1 1
Nu, ik zal verder kort zijn. Ik ging op hun
voorstel in, dat wil zeggen: ik deed alsof.
Dit was voor mij het gemakkelijkste mid
del om met mijn mede-vennoten in deze
erfenis-affaire kennis te maken en wan
neer de tijd daarvoor rijp was, dan zou het
niet veel moeite kosten de samenwerking
met de vier heren te beëindigen.
Zo kreeg ik uw adres in Amsterdam en ik
beloofde de kooplui uit Singapore me zo
snel mogelijk met u in verbinding te stel
len. Ik probeerde ook nog mijn helft van
de papieren terug te krijgen, maar zo dom
waren ze niet. Daarom leek het me ver
standig eerst even een anoniem briefje
naar u te schrijven om te waarschuwen,
dat er op de papieren werd geloerd
„Dat briefje hebben we ontvangen,' zei
Marianne.
„Enfin, ik heb de heren zo lang mogelijk
om de tuin geleid, maar ten slotte begon
nen ze argwaan te krijgen. Het terrein van
de handeling was toen naar Leeuwarden
verlegd en ik probeerde nog altijd de rol
van de behulpzame vriend te spelen.
Twee dagen geleden besloten de heren,
die in uw hotel logeerden, niet langer af
te wachten wat ik zou presteren, maar zelf
tot de act e over te gaan. Ze wilden in uw
kamers binnendringen en de papieren te
pakken zien te krijgen. Ik logeer in een an
der hotel, maar ik was vrij goed van uw
doen en laten op de hoogte, omdat ik u zo
veel mogelijk heb geschaduwd. Het rode
jasje van juffrouw Van Huppelen was me
daarbij tot grote steun, want door dit op
vallende kledingstuk kon ik u gemakkelijk
in het oog houden.
Ik wist, dat u bij uw wandelingen door
Leeuwarden steeds een vrij grote tas bij
u had en ik kan me niet anders voorstel
len, dan dat u die nodig had om de papie
ren steeds bij u te hebben. Toen besloot
ik zelf deze papieren te gaan stelen, al
leen om te verhinderen, dat de anderen
dit zouden doen. En dit is gebeurd: alles
begon op de Oldehove....
„Een mooie grap", riep Opa en hij stampte
met de voet op de grond".
„Een ding moet ik u nu nog vertellen,
zei John. „Dat is de manier waarop de
vier kerels mij hebben gearresteerd, nadat
ze zekerheid hadden, dat ik de papieren
had. Het was heel eenvoudig: ze zijn naar
mijn hotel gegaan, naar de kamer waar ik
rustig in de erfenis-papieren zat te neuzen
onkundig van het feit van uw ontvoering.
Ze dreigden toen zo schrikbarend met het
pistool, dat ik maar ben meegegaan, de
ongewisse toekomst tegemoet....
„Zo, dat is dat," constateerde de beer
Snorrepijp voldaan. „De opheldering van
eventuele nagekomen onduidelijkheden of
geheimzinnigheden in het verhaal wordt
uitgesteld tot de volgende vergadering. We
zullen ons nu spoorslags met de erfenis
bezighouden. Laten we hopen, loon naar
werken te krijgen."
De papieren werden naast elkaar op de
tafel uitgespreid en dit was een historisch
moment van de eerste orde, sinds dezelfde
papieren in het begin van de vorige eeuw
door de schrijver opzettelijk waren geschei
den om aldus een scheiding tussen twee
broers op te heffen.
Vele vellen van het testament waren volge
schreven met goede raadgevingen aan
beide broers, met verzoeningsgezinde ge
dachten in rijm en proza. Het was boeien
de lectuur en men kon naar hartelust ge
nieten van bet fraaie handschrift van de
stamvader van het geslacht Van Huppelen.
Maar in materiële zin had dit alles weinig
te betekenen, ergens in de aperassen
moest het recept voor het vinden van de
kist met dukaten te vinden zijn.
Naast alle bloemrijke ontboezemingen
stond er in de papieren van de oude heer
Van Huppelen en Marianne slechts deze
onbegrijpelijke volzin:
„Eerst de mensen zult u heerlijk geraken
het geld dat ik arme heb."
En uit de papieren van de andere kant
kwam te voorschijn:
„Wanneer vriendschap u bindt tot een be
zit die vervangt aan de lieden geschonken
„Apekool," riep Opa, „zo komen we niet
verder."
„Wat zou dit betekenen?' vroeg Marianne.
„Het is wel erg duister," zei John.
„Het geheim zit verborgen in de samen
voeging van beide zinnen," meende Snor
repijp. „Houdt u kalm en laat me even
piekeren."
De detective greep papier en potlood. Een
poosje was ieder stil. En toen wierp Snor
repijp een beschreven velletje op tafel.
„Ziehier de boodschap uit 1802."
Allen bogen zich over de tafel en lazen:
Eerst
de
mensen
zult u
heerlijk
geraken,
het geld
dat ik
arme
heb
wanneer
vriendschap u
bindt
tot een
bezit
die
vervangt
aan de
lieden
geschonken.
Opa, Marianne en John waren een ogen
blik sprakeloos. Toen klonk ineens een
bulderende lach, de lach van Snorrepijp.
„Goeie tijd", snikte hij, „daar hebben we
ons leven geriskeerd voor een wijze levens
les. Geen geld, alleen maar vriendschap.
„Alleen maar vriendschap?" fluisterde op
dit moment John in het oor van Marianne.
Zij antwoordde niet, maar bloosde diep.
Wanneer u nu begrijpt, dat deze diepe
blos boekdelen sprak, dan zijn wij ontsla
gen van de verplichting deze boekdelen te
schrijven.
Het huwelijk tussen de jongelui werd enige
maanden later gesloten, met de heer Snor
repijp als getuige
EINDE
