FOTO DICKVANDERHEIJDE JR
VAN DER HOEK
HERINNERINGEN
G. KUPERUS
ZUINIGHEID MET PIJN
'T KLEINE KRANT5JE
FERWERDA
P. WIJBENGA B.V.
BOUWBEDRIJF
VERBOUW ONDERHOUD RESTAURATIE
Tel. (058)2152524
James Wattstraat 18A - Leeuwarden
TAKELWAGENS
j THEO FABER
I TEL. 058-212 13 15
I DAG- EN NACHTSERVICE
TECHNISCH BURO
GAS WATER - SANITAIR DAKBEDEKKINGEN CV-INSTALLATIES
VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMHEEN
pagina 14
techniek - architektuur - produkt - reportage - portret - reproduktie jozef israëlsstraat 6-10 leeuwarden telef. 058-2124984 fax 058-2155524
praatje maakte. Haar eigen
schap: mensen lang aan de
praat te houden, was zij zich
zelf wel terdege bewust. Bij
zo'n bezoekje vertelde zij het
volgende verhaaltje:
Ik (mej. Westra dus) moest
eens naar dokter Schönfeld om
te vragen of hij die dag even bij
Vader wilde komen. Deze voel
de zich niet al te goed. En
natuurlijk zou ik dokter vertellen
wat precies de kwaal was en
waarom dokter beslist die dag
even moest aanlopen bij vader.
Ik naderde het doktershuis,
zette de fiets tegen het tuinhek
en zou het straatje oplopen
naar de deur. Maar dat hoefde
niet, want dokter verliet juist z'n
huis om kennelijk de praktijk in
te gaan.
Ik klampte de medicus aan met
de woorden: "Hé, dat tref ik,
dokter, ik zou net naar u toe. Ik
wilde u vragen..."
Maar ik zag dokter denken:
"Och, daar is juffrouw Westra
weer... daar ben ik voorlopig
nog niet mee klaar".
In het doktershuis werd deze
situatie ook gadegeslagen.
Mevrouw stond achter de gor
dijnen en dacht zeker: "Mijn
man is zo druk bezet; hij moet
nodig de praktijk in en nu houdt
die lang-van-stof-zijnde mej.
Westra hem weer aan de
praat. Daar moet ik maar even
een stokje voor steken".
Mevrouw opende de deur en
met de handen als een toeter
om de mond, riep ze zo luid
mogelijk: "Telefóóóóóón!"
Dokter: "Neem mij niet kwalijk,
juffrouw Westra, maar ik moet
even terug; er is telefoon voor
mij".
Maar juffrouw Westra, de situ
atie dóór hebbend, en niet op
haar mondje gevallen, kon de
dokter nog net toevoegen: "Die
tactiek gebruikt mijn Vader ook
als mijn Moeder wat lang met
de buurvrouw praat, maar dan
roept hij, eveneens met de
handen als een toeter om de
mond: "It wetter siéééééért!"
Leeuwarden G. Kuperus
Onze abonnee de heer G.
Kuperus (1915), onder ande
re oud-administrerend koster
van de Hervormde Gemeen
te Leeuwarden en gods-
dienstonderwijzer, heeft tal
van belevenissen sinds zijn
jeugdjaren op schrift gesteld
en in een boekje bijeenge
bracht. Het lijkt 't Kleine
Krantsje interessant enkele
van zijn verhaaltjes over te
nemen.
Juf Aukje Westra
DE TELEFOON EN HET
KOKENDE WATER
De volgende historie vond
plaats ongeveer in 1950. Een
goede kennis van ons (tevens
een klant van de zaak) was
mej. Aukje Westra. Ze was
ongehuwd, van beroep onder
wijzeres, niet meer piepjong.
Haar ouders, toen wonend aan
de Mr. P. J. Troelstraweg, zijn
resp. 100 en 102 jaar gewor
den. Maar dochter Aukje is,
vergeleken bij haar ouders, niet
zó oud geworden: ik dacht
ongeveer 50 a 60 jaar
Toen er bij haar helemaal nog
geen sprake was van volks
ziekte No. 1 (kanker), kwam ze
weer eens een keertje bij ons
met een zakelijke boodschap.
Maar dan was het de gewoonte
dat ze binnenkwam en een
Leverancier van:
Auto-, tractormateriaal,
gereedschappen,
garage-equipment,
autolakken en speciaal
werkplaatsen voor
auto-techniek.
