Mariahof in oorlogstijd 1 Johannes Faber Mariahof, ingeklemd tussen de Dokkumer Ee en het Oldegalileën werd genoemd naar de vrouw van notaris Ottema, die het terrein in 1914 aan de gemeente Leeuwarden schonk. Naast het zogenaamde hoofdgebouw bestond het hof je uit huizen met een ook voor die tijd minimaal comfort. Er was geen keuken. Hiervoor moest het verlengde van de smalle gang worden gebruikt, waar ook het enige watertappunt van het huis zat, overigens zonder afvoer en dus met een emmer eronder. Een WC was er niet, een 'huuske' met privaatton achter op het plaatske. En, helemaal in stijl, gesneden krantenpapier met een touwtje aan een spijker, als alternatief voor het toen nog onbekende Popla. Maar desalniettemin had het hofje een vredige uitstraling. Het Mariahof rond 1950 Wij kwamen er te wonen toen de oorlog maar net ons land had bereikt. Het was prachtig weer op de tiende mei van 1940, strak blauwe lucht, volop zon. Maar met een minder zonnige toekomst nog voor ons, toen ik, 12 jaar oud met mijn moe der naar het Gemeentelijk Woningbureau ging om de woonvergunning en sleutel op te halen voor de woning Mariahof 16. Lettend op onze financiële omstandig heden -vader overleden en moeder geen eigen inkomsten- had mijnheer Algra van het Woningbureau ons deze goedkope woning toegewezen, waarvan de huur 3,25 per week bedroeg. Het was een verhuizing trouwens van maar twee straten verderop. We moesten van de Willem Sprengerstraat, door de Pieter- seliestraat of de Leliestraat naar het Mariahof en het werd een handmatige verhuizing. Verhuiswagens waren in ver band met de oorlog en de vordering van de wagens voor de landsverdediging niet te krijgen. En dus gingen de meeste

Historisch Centrum Leeuwarden

Leovardia, 2000-2018 | 2005 | | pagina 3