LEEWADDERS,
WAAR IS DIT?
7 KLEINE KRANTSJE
DE AVONTUREN VAN
JUFFROUW KNIP EN KNAP
VLUCHT
GEVANGENIS
LEEUWARDEN IN
BOEK EN BLAD
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN pagina 13
Werkmanslust 11, de laatste woning van Pieter duithuis (foto:
Chris Visser).
27. Uit het leven van Pieter
Bulthuis (1912-1997)
Op een zaterdagmiddag in
augustus 1997 zitten juffrouw
Knip en Knap in de tuin van
oom Piet in Huizum. Even later
voegt oom Piet zich met thee en
koekjes bij de dames.
Piet; 'Heb jij Piet Bulthuis ook
gekend?'
Knap: 'Alleen van naam...'
Piet: 'Zeven mei werd hij nog
vijfentachtig, maar op drie juni is
hij overleden. Pieter Bulthuis
was een pleegbroer van mijn
vader.'
Knap: 'Dat wist ik wel, maar nu
hoor ik voor 't eerst dat hij over
leden is. Hij had toch ook een
tweelingbroer?'
Piet: 'Ja, dat is Jaap, die woont
in Swifterbant... Jaap was ook
een pleegbroer van mijn vader.'
Knip: 'Hoe kwam het dat uw
vader pleegbroers had?'
Piet: 'Alle kinderen werden uit
een gezin genomen en de jong-
sten, een tweeling, kwamen bij
mijn beppe terecht.'
Knap: 'Die was toch al jong
weduwe met vier kleine kinde
ren?'
Piet: 'Dat is wel zo, maar vroe
ger waren de mensen gemak
kelijker en behulpzamer dan
tegenwoordig. Bovendien kreeg
mijn vader, die alleen maar zus
ters had, er twee broertjes bij.'
Knap: 'Vroeger zat Bulthuis toch
in Australië?'
Piet: 'Ja, maar daarvóór was hij
ook in andere landen. Ze woon
den in Tietjerk, maar begin jaren
twintig kwam mijn beppe met de
kinderen naar Huizum. Pieter
Bulthuis heeft nog met vrienden
geld opgehaald om een voetbal
club op te richten, dat werd
Hollandia, het latere Blauw Wit.'
Knap: 'Weet u nog meer van
Piet Bulthuis?'
Piet: 'Hij was timmerman. Eerst
werkte hij in Duitsland, maar
toen de nazi's vervelend werden
verliet hij het onveilige land.
Daarna werkte hij in Engeland.
In de oorlog zat Bulthuis onder
gedoken in Gelderland. Doordat
hij uitstekend Duits en Engels
kon spreken had hij de Duitsers,
maar ook de Nederlanders,
vaak tuk... Na de oorlog was hij
ook nog soldaat in Nederlands-
Indië, hij heeft me wel foto's
laten zien. In de jaren vijftig
werkte hij in Australië. Af en toe
kregen we wel eens een brief.
Begin jaren vijftig werkten ze
daar al veertig uur in de week,
dat is hier veel later ingevoerd.'
Knap: 'In Frankrijk al vóór de
oorlog, door het volksfront van
Léon Blum.'
Piet: 'Na de oorlog is dat wel
weer terug gedraaid. Fransen
zijn tegenstrijdig... ze zijn anar
chistisch van aard maar kunnen
niet zonder een sterke man.
Vandaar dat Charles de Gaulle
zo'n succes was.'
Knap: 'Sommige Nederlanders
wensen ook een sterke man.'
Piet: 'De meeste Nederlanders
toch niet... en toch zijn
Nederlanders niet zo anarchis
tisch als de Fransen. Maar
Nederlanders hebben er een
hekel aan als de overheid zich
te veel met hun bemoeit.'
Knap: 'Dat is in de oorlog wel
Per abuis is bij De avonturen van juffrouw Knip en Knap in april jl.
een foto van Tito van der Veen uit 1962 geplaatst i.p.v. Jan Jansen
Bij deze dan de goede foto: Bakker Jan Jansen in de Heringastraat
in 1962.
Chris Visser
Het verhaal "Spectaculaire
vlucht uit onze gevangenis" in
het nummer van 't Kleine
Krantsje van juli riep bij mij her
inneringen op.
In de jaren vijftig, toen we in
Leeuwarden woonden, gingen
we jaarlijks op vakantie naar het
westen: de plaatsen B. en W.
Dat betekende logeren bij fami
lie. In B. woonden een oom en
tante. Wanneer we daar kwa
men hoorden we de wildste ver
halen over wat er allemaal in de
buurtschap, vlak bij B., gebeur
de. Dat was me daar onveilig!
Oom moest er veel voor z'n
werk zijn, vandaar dat we vroe
gen: "Durft u daar nog wel te
komen?" "O ja hoor, gerust" was
zijn antwoord, "de mensen zijn
er voor mij vriendelijk, helemaal
geen probleem."
Echter op een dag bereikte ons
het ontstellende bericht, dat bij
een achtervolging door de poli
tie een agent uit W. was dood
geschoten.