Route(bezorg-)dienst vanuit alle vestigingen:
Leeuwarden - Dokkum - Drachten - Heerenveen -
Sneek - Lelystad - Meppel - Zwolle
PARTNERS VOOR PROFESSIONALS
op tijd naar schoenmakerij
KOR
VEIMEIVIA.
Kelders 35 - Leeuwarden
8911 GC LEEUWARDEN - Monnikemuurstraat 72
Telefoon (058) 212 53 34 b.g.g. 215 02 54 - 215 10 12
Ik herinner me dat Pake van tijd
tot tijd een oude spoorkame-
raad meenam naar mijn ouder
lijk huis. Ene Van der Poel. Een
zachtaardige, vriendelijke man.
Al heel gauw kwam dan het
gesprek op het 'gallige spoor'.
De spoorwegstaking van 1903
was een geliefd onderwerp, het
'hongerloon' van toen, kortom
de hele voorbije ellende.
'Dan hewwe we het nou een
stuk beter, daar salie jou het
oek wel met eens wese'.
Van der Poel beaamde dat. Hij
voelde zich heel prettig in
Pake's gezelschap; de gezellig
heid van de snorrende kachel
en een best bakje koffie met
een flink stuk koek vielen erin
"als Gods woord bij een ouder
ling" (zoals Pake zo treffend
kon zeggen).
Van der Poel werd door zijn zui
nige vrouw erg kort gehouden
en toch wilde hij graag zijn
erkentelijkheid voor de warme
ontvangst tonen. En was dat
niet direct aan Pake, dan maar
aan diens 'oogappel', zijn
kleindochter En dat was ik.
Op een keer nam hij een grote
doos mee, zette die op tafel en
zei: "Hier lieve, dat is foar dyI"
Er bleek een kinderserviesje in
te zitten. Model Olifant. De slurf
was de tuit en de staart het oor
van de pot. Daarbij waren nog 4
kopjes en schoteltjes, alsmede
een melkkannetje en een sui
kerpotje.
Ik heb hem bij die gelegenheid
meerdere maten hartelijk be-
Stadgenoot Jacobus Dou-
ma, geboren in 1873 en
overleden in 1952, is jaren
lang brugwachter geweest
van de spoorbrug over de
Harlingervaart bij Schenken
schans. In die tijd heeft hij
heel wat meegemaakt. Een
kleindochter heeft nu als
"Saskia" verschillende bele
venissen van haar Pake op
schrift gesteld.
dankt.
Pake merkte op, dat dit toch
veuls te gek was.
"Ach wel nee, ik hew het won'n
bij 'n verloting. En och, wij
hewwe gyn Pakeseggers en ut
meiske is er bliêd met, nou?"Hij
knikte in mijn richting. Het was
mij opgevallen dat Van der Poel
bij het uitdrinken van zijn koffie
of thee nimmer het oortje han
teerde. Hij nam het kopje op met
beide handen, alsof het een
zogenaamde boerekom was.
Op een keer zei ik: "Mijnheer
Van der Poel, er zit wel een oor
tje aan het kopje!"
"Ja lieve, dat weet Van der Poel
wel, mar soan oorke is my al
eens noodlottig wudden." Deze
laatste woorden waren meer
voor Pake bestemd. Die vroeg
belangstellend: "Hoe dat soa,
jonge?"
"Nou," hernam Van der Poel,
"jou wete dat myn frouw nogal
erg sünich is. Se bewaart alles.
Soa oek un theekopke, waarvan
ooit ut oor afbroken weest het.
Dat het se der toen weer
anlymd. Op un keer gaf se mij
daarin thee. Nou 't oorke brak
af, hé en ik de hiete thee over
de edele delen!"
"Krisje," zei Pake, "jou mene
over de jonge heer? Toch gien
blyvende skade an 't mekaniek,
hoop ik?"
"Nee, nee, mar 't dee my knap
seer," zei Van der Poel.
"Wie was die jonge heer, Pake?"
vroeg ik.
Pake schraapte zijn keel uit ver
legenheid en zei toen: "Dat sal
Pake dy later noch wel eens
ütlêgge, want dat begriepe jou
nou noch niet."
Zover is het echter nooit geko
men. Ik kwam daar jaren later
zelf wel achter. En de angst voor
gerepareerde kopjes, die Van
der Poel achtervolgde, die
begreep ik toen ookI
Saskia
