LeoVdlr^ LA.il
Beb Mulder, 1973. Blauwe Golf.
Foto Rienk Terpstra
van de poort van Uniastate in Beers. En uit
1973 Blauwe Golf, een opstaande, golvende
constructie van beton op de hoek van Wolle-
gaast en Dammelaan in het Leeuwarder Bil-
gaard, die in verschillende kleuren blauw
geverfd is. Onder de naam 'Betonkronkel' was
dit het winnende ontwerp van de prijsvraag
van de gemeente Leeuwarden in opdracht
van de Nederlandse Beton Industrie. De be-
tonkronkel is bedoeld als protest tegen de
hoge rechte mensenpakhuizen in de directe
omgeving.
Wim van der Veer
Wim van der Veer (Leeuwarden, 1939) woont
en werkt in Leeuwarden en is sinds 1960 ac
tief in de beeldende kunst. Vanaf zijn vroeg
ste jeugd heeft hij naar wegen gezocht om
indrukken vast te leggen. Op de lagere school
stonden er tekeningen in zijn taalschrift en
tijdens zijn ambachtsschooljaren keek hij
vooral uit naar de tekenlessen. Gaandeweg
ontwikkelde hij zich tot een expressionist. In
de gekleurde emotie heeft hij zijn beeldtaal
gevonden. Zijn schilderkunst is spontaan en
zonder overbodige detaillering.
Van der Veer is in meerdere opzichten een
laatbloeier. Hij was al hard op weg naar de
veertig toen hij alsnog de avondopleiding van
Academie Minerva in Groningen ging volgen.
En nu, als vitale zeventig-jarige, gedijt hij als
schilder nog steeds en produceert hij regel
matig nieuw werk. Daarbij zijn ook veel ha
vengezichten, naast de Friese en Franse
landschappen.
Auke de Vries
Auke de Vries (Bergum, 1937) was na de am
bachtsschool in 1953 ook werkzaam bij V&D
Leeuwarden. Hij werkt als decorateur, met
kunstenaars als de genoemde Jan Stroosma
en Bep Mulder. Een jaar later ging hij als de
corateur naar Den Haag. Prijzen: de Konink
lijke subsidie kreeg hij in 1959 en de Ouborg
Prijs twee jaar later. Verder veroverde hij de
grafische prijs Frisiana.
Van 1972 tot 1986 was hij als docent verbon
den aan de Academie voor Beeldende Kun
sten in Den Haag en van 1986 tot 1996 aan de
Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in
Amsterdam.
Auke de Vries heeft zijn opleiding ontvan
gen aan de Koninklijke Academie voor Beel
dende Kunsten in Den Haag. Hij maakte in
die tijd ook schilderijen en tekeningen.
Vroege tekeningen van zijn hand bevinden
zich in de collectie van het Historisch Cen
trum Leeuwarden. Grote bekendheid kreeg
hij met zijn sculpturen: lichte, abstracte en
speelse constructies met allerlei geometri
sche vormen. Zijn beelden staan her en der in
Nederland, maar bijvoorbeeld ook in Bang
kok en in Barcelona: de laatste gerealiseerd
ter gelegenheid van de Olympische Spelen in
1992. In dat jaar maakte hij ook een beeld
voor Leeuwarden, dat staat bij de entree van
Stenden Hogeschool aan de Rengerslaan.
De verbinding tussen beeldende kunst en
Auke de Vries, 1992, Rengerslaan 8, bij de entree
van de Stenden Hogeschool.
Foto Rienk Terpstra
architectuur is, samen met de natuur, de
rode draad in zijn oeuvre.
Ab Roosenstein
Ab Roosenstein (1925-1991) was een getalen
teerd tekenaar en schilder. Ook hij begon als
etaleur bij V&D en later werd hij reclameteke
naar bij Menno Cartonnage in Sneek.
Hij maakte reclame-ontwerpen voor Droste,
Amstel Bier, Seven Up, King en vele andere
merken. Ook voor Sneker bedrijven als Zand-
stra, Gaastra, Poiesz en Devo maakte Roosen-
stein reclame-ontwerpen. Roosenstein was
met zijn artiestennaam 'Appo' ook bekend als
sneltekenaar en karikaturist. Ook in zijn vrije
tijd tekende en schilderde hij. De onderwer
pen waren bijvoobeeld: zeiljachten op het
Sneekermeer, de Langweerder Wielen en de
Fluessen en het Paviljoen aan het Sneeker-
meer. Maar ook minder voor de hand lig
gende onderwerpen werden door Ab
Roosenstein vastgelegd: een zandzuiger van
baggerbedrijf Krikke uit Heerenveen of de in
aanbouw zijnde Ichthuskerk in Sneek.
Tot slot
De jonge mensen die werden aangetrokken
door V&D hadden allemaal een deugdelijk
vak geleerd op de Ambachtsschool. Bij V&D
werden zij nog meer gekneed in het vak op
de etalage- en decoratieafdeling. Onder deze
jongens waren eigenlijk ook veel kunstenaars
in spé. Zij moesten er een vak bij hebben,
want subsidies (zoals later de Beeldende
Kunstenaars Regeling BKR) voor beeldend
kunstenaars waren er toen nog niet.
Hans Lehmkuhl wist heel goed zijn leer
ling-etaleurs te motiveren door ze de kans te
geven om zelfstandig een opdracht uit te voe
ren. Ook kon hij heel goed delegeren. Eigen
lijk waren die vier of vijf jaren op deze
afdeling een essentieel onderdeel van hun
opvoeding die leidde tot groei in hun artis
tieke mogelijkheden. Deze kunstenaars den
ken en dachten na hun pensionering nog
steeds zeer positief over deze bijzondere tijd
bij V&D.
