Lcovor} 3 waren groot. Willem zou toch eens stad houder moeten worden van de Neder landen. Dus werden overal voortdurend contacten gelegd om invloedrijke lieden voor de prins te winnen. Wat dat betreft steunde Anna haar man volledig. Het Stadhouderlijk Hof Het Stadhouderlijk Hof was het centrale punt van het culturele leven. In 1709 was het ingrijpend gemoderniseerd naar aan leiding van het huwelijk van Johan Wil lem Friso en Maria Louise, de ouders van Willem. Daniël Marot, de bekende archi tect uit die tijd, nam die verbouwing voor zijn rekening. Het gebouw kreeg toen meer een barok-classicistische stijl. Overigens met onze ogen van nu, was dat op zichzelf wel jammer, want daarmee verdween de oorspronkelijke prachtige gevel die in de Friese Renaissance-stijl was gebouwd. Hadden Johan Willem Friso en Maria Louise vooral het exterieur aangepakt, Willem en Anna veranderden grondig het interieur. Zo kwamen aan de linkervleu gel van het gebouw geheel andere privé- vertrekken van de prins en prinses. Anna kreeg een grote slaapkamer, die Willem geheel in het lievelingsgroen van Anna had laten schilderen. Daar was Anna niet van op de hoogte, dus toen zij in Leeuwar den voor het eerst arriveerde, trof ze een slaapkamer aan geheel in haar favoriete kleur. Dat gold ook voor de gordijnen, en zelfs voor het bed. Haar ledikant was zo groot, dat het vanuit Londen niet mee kon en daar werd het zelfs verkocht. Willem had de maten laten opnemen en precies zo'n bed in Leeuwarden laten maken en dat stond voor haar klaar! Het is bekend dat Anna op een erg hard matras wilde slapen. Toen een keer op doorreis in een herberg overnacht moest worden, kwamen ze er achter dat de bediende had vergeten om haar eigen matras mee te nemen. Anna kwam toen op een veel te zacht matras te liggen. Terstond sleepten Willem en Anna dat matras op de vloer en daar begaf Anna zich toen ter ruste, terwijl Willem in bed bleef. Hij vertelt daar smakelijk over in een brief aan zijn moeder. In de tijd van Willem en Anna had het Stadhouderlijk Hof maar liefst 72 vertrek ken. Helemaal achter in de tuin kwam nog een balzaal, want bij muziek hoorde ook dans. En achter die balzaal kwam nog de Engelse kapel, want Anna bleef haar Anglicaanse geloof trouw. Die extra vleu gel, met balzaal en kapel, was helemaal de tuin in, zelfs met een zuilenrij, maar later helaas geheel weer afgebroken. Er was zelfs een binnenhof, want vanwege de lichtinval had men daar een open ruimte gecreëerd. Maar met de afbraak van balzaal en kapel werd dat binnenhof- je, omdat het niet meer nodig was, weer teniet gedaan. Willem en Anna hadden ook nog een eigen kamer, hun kabinetje. Daarin hin gen veel familieportretten, 63 in totaal. En er hingen 23 krijttekeningen die door Anna zelf waren vervaardigd. Want Anna tekende en schilderde ook. Er is in de col lectie van de huidige koninklijke familie nog een enkel schilderij bewaard geble ven. Haar grootste creatieve hobby was ivoorsnijden en borduren. Ze reisde ook graag, steeds vaker ging ze met haar man op stap. Zo kon ze veel leren van andere streken en volken en vooral talen. Anna verveelde zich nooit. Een Engelse hoveling, Lord Hervey, schreef dat Anna erg vroeg op stond, vele uren alleen was, maar dat ze altijd bezig was. Door haar grote zelfdiscipline had ze een druk dag programma. Mensen ontvangen deed ze amper, dat was haar al gauw teveel. Maar als de plicht riep om een ontvangst te houden, deed ze dat wel keurig, zoals het een prinses betaamde. Er was wel eens een ontvangst aan het hof en dan sprak ze enkele ogenblikken met de gasten en dan trok ze zich terug in haar eigen kamers. De prinses maakte zich overigens zo niet geliefd en al gauw was er sprake van dat men haar hooghartig vond. In zekere zijn was dat ook het geval, want ze stond er op, dat ze als een koninklijke prinses beje gend werd. In Friesland was men haar schoonmoeder, Marijke Meu, gewend, die sociaal en benaderbaar was. Muziekstad Maar dan was er natuurlijk altijd nog de muziek. In Leeuwarden heeft ze de grandeur van het Londense muziekle ven gemist. Ze moest afscheid nemen van haar lievelingscomponist Handel, die tevens haar leermeester was. Ze vroeg nu ze in Leeuwarden was dan ook voortdu rend aan haar zusters om muziek op te sturen. Ze zette haar verzameling van een muziekbibliotheek voort, die ze in Londen al was begonnen. Bij haar dood in 1759 is die collectie geïnventariseerd, maar helaas is deze verzameling sedertdien spoorloos verdwenen. Al op dertienjarige leeftijd was Anna gecharmeerd van muziek. Toen ging ze met haar zusjes naar concerten in de Sint Paulscathedral, waar Handel zijn orgel concerten ten gehore gaf. Anna werd al snel leerlinge van deze hofcomponist en ze leerde klavecimbel spelen. In haar tijd werd ze dan ook een gevierd klavecim belspeelster. Ze musiceerde elke dag in het hoforkest in Londen. Toen Willem in 1733 voor het eerst zijn opwachting kwam maken om zijn aanstaande vrouw te ont moeten, liet ze hem wachten, omdat ze nog samen met haar orkestje musiceerde. Handel was ook verrukt van zijn leer linge, die hij de 'bloem onder de prin sessen' noemde. Als huwelijksgeschenk bood Handel het echtpaar zijn Concerto Grossi opus 3 aan en hij had een orato rium gecomponeerd, dat speciaal voor dit huwelijk werd opgevoerd: II Parnasso in Festa. Ook was er een speciaal lied gecom poneerd, This is the day, waarvan Anna de woorden had gedicht. In Leeuwarden was Anna aangewezen op de familie Riehmann, die al een gene ratie eerder aan het Hof was gekomen. Jan Frederik Riehmann werd een gevierd /fpfig ïft i f.i rtiA-rrTft! r.-ir OU., v ifi fi.i.- T7 ,S T V-'* -/t.V ffi t-TAV/V,,. C 'a UiA-naJ 's J it dit /j yifi* CiLTLtfï/s ti'cf'fA n'tt* ü-TÉIÏ1 4-. 4-4 -ê. rSLT L iTV U 4i - /l i. 4: f r. fii *4 Usui L" iTVi Vn toCtJ fWI ff fFct De doopinschrijving van prinses Carolina op 10 maart 1743 LOL.,

Historisch Centrum Leeuwarden

Leovardia, 2000-2018 | 2011 | | pagina 5