gemaakt zijn! Gevolgen hiervan zijn: extra inspanningen van de
organisatie, veel juridisch denk en trekwerk, kortom veel
kosten.
Ook in dit kader is het te waarderen dat er frakties zijn die
proberen werk te maken van lastenverlichting, bij wijze van
demonstratie om te laten zien dat de burger niet voor die
lasten opdraait, maar reëel is dat natuurlijk niet, zeker niet
wanneer men het hoge ambitieniveau blijft nastreven. Je moet
eerlijke keuzes durven maken en niet alles tegelijk willen.
Voor ons als GPV/RPF/SGP is het zo dat ondanks de ontkerkelij
king en een maatschappij, die zich niet volgens christelijke
principes ontwikkelt, er het vertrouwen is dat wanneer we onze
principes uitdragen en ook uitvoeren daar heel wat van uitgaat.
Soms moet uit twee kwaden het minst kwade worden gekozen, dat
vergt dan uitleg. Inzake principiële Bijbelse dingen zijn wij
niet compromis bereid.
Het is een feit dat er vanuit management oogpunt nog veel onbe
nutte mogelijkheden zijn. Dat maakt de haalbaarheid van diverse
wensen groter, zodat een te laag ambitieniveau als oorzaak voor
gebrek aan resultaat onnodig is. Er is behoefte aan zakelijke
mensen in de top en minder bureaucratie.
Er moet goede samenhang zijn immers wat hand en voet niet kun
nen kan het lichaam wel, maar goede oren zijn dan wel noodzake
lijk.
Het is belangrijk dat de burgers zich visie eigen maken om
verantwoordelijk te kunnen zijn. Er moet zicht zijn op de
grenzen van de eigen verantwoordelijkheid van mensen en gezin
nen en van maatschappelijke verbanden.
De overheid is verantwoordelijk voor de eigen kerntaken. Het is
nodig dat die duidelijk worden vastgesteld, niet als vanzelf
sprekendheid maar als handvat.
De christelijke visie heeft niet alleen betrekking op politiek,
maar ook op andere terreinen, zoals die van de sociale
partners. De mens is geroepen tot verantwoordelijkheid voor
meer dan het eigen belang. Dat moet ook in maatschappelijke
organisaties doorwerken, zodat ook daar meer dan de eigen
belangen worden behartigd. Nu werkt dat nauwelijks zo.
Maar alleen dan zijn er oplossingen voor de problemen op het
gebied van werkgelegenheid en sociale zekerheid.
Het ideaal van werk voor iedereen en van sociale zekerheid
hoort bij die zaken die ook een christelijke fractie niet mag
opgeven. De oplossing moet grotendeels worden verwacht van de
sociale partners die daarop aangesproken moeten worden.
In de zorgsector kunnen mogelijk meer mensen werken, als dat
kan worden betaald doordat minder geld voor uitkeringen nodig
is. Nadere aandacht voor de zorgsector en de thuiszorg is
nodig
Als GPV/RPF/SGP-fractie vinden wij het belangrijk dat
Leeuwarden actief probeert om de groeiende verkeersproblematiek
aan te pakken. In dat kader past dan ook ons voorstel om gratis
carpoolplaatsen beschikbaar te stellen.
36
Daar worden nog bezwaren tegen opgeworpen omdat we dan als
gemeente inkomsten zouden mislopen. (Alsof die verkeersdrukte
geen lasten geeft.) Een dergelijke houding achten wij echter
niet erg geloofwaardig.
Verder zal het beleid ook in het teken moeten staan van het
lokaal onderwijsbeleid zoals dat naar de gemeenten gedecentra
liseerd gaat worden. De gemeente vervult een regierol, ze kan
dat zwaar invullen (hetgeen betekent veel kosten en een geringe
participatie en minder draagvlak vanuit het onderwijsveld)Ze
kan dat licht doen, waarbij de andere betrokken partijen zich
ook volwaardig als partij beschouwen en er werkelijk sprake is
van draagvlak.
Deze invulling heeft de voorkeur van de GPV/RPF/SGP-fractie.
Het moet geen eenrichtingsverkeer worden, en dat wordt het wel
wanneer je die regierol te zwaar aanzet.
In concreto betekent dat volgens ons, dat het secretariaat van
het overlegplatform niet door de gemeente, maar door het onder
wijsveld zal moeten worden uitgevoerd en het betekent ook dat
de gemeente voor wat de onderwijs huisvesting betreft dient
door te decentraliseren. Er moet consensus en vertrouwen zijn,
men wil overleg, terwijl het onderwijs nu de indruk heeft dat
ze moet onderhandelen. Door de regierol licht in te vullen is
hier misschien een attitude verandering te bewerkstelligen.
De gemeentelijke veiligheidszorg is helaas ook een huis zonder
fundamenten, wanneer je ziet dat men bijvoorbeeld voor wat het
drugsbeleid betreft en de coffeeshops de ingeslagen weg van het
gedoogbeleid niet verlaat. Overlast bestrijden wil men dan nog
wel, verslavingszorg ook, maar men pakt het probleem niet bij
de bron aan.
Een groot deel van de softdrugsgebruikers zit in de leeftijds
categorie 16 jaar of jonger. Wat dat betekent voor hun school-
carrière en toekomst dat hoef ik u niet te schetsen.
De ouders van die kinderen (en in feite ook die kinderen zelf)
hebben er mijns inziens recht op dat de overheid een veilig
heidsbeleid biedt zonder dat principe van gedogen. Want gedogen
is desastreus in zijn gevolgen.
We vinden het plezierig dat ons voorstel om te komen tot
gedragsregels bij het aangaan van een convenant zonder een
enkele tegenstem is aangenomen.
En ook dat mede door onze steun het vrouwenvoorkeursbeleid
grondig is bijgesteld.
Deze algemene beschouwingen houden wij terwijl de zomervakantie
al voor de deur staat; daarom wil ik besluiten met het volgende
gedicht van mevrouw Koffeman-Zij1
"Luister eens in de vakantie naar het ruisen van de wind,
naar de vogels in de bomen en de vragen van een kind.
Kijk eens naar het golvend water als je aan het strand mag
staan,
en de zon, als gouden vuurbal wondermooi ziet ondergaan.
Op de hoog besneeuwde bergen, of beneden in het dal,
Altijd weer kom je God tegen, Hij is immers overal."
37
