Huiler liet klokje
I 5
Slecht begaanbare straten, lelie kou
en sneeuwjachten hebben een ge-
regeld bijeenkomen onder het klokje
ernstig belemmerd. Zells is het klokje
een aantal dagen afwezig geweest. Maar
nu de klok er weer is, maar bovenal nu
de titanentocht langs de ell Friese steden
tot het (verse) verleden behoort, zijn
onze vrienden een ogenblik samenge
komen.
Manus: „Het is weer gebeurd, mannen.
Nog een paar keer een plaatsje en een
stukje in 'e krante, en dan is 't weer uut
tot de iolgende keer."
Dorus: „Dou bedoelst de Ellstedentocht?"
Willem: „Wat si'1 die anders bedoele.
Dat is het feit, wat eikeneen beroert."
Liuwe: „Der salie oek wel meensen weze,
die't son tocht gien fluit skele ken."
Willem: „Dan binne dat flapdrollen en
sakjes sout. Sukke lui binne mij 't praat
niet weerd!"
Liuwe: „Dat bin ik dalijk met dij eens,
Sterke. Mar se binne der, en meer wü 'k
niet sêgge."
August: „Nou, sien es. Ik nim mien
petje af foor die rieders en hun prissen-
taasjes, mar make de kranten der niet
een bitsje te feul drukte fan?"
Rein: „August bedoelt: As jou mar hard-
lope kenne, of swemme, of bokse en een
ander ongelukkig slaan, en tegen een
bal skoppe, dan kom je in 'e krante."
Willem: „Daar sit wat in mannen, daar
sit wat in. Mar dochs fien ik skaatserie-
den een andere kwesje."
August: „Ik wil jimme een foorbeeld
geve, hoe ik het bedoel. Die Bakker uut
'e Sint Jacobstraat geelt uut dankber-
heid so 't hiet, gratus fergees flees an 'e
meensen in 't Luilekkerland."
Liuwe: „Een bakker die't flees lutgeeft?
Waarom gien taatsjes?"
Dorus: „Ah, gochemerd, die man hiet
Bakker en hij is slachter."
Willem: „O, dat is dieselde, die t een
ongeluk houden hèt en een heel skolt
siek weest is. En nou die weer beter is,
hèt ieDat noeme se een mooie
ggestel"
August: „Mar daar skrieve de kranten
een paar lüzige regels over. En gien foto.
Wel né. Mar wel foto's fan kerels die
hur doodjakkere op 'e fiets en meiden,
die't wat harder swemme kenne as jou
en ik."
Rein: „Nou, dat kenne se gauw. Ik kon
mie destieds wat rédde met 'e honne-
klauw, mar ferders
Manus: „We dwale af, mannen. Het si1
over de Ellstedentocht gaan en nou
binne we al an 't swemmen. Je fernik-
kele al as je der an denke."
Willem: „Óch, en 't ken so mar weer
so leer weze. Mar as se die swem-
krakken in 'e krante sette, nou, dan
magge óns skaatserieders der oek wel
in."
Liuwe: „Die hewwe der faak instonnen
de laaste weken. Son meiske as die Mar
tha Wierenga hèt mooi wat bijmekaar
wonnen. Ik hew het nooit sien hoor,
mar 't mut een merakel weze."
Willem: „Ik hew se de dag foor de Elf
stedentocht nog achter de Gouden Bal
rieden sien. Nou mar, moorddadig!"
Rein: „Ja, ik bin der oek weest. 't Gong
as 't spoor. Mar de orreganesaasje kon
wel es wat harder, 't Waar wachten en
blauwbekken soms."
Manus: „Ja, dat duurde soms hele skof-
ten, ioor der weer een paar meiskes
reden. Dan gong het in óns tied, doe t
wij achter de tuun om otten en bonen
reden, flugger."
Willem: „Op 't laast musten de meensen
fan 't ies, want der kwam een best stuk
maaiem op, en dat must niet fansels,
want de andere dags waar daar de
fienus."
Liuwe: „Nou ja, wat se dan een fienus
noeme. Ik hew der bijstonnen, mar der
waar foor gien halve rooie sent aardig-
hied an. Afijn, daar is al een hele boel
over praten en skreven."
Willem: „Ik hew der oek op kop en oren
bijweesl en ja, der is niet fochten om 'e
eerste pries. En dochs Ion 'k het wel een
mooi gesicht. Fiji stoere kerels, die me
kaar bij de han hadden, gleden bij je
langs. Bij jou en duzenden meensen, in
'e koude en in 'e sneeuw. Dat binne
momenten mannen, dat binne momen
ten
(In sommige mannenogen was het dooi-
weer
Dorus: „Mar het waar niet sportief. Eén
mut son tocht winne, en niet fijf tege-
liek. Dat kon gien kant uut."
Willem: „Mar late wij nou niet fergete,
dat die mannen mekaar holpen hadden
in 't lijen en in 'e swarich-heden. Nou,
dan oek met mekaar winne."
