Onder het klokje 15 Op een zomerse meidag verdient August een ijsco en verslaat een vrouwspersoon zelis Willem op punten. Via het lied van de kleine Ko gaat de deur naar het ver leden weer open, en beschrijven Willem en Bouke een rokken-avontuur. Willem: „Se sêgge dan wel es, dat wij het altieten over 't weer hewwe in Ne derland, mar jonge, dat weer geelt oek allied wel stol". Dorus: „Nou ja, en waar hew je 't anders over? Over 't toetballen, mar daar is niet ieul goeds lan te sêggen". August: „En de groente is soa duur. Ik hoor dan mien oud wielke wel krimme- neren, mar 't is oek benauwd". Rein: „Mien irouw doet alles sellel. En dat skeelt jou een heel stuk. As jou alles kope salie." August: „Dus dou hest dien Irouw nog op 'e bouw. En doest sellel niks an e tuun?" Rein: „Waar hestou het over? Frouw op 'e bouw?" Manus: „Bouw op je Irouw, dat hoort oek niet onaardig." August: „Né, mar luuster nou es, Flewie- lene. He sêg, alles is duur. Ik sêg der bij, de groente is soa ferskeurende duur. Dan seistou: mien frouw doet alles sellel. Mutte wij dan niet denke, dat dien wielke skrept met earpels en wuttèls, en koal en boanen, en gaan mar deur? Sêg nou sel lel, Rein? Rein: „Dou bist gek. Hoe sal ik mien trouw dat werk doen late. En sellel met de hannen in 't klokje onder de büse staan te klasjeneren." Willem: „Ho, ho, Rein, wien die niet soa op. Dou haalst dien woorden al deur me kaar. De hannen hore in 'e büse en wij hore onder 't klokje." Liuwe: „So is 't. En Rein sien Irouw ken breide en naaie en al soa meer. Dat doet se sellel. Auguust is niet gek en Rein hadde Auguust lerkeerd begrepen." Bouke: Reikt elkander de vriendenhand, jongelui. Bouke houdt niet lan harrewar ren." Rein: Fooruit mar weer. Dou krijst strakjes een ijsco fan mie, Auguust. Een lekkere lollie." August: „Ik bin gek om Rein: „Nou seit ie 't sellel al. En ik mocht het niet sêgge." August: „Né, ik wü sêgge: ik bin gek om op klaarlichte dag an son ding te slikken. Ik wü liever." Willem: „For sukke dingen mut je je nooit sjenére. Wie 't niet sien wil, draait de kop mar om. Dag moeke." Passerende vrouw: Bedoele je mij? As ik jouw moeke waar, sü 'k mie skame, dat mien seun son ouwe lillijke kop hadde. En lerder mutte jou je letsoen houwe." Rein: „Asjeblieft Willem. Steek dat mar in 'e büse." Vrouw: „Hiet ie Willem? Nou, hij is niet lollig genoeg loor Willem Parel, en te dik om Slanke Willem te wezen." Liuwe: „Jou kenne 't wel pratende hou we, looi ik." Vrouw: „Wie is jou? Hewwe wij soms tegare op skoal gaan? Ik mut sêgge, jim binne een mooi stel ruughouwers met mekaar. Se musten jimme August: „Geel se mien ijsco mar, Rein, dan is se stil." Vrouw: „Och heden, spuit ell geelt oek modder. Mocht hij even een klein blokje om, en loor twaalven weer tuus weze? Nou, jim lermake jim hier mar. Swer- vers!" Dorus: „Jonge, jonge. Son wiel sal je hewwe." Bouke: „Wat een meunster niet? Mar hoe kwamst er bij Willem, om dat meens dag te sêggen?" Willem: „Ah, soa mar ju. Gekkigheid. Mooi weer, en een fleurig sin. En dit leek son llotte tante." Manus: „Dat waar 't oek wel. Heden, heden, wat gong dat raar." Liuwe: „Ja, en dat is nou echt een tiep, om overal te iertellen, dat er onder t klokje lan die rare kerels staan." Rein: „En wat dan nog? Wie krijt ons hier weg?" Liuwe: „Weet ik wel. Weet ik wel. Mar je hewwe gauw een minne naam. En daar pas ik loor." J Willem: „Niet soa swaar op e hand, Liuwe. Om één son dregonder. Wij binne gien kwajonges meer. En wat ken son wiel óns nou doen?" Bouke: „Bouke docht lan niks. En der mut wel es een lolletje bij in 't leven. Dag meiskes." Dorus: „Hé daar, Bouke. Die is oek al anstoken. Mar die meiskes tale niet eens nar ons. Die tied is weest, mannen. En 't waar een mooie tied." Willem: Of dat een mooie tied waar. Wat sjaanze en wat irije. Ik sien mie sellel nog lopen op koaninginnedag, een strooien dopke op, en een wandelstok. Manus: „En dan met 'e meid nar 't luur- werk. En mar oh-oh-oh roepe, mar nooit in 'e hannen klappe, want je moesten me kaar oek lasthouwe nou?" Rein: „Ja, dou wuust sêgge, anders raak ten je mekaar kwiet met soafeul meen- sen. Krekt as de kleine Ko." August: „Ko? Welke Ko? Willem: „Dou kenst dochs dat lersje nog wel. Heb je ook die kleine Ko gesien? 