Chris de B., wonend in die
buurtschap, werd als de (ver
moedelijke) dader tot levens
lang veroordeeld. Of hij het had
gedaan? Daarover deden weer
hele verhalen de ronde. Hij
kwam in de Leeuwarder strafge
vangenis terecht.
Dan de in 't Kleine Krantsje
beschreven uitbraak langs de
lijn naar het ijzeren hek, dat was
inderdaad spectaculair. Bij deze
vlucht schijnt Chris rugletsel te
hebben opgelopen.
Wat waren we angstig, toen we
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag "Leewadders waar
is dit?" Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen veertien dagen
I naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vriesstraat 1,
8921 BP Leeuwarden. Uitslag over vier weken.
Onder de abonnees, die ons het juiste antwoord geven, verloten wij
een exemplaar van het boekje "Leeuwarden - ach ja, zo was het..."
met zestien zeer fraaie foto 's van de stad uit een lang vervlogen tijd.
hoorden dat het tweetal in of om
Leeuwarden zwierf. En groot de
opluchting bij hun arrestatie.
Een aantal jaren later...
Inmiddels was ik getrouwd en
woonden we in B.
Wanneer het in de zomer mooi
weer was, pakten we onze
zwemspullen en gingen we op
de fiets naar "de Puf, een uit
gegraven poel voor de aanleg
van de A12.
Zo ook op zekere warme dag.
Het gras"strandje" was propvol,
dus zoeken naar een plaatsje.
Gezellig druk, mooie gelegen
heid mensen te observeren.
Enkele kinderen van de familie
de B. liepen langs ons.
Na een tijdje besloten we het
water in te gaan en naar het
midden van de plas te zwem
men.
Al zwemmend zagen we daar in
het water die kinderen weer,
spelend met een man.
Opeens riep één van die kinde
ren: "oom Chris, oom Chris".
Niet te geloven.
Wat kan het wonderlijk gaan in
het leven.
Toen: in Leeuwarden: wat
waren we bang.
Nu: met elkaar zwemmend in
de Put.
Het kan verkeren...
Gouda Adriana van Dam-
Kortenoeven
Uit H. Voordewind, "Peter
Kürten, vrouwenmoordenaar,
1956.
Daarnet lees ik in de krant, dat
een berucht en gevaarlijk mis
dadiger kans heeft gezien uit de
strafgevangenis te Leeuwarden
te ontvluchten. Hij was de man,
die een paar jaar geleden een
ambtenaar van de Rijkspolitie in
de buurt van Woerden onver
wachts neerknalde en tot
levenslang werd veroordeeld.
Nu is hij dus weer op vrije voe
ten en de politiemannen moe
ten maar zien, dat ze hem weer
in handen krijgen. Gelet op zijn
reputatie kan veilig worden aan
genomen, dat hij zijn leven duur
zal verkopen. En wie zal dan het
slachtoffer weer zijn? Ook deze
kerel had m.i. terstond door de
doodstraf onschadelijk moeten
zijn gemaakt."
Tot zover enkele grepen uit het
avontuurlijke leven van een glo
betrotter.
Chris Visser
gebleken. Toen de Duitsers echt
lastig werden begon het verzet
toe te nemen. De Duitsers heb
ben destijds geen studie van de
Nederlander gemaakt, anders
hadden ze geen Nederlanders
vermoord om de Nederlanders
af te schrikken. Daardoor verhe
vigde het verzet en dat was juist
niet de bedoeling van de
Duitsers.'
Piet: 'Dat ben ik wel met je
eens... Piet Bulthuis zag ik voor
't eerst, althans bewust, in
december twee-enzestig. Hij
wilde aan de elfstedentocht van
drie-enzestig meedoen. Aan de
tocht? vroeg mijn vader. Nee,
aan de wedstrijd, zei Piet
Bulthuis.'
Knap: 'Kon hij dan zo goed
schaatsen?'
Piet: 'Misschien wel in zijn
jeugd. Maar hij was toen al vijf
tig en ongetraind. Mijn vader
moest toen wel lachen.'
Knap: 'Heeft hij de tocht ook
gereden?'
Piet: 'Hij heeft wel even op het
ijs gestaan, maar dat was geen
succes. Maar zo was Piet
Bulthuis. Daarna is hij weer in
Australië en Canada geweest,
maar in de jaren zeventig woon
de hij weer in Huizum, in de Van
Loonstraat. Hij heeft nog mee
gewerkt aan de restauratie van
de Grote Kerk in de jaren zeven
tig. Begin jaren negentig ver
huisde hij naar Werkmanslust.'
Knip: 'Die Bulthuis heeft heel
wat van de wereld gezien!'
Knap: 'En ook heel wat meege
maakt!'
Piet: 'Daarom kon hij ook zo ver
tellen!'
Knap: 'Bent u ook bij de uitvaart
geweest?'
Piet: 'Ja, bij de crematieplech
tigheid in Goutum.'
