Ut mut nou gebeure, seun UovxTÏU. De folle maan ston met un fleureg gesicht, sü skeen ut hast te lieken in elk gefal, bovene stad Leewad- den. Ut wadde un frijwat kouwe, skrale ein oktober aven en herfstbladsjes sochten overal draaiend en spiralend hur weg... maar waarhene eileks? Terug anne boom wadde gien moogelekhied. Sü wadde- net met al ut leven: eén keer los fanne dage- lekse hannel en wannel... konnen jou niet meer terug, hoe graag je oek wille süden. Sü as hierfoor al opmurken waddenet, hoewel un bitsje fris, un heule heldere aven en de manestralen beriekten de ferste, skiemerege üthoekjes fanne stad mette skeve toren. Oek ut ouwe begraafplak anne Spanjaardslaan kwam der niet onnerüt. De graven, serken en grafstienen, waarfan un soad skots en skeef ferwaarloasd, sagen der in ut feejerieke skiensel, suver frienelek üt. Fanüt'e, deur de wien, in beweging brochte ritselende boom- krünen, klonk nou en daan de skreeuw fan un kraai, die niet goëd slape kon miskien. En hee. wat fiel daar nou te belüsteren. ssst. eventsjes stil. Ja. dat wadde ut gelüd fanne wien. mar daar tussendeur. un bitsje fan fedderop ut begraafplak. bije achterste rij graven. konnen je nog wat fernimme en hoe dichterbij je kwammen, hoe meer de gelüden fanne omgeving nare achtergron drongen wudden. Ut wadde un soart sacht skriëmen. der sat heul düdelek een te gülen, dat kon ge- woan niet anners. En ja hoor. Daar sat op un graf un eiwitdeurskienende figuur met ut heuft foorover bogen. We lüstere mar even met nou?. foor ut gemak, nou we hier toch binnen met sien allen. 'Euhuhuhuhu. boehoehoehoe. waarom ik nou?. ik wil nog niet doad. ik wü nog niet doad. ik haddenet sü fijn en goëd. un warrem kacheltsje. alle dagen soep fooraf en un puddinkje toe. wel liswaar Aldi of Lidl. mar toch. ik wil weer naar hüs. ik fien der hier niks meer an. en die anneren hier sêge oek al nooit wat teugen mie. mien froegere buren. jaah. daar kon nen je teminste nogges met lache. mar nou is ut genoeg weest. die ene aven in ut jaar dat se je dan es frijaf geve. ik gaan fut fena- ven. én. ik kom niet weer terug in dizze dooie boël hiero.' Nou minsen, jumme hore ut al, sü seid, sü deen of hoe dan oek. En hoe siët suks der ei- leks üt: un hast swevend, fluoriserend groë- nachteg lichtskiensel en feddes niet overdrieve. Der sat gién wit laken overhene en oek hongen der gien rammelende kogels en kettings an. in elk gefal fenaven wadde net un frije geest. De frijhied lonkte foor un tiedsje en eeflces later sweefde oans deultied- spook deure poort naar büten, waar ut sü as alle jaren weer fan sien levensdagen niet wist hoeke kant ut nou op must. Hij, late we dat der nou mar gewoan fan make, must nare Wybrand de Geeststraat, en daar ken ik oek niks an doën hoor, ik maak gien grappen. stervende waar niet. daar haddenie nou een keer altieten woand. En oek al mene wij te weuten hoe un spook of geest em foëlt of jüst dattie niks foëlt of waarnimt, sü sit ut mooi niet allemaal. De Anne Hendrik Berend Feddema In de Nacht van de Nacht op zaterdag 27 oktober 2016 werden op diverse lokaties in de stad evenementen gehouden, die het best tot hun recht kwamen in het duister. Zo ook een bijeenkomst op de Algemene Begraafplaats aan de Spanjaardslaan, waar door dichter-schrijver-schilder-musicus Anne Hendrik Berend Feddema een speci aal door hem voor deze gelegenheid ge schreven verhaal in het Leewadders werd voorgelezen. Anne Feddema leest voor op de Oude Begraafplaats aan de Spanjaardslaan tijdens de vorige editie van Nacht van de Nacht op 27 oktober 2016

Historisch Centrum Leeuwarden

Leovardia, 2000-2018 | 2017 | | pagina 31