Brievenbus/mailbox
LfOVöLr^iA.^.
37
De Nederlanden
Jan Schaafsma, die er vlak voor zijn trouwen
vandoor ging en waarnaar zijn aanstaande
schoonmoeder toen op zoek was, was niet de
latere wethouder. Bedoelde Jan, geboren op 25
februari 1929, was zoon van Dirk Schaafsma,
slager op de Nieuweburen en in mijn tijd in de
Slotmakersstraat. Voor sommige meisjes een
groot charmeur. Over zijn handel en wandel is
ook wel het een en ander te vertellen, maar
valt buiten het onderwerp van deze mail.
De (toen nog niet) wethouder Jan Schaafsma
kwam ook in De Nederlanden, zowel als bezoe
ker als 'artist'. Hij kon geweldig goed piano
spelen, boogie woogie. Soms verzorgde hij een
kort optreden helemaal alleen aan de piano
met een kluwen meisjes en jongens er om
heen. Die wilden niet alleen horen, maar
vooral zien hoe de vingers vliegensvlug over
de toetsen gingen. Ik hoop maar dat de nabe
staanden zich niet aan jullie persoonsverwis
seling zullen storen.
Op pagina 28 maken jullie de toevoeging dat
burgemeester Van der Meulen 'de grasfreter'
genoemd werd; dat was mij niet bekend. Nooit
gehoord.
Het op pagina 27 genoemde jazzblad heette
Rhythme, niet Rhythm. Ik heb nog een stuk of
60.
Verder moet ik een compliment maken voor
de uitvoering van het artikel. Van abonnee
Menno van Dijk kreeg ik al een zeer positieve
reactie. Er zullen wel meer volgen denk ik.
Trouwens, deze uitgave van Leovardia is weer
uitstekend. Redactie en alle andere medewer
kers: allen hulde en dank.
dj Henk de Jonge, Leeuwarden
Dansavonden in De Nederlanden
Met veel plezier las ik in Leovardia 52 het arti
kel van discjockey Henk de Jonge over de
dansavonden, die in de jaren vijftig en zestig
door en voor de toenmalige Leeuwarder jeugd
werden georganiseerd in café-restaurant De
Nederlanden aan de Zuiderstraat.
Op de foto bij dit verhaal op pagina 30 zijn
we volgens het bijschrift getuige van een
Rock&Roll-avond op de bovenzaal van De Ne
derlanden in 1953. Dat lijkt me sterk, want in
dat jaar was de rock 'n' roll nog niet tot ons
land doorgedrongen. De paartjes op deze
sfeerimpressie houden zich zo te zien dan
ook bezig met stijfjes stijldansen in plaats
van swingend rocken.
Zou het vermelde jaartal niet kloppen? Dat
de opkomst van de rock 'n' roll ook Leeuwar
der jongeren niet onberoerd liet, bleek wel
uit de rellen bij de vertoning van de film Rock
around the clock in bioscoop Cinema Palace
aan de Wirdumerdijk. Die speelden zich af in
oktober 1956. Is de bewuste foto wellicht pas
rond die periode gemaakt? En lag er toen mis
schien, gezien de opstelling van de danslus-
tigen, juist zo'n lekker 'zwijmelplaatje' op de
pick-up?
Peter Bruinsma, Leeuwarden
naschrift redactie: we hebben klakkeloos het
bijschrift overgenomen, zoals dat in het archief
voorkomt. 1953 had natuurlijk 1963 moeten zijn.
Mea culpa.
Disco De Nederlanden en dokter Maas
In Leovardia 52 stond een artikel van Henk de
Jonge over Disco De Nederlanden in de jaren
'50 en '60 van de vorige eeuw. Onder meer
maakt hij daarin melding van oud-burgemees
ter Van der Meulen. Ik kan mij deze burge
meester nog goed herinneren. Een wat steile,
regenteske man. Goed bestuurder, maar wei
nig toegankelijk. Of-ie populair was onder de
bevolking geloof ik niet, maar hij straalde wel
gezag uit. Henk de Jonge memoreert zijn bij
naam 'de grasfreter'.
Van der Meulen was vegetariër. In die tijd
- jaren '50 - zeker iets bijzonders, dat niet bij
veel Liwwadders op enig begrip stuitte. Men
ging er kennelijk van uit dat iemand die geen
vlees eet - ik behoor ook tot die groep - zich
moest behelpen met zeer minimale plantaar
dige voeding. Natuurlijk onzin, maar dat was
het beeld in die jaren - en voor sommigen ook
thans nog wel. 'Tot overmaat van ramp' was hij
ook nog geheelonthouder. Ofwel 'van de
blauwe knoop', zoals dat toen gekwalificeerd
werd. Voor het niet tot zich willen nemen van
alcohol bestond maatschappelijk wel iets
meer begrip dan voor het vegetarisme, maar
de combinatie van beide vond men wel erg
curieus. In mijn herinnering werd hij dan ook
vaak genoemd 'Adriaan, de blauwe grasfreter'.
Ach, het was allemaal erg gemoedelijk be
doeld. Het leek me wel leuk het verhaal van
Henk de Jonge op dit punt nog aan te vullen.
In de rubriek Brievenus/mailbox zag ik de
bijdrage van Tom Sandijck over dokter Maas.
Hij vroeg wie meer over haar kon vertellen.
Wij hadden dokter Maas in de jaren '50 als
huisarts. Ze was een kordate no-nonsense
huisarts, die echter altijd voor haar patiënten
klaar stond. Ze woonde en praktiseerde inder
daad aan de Emmakade. Ik was als kind wat
ziekelijk en ging vaak met mijn moeder naar
haar spreekuur. Een volle wachtkamer
meestal, dus lange wachttijden. Want dokter
Maas hield niet van haastwerk. Ook was ze
niet weekhartig. Ik weet nog dat ik een keer
een infectie had aan mijn linker hand. Ze keek
er even naar en zei: 'Hmmm..., nou daar gaan
we even mee aan de gang.' Ze pakte een schaar
en knipte de zweer open. Ik was zo verbouwe
reerd, dat ik ondanks de pijn geen kik gaf.
Maar bij een volgend bezoek kostte het mijn
moeder de grootste moeite mij de spreekka
mer in te krijgen.
