Pagina 7
der van dit bezwaarschrift (t.w. bezwaarschrift nr. 4) staan slechts de juistheid van het besluit tot verlenen
van vrijstelling als bedoeld in artikel 19 WRO en het besluit tot verlenen van de bouwvergunning te be
oordeling. Nadrukkelijk dus niet de vraag of Burgemeester en wethouders tekort geschoten zijn in hun
handhavingsplicht. Op de in dit verband door bezwaarde aangevoerde argumenten zal de Commissie
daarom niet ingaan.
Voor de beoordeling van het bezwaarschrift zijn de volgende bepalingen relevant.
Artikel 40, lid 1, Woningwet
"Het is verboden te bouwen zonder of in afwijking van een vergunning van Burgemeester en wethouders
(bouwvergunning)".
Artikel 44 Woningwet
"De bouwvergunning mag alleen en moet worden geweigerd, indien:
a
b
c. het bouwwerk in strijd is met een bestemmingsplan of de krachtens zodanig plan gestelde eisen:
d'.
e
Artikel 46, lid 3, Woningwet
Een aanvraag om bouwvergunning die slechts kan worden ingewilligd na vrijstelling als bedoeld
in de artikelen 15, 17 of 19 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening wordt geacht mede een verzoek om
zodanige vrijstelling in te houden."
Het besluit op het verzoek om een bouwvergunning is qua karakter een zg. gebonden beschikking. Dit
houdt in dat bij vaststelling van strijdigheid van het bouwplan met het bestemmingsplan de uitkomst vast
staat: de bouwvergunning moet worden geweigerd. Aan een dergelijke weigering kan slechts worden
ontkomen, indien de strijdigheid van het bouwplan met het bestemmingsplan weggenomen kan worden
middels het verlenen van een vrijstelling.
Terecht hebben Burgemeester en wethouders op grond van artikel 46, lid 3, Woningwet de bouwaan-
vraag aangemerkt als zijnde mede een verzoek om vrijstelling als bedoeld in artikel 19 WRO. Aangezien
de bouwaanvraag is ingediend op 12 december 1998 dient het verzoek beoordeeld te worden op basis
van de toen geldende regelgeving (d.w.z. zoals de WRO en de Woningwet luidden voor de inwerking
treding van de wetswijzigingen per 03 april 2000). Burgemeester en wethouders waren toen bevoegd op
verzoeken om vrijstelling ex artikel 19 WRO te beslissen.
Belangrijke voorwaarde om vrijstelling te kunnen verlenen is dat Gedeputeerde Staten een verklaring van
geen bezwaar hebben afgegeven. Aan deze voorwaarde wordt voldaan blijkens de brief van Gedeputeer
de Staten van Fryslân d.d. 04 april 2001. Anders dan bezwaarde is de Commissie van oordeel dat tegen
het besluit tot verlening van de verklaring van geen bezwaar bij verlening van de vrijstelling geen zelf
standig bezwaar mogelijk is. Het besluit wordt immers geacht deel uit te maken van het besluit tot verle
ning van de vrijstelling (artikel 19, lid 2, WRO (oud)). Bezwaren tegen de verlening van de verklaring van
geen bezwaar moeten uit dien hoofde geacht worden te zijn gericht tegen het besluit tot verlening van de
vrijstelling en in dit verband beoordeeld worden. Hetzelfde geldt ten aanzien van de eveneens verleende
verklaring van geen bezwaar als bedoeld in artikel 51, lid 3, van de Woningwet. De Commissie heeft de
stellige indruk dat Gedeputeerde staten op een zorgvuldige wijze tot hun besluiten zijn gekomen. Dit
onderdeel van het bezwaar acht de Commissie daarom ongegrond.
Een andere formele voorwaarde is dat ter plaatse een voorbereidingsbesluit als bedoeld in artikel 21 van
de WRO geldt. Een dergelijk voorbereidingsbesluit geldt - zoals reeds aangegeven is bij bezwaarschrift
nr. 3 - ingaande 29 november 2000. Aan deze formele voorwaarde wordt dus voldaan.
advies De Vries sept 2001
