Blad 37
Verslag van de raadsvergadering van 16 oktober 2000
De Voorzitter: Afscheid van mevrouw De Pree.
Dames en heren, mevrouw De Pree, beste Arjette. Ik kreeg de
brief betreft opzeggen raadslidmaatschap op 19 september
jl. Ik was niet blij. Daarin staat: de reden van mijn op
zeggen is dat mijn huidige functie als manager bij GCO
Fryslan en mijn gezinssituatie zich qua tijdsbeslag voor
mij niet langer laat combineren met het lidmaatschap van de
gemeenteraad van Leeuwarden. Wetende hoe enthousiast u zich
gestort heeft in de discussie de dag van de raad en de
vernieuwingen dacht ik, wat jammer. Ik weet niet hoe uw
vader er over denkt, dacht ik. Normaal ben je oud genoeg.
Ik las dat schitterende interview. Ik dacht, de politiek is
haar met de paplepel ingegeven. Uw moeder zo actief bij
allerlei maatschappelijke vraagstukken. Uw vader eerst
raadslid, dan wethouder en vervolgens naar de Tweede Kamer.
Dat moet eigenlijk een familiedrama zijn, dacht ik toen.
Niet alleen voor ons, maar toch voor de hele familie. Dat
moet niet meegevallen zijn. Eerst zo enthousiast, zeker na
een aanloop van twee jaar, kwam u echt uit de verf.
U werd voorzitter van de Commissie Welzijn, dat is toch een
zware job. U nam het voortouw, om een voorbeeld te geven,
aan de lokale vernieuwing, ging in discussie met maatschap
pelijke instellingen. Fantastisch, discussiëren als
raadsleden met de groeperingen. Net toen het menens werd en
we dachten, nu gaan we echt vernieuwen met elkaar, trad u
terug. Wat jammer. Wat speciaal jammer, want eigenlijk het
thema 'vrouw en werk' duikt iedere keer weer op in de kran
ten. Dit is niet van gister, het is nog steeds een onder
werp van vandaag. Een greep uit de koppen in de kranten,
nog niet zo lang geleden. NRC Handelsblad in februari. De
kop luidde: 'In spagaat tussen werk en thuis'Ik belde u
net op, ik kreeg u aan de telefoon en dacht ja, in spagaat
tussen werk en thuis. U stond anderhalf - twee uur voor uw
afscheid, u was aan het koken. Ik zei: hoe voel je je? U
zei: ja, hectisch.
Dat interview wat ik noemde en memoreerde, ging over twee
vrouwelijke wethouders en een vrouwelijke burgemeester, die
werken in Roosendaal. De ene vrouw zei: het is een ideale
baan politiek als je kleine kinderen hebt, het is geen
fulltime baan, 's avonds werk je, maar dan slapen ze toch.
De ander zei: als vrouw is het eigenlijk een luxe de situa
tie waarin ik zit, ik hoef niet, ik doe het erbij, ik vind
het leuk. De ander verwoordt het als plicht. Ja, zegt zei,
het is een plicht. De burgemeester zegt daarop: het moet
toch wel een keuze blijven. Ja het moet wel een keuze blij
ven. U heeft uw keuze gemaakt. Het is goed voor jezelf en
voor je kinderen om te werken, zegt de vrouwelijke burge
meester. Ja dat zal wel zo bij haar zijn geweest, maar dat
is niet altijd het geval, blijkt in de praktijk. In het NRC
van 26 februari jl. staat in een ander artikel: 'Steeds
meer vrouwen belanden in de WAO. Ze zijn dubbel belast en
gevoelig voor een slechte werksfeer. Het zijn dan ook de