't Is een jonge lan een jaar of tien. Tus sen al die benen Politieman: „Hé, hé, hé. Niet al te hard. U lijkt Hans Kaart wel. Wat kalm an, hoor. Ja, wacht es, de heren waren zo pas ook al roerig. Vrouwen en meisjes aanroepen." Liuwe: Daar hew je 't al. Ik waar der al bang loor. Och, meneer, 't waar soa mar een grapke. U mut dat meens niet gelove." Politieman: „Ik begrijp best dat het een grap was. En die dame ook wel. "Ze lachte nog om jullie beteuterde gezichten. O, daar komt mijn aflosser aan. Dag heren." Bouke: „Süden je son Kenau niet? Bekt óns al, en lacht óns later oek nog uut. Mar Liuwe ken gerust weze." Liuwe: „Des te beter. Ik houw niet lan onnoadige reboelje." Willem: „We waren soa mooi lan die kleine Ko an 't singen. Allemaal herinne- rings. Ja, dat is weest mannen. De lange avunden en de sachte berm doene óns niks meer. Bouke: „Né, mar dochs lient Bouke het loor jaar altied weer mooi. Nim nou son meimaand as dit jaar. Bouke weet wel, het is droog genoeg, mar jonge, dat mooie weer dat we had hewwe." Dorus: „Ja, dat is doe soa om de belrij- dingsdag hene begonnen. Doe hew ik mien bustrok uuttrokken." Rein: „En ik hew de andere daags mien lest tuuslaten." Willem: „Ik hew een paar dagen met 'e bloate kop lopen. Mar dat is niet goed weest. Barstene piene kop later." Manus: „Ons ouwe bealigjes kenne niet overal meer teugen. En froeger hadden je overal de gek met." Willem: „Ik hew wel in 't busgroentsje op een Harlie Davidson omjaagd. En moeke mar skrieme: Dou krijst een long ontsteking. Dou doest een pleurus op. Nooit één keer." August: „Toch mut je oek weer niet te roekeloos weze. Soms ken alles en soms ken niks." Liuwe: „Ik hew dij nooit op een stoom- liets sien, Sterke. Mar dat waar muskien in mien Indië-tied." Willem: „Dat ken best weze. Ik hew son ding had. Doet ik troude, hew ik em ler- kocht. Ik kon de frouw der niet achterop krije." r Rein: „Konst se niet tille, of durlde se niet?" Willem: „Se durlde niet. Och heden nee. En trouwens, we konnen oek wel senten brüke. Dat soadoende." Bouke: „Noust het seist, Willem, noust het seist, nou looit Bouke, dat ie wel es bij die achterop sitten hèt." Wilem: „Ja, dat staat mij oek wel loor de geest. Binne wij niet es op een sun- dagavund tegare achter een paar rokken an weest?" Dorus: „Tegare achter één paar rokken? Bouke: „Daar draaide het wel op uut looi ik. Waar dat niet bij Akkrum of Grouw in 'e buurt?" Willem: „Ik looi het wel. Even büten Akkrum. Daar hadde ik es lé alleverd. Bij een klein boerke, die't leul ouwer leek, dan ie waar. Mar die kerel hadde twee dochters, nou, nou, nou Bouke: „Ja, Willem méénde dat het twee dochters tan die boer waren, mar dat waar niet soa." Rein: „Waar der een skoandochter bij soms?" Willem: „Né, het gong soa. Ik sag die trouwen, en ik sei: Kan ik sundagavund komme? Doe sei die ene: Komme jou dan allénig? Ik sei: Né, ik weet oek nog wel een maat. Dan komme we tegare op 'e motur." Bouke: „Ja, man. En Willem en Bouke der hene. De darmen saten mie hast in 'e keel lan 't hossen. Minne dieken en Willem jaagde as een gek." Willem: „Mar doe't wij der kwamen, waar der mar één. De andere was een uutlanhüzer en twee dagen eerder weer- omgongen as se earst süde." August: „Wie hèt se koazen? Bouke ot Willem?" Willem: „Gien één lan beiden. Want se hadde mij met mien Irouw ol mien meis- ke ol een maat op lesite lerwacht. Het waar niet de dochter lan die boer Wel né. Doe't wij loor de deur stonnen, sei se: Kom der mar in, heren, ik sal even mien man roepe."

Historisch Centrum Leeuwarden

Leeuwarder Gemeenschap | 1960 | | pagina 15