het Dorp', leder
(Vervolg op pag. 7)
