10
Onder liet klokje
r\ ok onder het klokje hebben de bes
te wensen voor het nieuwe jaar
geklonken.
„Alles wat wenselijk is!"
„Oek son protsje!"
En Willem maakte zijn grapje van
alle jaren:
„Alles wat ménselijk is, ho, ho, ho!"
Daarna was het wintertje gekomen.
De koude Oostenwind hield de man
nen thuis, tot uit het Zuid-Westen de
dooi naderde.
„We hewwe 't weer had", meende
August.
Liuwe: „Ik weet het niet, ik weet het
niet! 't Is nog gien April en dan ken
der nog fan alles gebeure".
Willem: „Dou hest geliek. Jannewa-
ris, Febrewaris en Maart, nou, dan
ken 't nog. Dat hew ik faker sien".
Rein: Mar ferlopig hewwe het weer
eventsjes had. En de ien fient dat
mooi, en een ander spiet het".
Manus: „De skaatseriders spiet het
oegrieslijk. Mar de melkboeren en de
slagers en de skippers en de ouwe
knoffelhakken so as wij fiene het nof-
lik as 't wat sachter is".
Dorus: „En de Elfstedentocht mut
oek nog even wachte. Dat must ein-
lijk fan 't jaar al weer es weze. Wat
waar het spannend fleden jaar niet?
Wees 't nog, Sterke?"
Willem: „Ak het weet, Dikke. Ik foei
nog hoe die wilde boerekerel mie om
't middel pakte en optilde en op 't ies
kwakte. Flak foor de futen fan een
pliesje. En die miende dat ik so gek
waar met Jeen van der Berg en ik
had raast foor ónze Sariesius. Nee,
dat bin ik nog niet fergeten. Mar of
't fan 't jaar weer angaan sal?"
Manus: „Nou, de jeugd hèt em wel
weer fermaakt. Mien oomsêgger hèt
nog een prieske wonnen met een
hardriederij"
August: „Hoe hiet ie dan? Is 't een
bekende ster?"
Manus: „Hij hiet De Vries en och.
bekend.
Willem: „Mar riedt ie met mannen
as Pomper en Poepjes, en Janmaat
en.... weet ik feul....?"
Dorus: „Wat weestou die namen
goed, Willem. Nou, Manus, riedt
dien oomsêgger tegen sukke matje
doren as eh. nou as Willem hier
seit, sak mar sêgge?"
Manus: „Né, se hewwe reden fan hun
kaatclub"
Rein: „Dus niet klaverjasse, mar
riede foor een keer. Ak eerlijk bin,
fait het mie teugen. Fan kaatclub".
Manus: „Nou, wat wuustou dan
wat is dat nou foor praat?"
Liuwe: Rein bedoelt dit: Dou
swetst wat fan die jonge die hèt
een pries wonnen
Manus: „Prieske hek seit".
Liuwe: „Pries!"
Manus: „Prieske!"
Willem: „Hou op te brullen, mannen.
Die dikke pliesje sag deze kant ook
al es uut. Manus hèt sein fan prieske.
Mar bij een hardriederij sei die der
bij."
Manus: „Nou, 't waar oek een hard
riederij. Wat wille jimme?"
Willem: „As jou segge fan hardrie
derij, dan denke wij an Broek en
Poepjes en sü, an 'e matjedors, an
onze sterren fan 'e korte baan. En
waar is 't fan? Fan een kaatclub.
Een kaatclub! Staan 't es uut!"
Manus: „Ja, je hewwe hardriede-
rijen in soorten. De grote in 't buten-
land, en om pries en premie fan 'e
iesclubs uut 'e adfertensjes, mar oek
wel fan foetbalclubs en speultunen.
En waarom dan niet fan een kaat
club? Nou jimme en dan ik weer."
Dorus: „We mutte ophouwe te has-
sesskrabben, mannen, 't Nije jaar
is krekt een paar weken an 'e gang,
en daar sal 't ruzie wudde tussen ons
fan 'e ouwe garde. En werom? Om
een saak fan niks. Né, la we nou eer
lijk weze om een saak fan niks
August: „Dorus hèt geliek. Wat een
drukte om niks."
Willem (nog „nasteigerend"):
„Om niks, om niks? Nou, goed dan,
om niks. Ik sal mie stilhouwe, mar
anders.
Manus: „Ah, 't is wel goed, Sterke,
ju. Ik sei 't wat ondüdlijk, en jimme
hadden de uutslagen uut 'e krante
nog in 'e kop, en nou, daar waar't
gaande."
Liuwe: „We wüden het dij oek gien
liegen hiete, Briltsje, mar 't kwam
óns wat freemd an. Hast nou ferteld,
dast self een pries wonnen hast, dan
waar 't anders weest fansels." Da
verend gelach, hetwelk de meerge
noemde politieman argwanend naar
de mannen deed kijken.
Manus: Steekst mie nou de gek an,
of hoe hek het? As dat hier so deur
gaat, siene jimme mij hier niet weer,
so is 't al."
Liuwe: „Nog weer ferkeerd begre
pen, Manus. Wij fertelle hier allemaal
wel es ferhalen fan froeger en sa
kon 't best weze, dastou een iesferhaal
uut dien jonge jaren achter de han
haste."
Willem: „Hup, Manus, skeur es in
dien kasje onder de pet om, en fertel
óns es een sterk stuk. Dan is de frede
weer tekend."
Manus: „Begriep mie goed, ik wil
best in goedens, mar ik docht eerst
wel in bitsje, dat jimme met mekaar
tegen mie an saten. Mar allafijn, das
weest, en jimme krije een iesferhaal."
Willem: „Een hoeraatje foor Manus
Briltsje! Hup mannen."
Manus onderging, zichtbaar geroerd,
een ovatie, die voorbijgangers stil
deed blijven staan en een brutale
slagersjongen tegen zijn voorhoofd
deed tikken. (Schrijver dezes heeft
hem daar later over onderhouden).
Manus: „Fooruut met 'e geit. Hoe
lang het leden is, weet ik niet krekt
meer, mar dat geeft oek niks. Het
waar sterk ies, en alle avenden na 't
werk even een baantsje ride. Achter
de Gouden Bal of op 'e flakten bij 't
Tolhuus. Jim hewwe daar oek wel
reden denk ik."
Rein: „Wij reden as jonges faak bij
de Griwwes en de Kurkemeer dat
waar maklik fan 't Fliet af."
Manus: Dat sal wel. Mar mooi,
ajju dan sü reden, dan keken je wel
es om je hene, of der oek een aar
dig meiske waar, om es even met
te rieden. Kameraden waren ju
gauw op uutkeken. Op ons leeftied
is dat krekt andersom."
Liuwe: „Sukke praters mut je in 'e
gaten houwe. Mar gaan mar deur,
Manus, dou sast het wel goed be-
doele."
Manus: „In alle eer en deugd hor,
daar staan 'k je borg foor. Om kor',
te gaan, ik kreeg sjaans. Ik kan ze
nog foor mie krije son leuk,
swart dinkje met een paar ogen in
'e kop, die dwars deur je heen ke
ken."
Dorus: „Dat waar bij dij gauw ge-