Rein: „Dat hadde ommers even goed wel
kennen. Bij mekaar blieve, en mekaar
helpe. Best. Late we sêgge tot Wiens toe.
Mar dan fechte. Tegeliek fut."
Dorus: „Dat hest nog niet eens so gek
uutprakkeseert, Flewielene. Daar sit wat
in. Fienst oek niet, Willem
Willem: ,,'t Is lang niet gek foor Rein
sien doen, mar we komme met het ei,
as 't sout op is."
Manus: „Nou nog es wat. Het hadde best
so kennen as Rein hier lerduutst. Want
de mannen fan 't bestuur wisten wat die
fijf van plan waren."
August: „Wisten se dat? Hoe konnen se
dat nou wete?"
Manus: „Dat waar op 'e radio weest,
mien goeie man. Ik loof dat die Aad van
de Koning dat seid hadde. Nou?"
Liuwe: „Mar hoe wuusttou dat nou hew
we? Must de foorsitter hun teugen riede
en skreeuwe: Hé, mannen, jimme ren-
teniere niet fandaag, der mut om knokt
wudde?"
Manus: „Se konden wel optillefonneere
naar Dokkum of naar Battellehiem of
naar Wiens. Of een kerel met een auto
der hene riede late. Né, dat had gebeure
mutten, mar ja
Willem: „Het is gebeurd, doch niet ge
treurd. Ha, ha, ha, wat ken die ouwe
man nog rieme niet? Mar, alle gekhied
op een stokje, se muite daar foor andere
jaren wel wat op liene. Wat seistou,
Liuwe?"
Liuwe: „Ik sêg dat de start mooier waar
as de fienus."
August: Bistou dan in 'e nacht, in die
koude, bij de start weest?"
Liuwe: „Ja, man. Mar fors de mulleur
hor, so as se dan sêgge. Se hadden in
mien kosthuus een rieder te slapen. Nou
en toen sei mien suster: Dou hest het
wel an tied, Liuwe, breng dou die men
heer even naar Huzum, naar de start."
Rein: „Uut 'e brand bin je. Hoe konnen
se dij met dien ouwe bonken nou in 't
donker naar Huzum knoffele late? Ik
had seid: doen't nou gauw selletl"
Dorus: „Niet stoke, Rein, niet stoke jong.
En meskien hadde Liuwe oek wel idé om
daar es te kieken."
Liuwe: „Dat waar oek sü, Dikke. Alla-
fijn, ik liet het wekkerke om half vijf
öllope. En een kertier later sat ik met
die rieder te broodeten."
Willem: „Waar kwam die man weg?"
Liuwe: Het waar een skilder uut Leek.
Een Groninger. Mar wel een aardige
kerel, hor."
Manus: „Dou hest toch niks op Gronin
gers teugen, wel?"
Liuwe: „Ikke niet. Mooi, wij óns brochje
der deur spoele, en toen óns inpakke, en
toen de stap er in."
Rein: „Dat waar een hele kletter in 'e
koude."
Liuwe: „Ja nou! Ik had in 'e kop met
Jeen over en
August: „Met wie over? Jeen? Jeen van
der Berg? Hoe sit dit?"
Liuwe: „Wel né, Auguust. Jeen fan 't
pontsje. Bij 't stads-siekenhuus. Mar die
waar der nog niet. Anders waar dat niet
so raar weest. Met Jeen over, 't kerke-
padsje langes
Willem: „Nou, dou konst oek lieke flug
de Beursbrug over en de Skraans uut.
Ik sü hast sêgge, nog gauwer."
Liuwe: „Dat hewwe oek deen. Ik Ion
het al een kouwe snüver, mar die Gro
ninger sei: Dit is nog niks, het ergste
komt nog."
Manus: „Daar had ie oek wel geliek an.
Hij must er de hele dag nog in om
sweve."
Liuwe: „Nou bij die start waar het een
gesellige boel. Een soot meensen te kie
ken, en als mar rieders, die t kwamen
en futgongen. Allemaal lichjes op 'e
baan, nou, een pracht gesicht. Mooier
as de fienus. Nim dat fan mij an."
Willem: „Hèt die Groninger het haald?"
Liuwe: „Wis en piepkes. Kwart foor acht
hene waar hij in 'e Groene Weide, flak
achter de kommussarus."
Dorus: „Das oek een knaap. En foor de
fierde keer al, loof ik."
Rein: „Ik weet niet hoe 't jim gaat, mar
ik foei mien futen niet meer. En 'e koffie-
lip hangt mie oek."
Manus: „Salie we even in Wolbers sien
kroegje kieke?"
August: „Wie sien kroegje? Mutte wij
an 'e drank?"
Willem: „Ik hew Br ills je deur. Naar 't
weeshuus, mannen! Naar ónze soosieteit!
Mars!
