jRP OP W1LHELMIN ABAAN
Het jeugddorp, de rommelspeel-
tuin of hoe men zo'n oord van
jeugdvermaak ook wil noemen,
appeleerf aan de meest elementai
re liefhebberij van de jeugd: iets
maken. Geef een jongen een ha
mer, wat spijkers en een paar
stukken hout en hij gaat timmeren.
Niet zo-maar in het wilde weg,
maar weloverwogen, met een be
paald werkstuk voor ogen. Het
gaat daarbij niet om de perfectie,
maar om de fantasie, die recht
maakt wat krom is. En wanneer
dan na het timmeren ook de verf
kwast er nog aan te pas mag ko
men, dan is het feest volmaakt.
Met verontachtzaming van eigen
lijf, leden en kleding wordt het er
eens even dik op gelegd en ook
hier heiligt de goede bedoeling
het schilderkunstig dikwijls maar
povere resultaat.
Dit is het ware kinderspel en al
denken wij bij dergelijke bezig
heden in de eerste plaats aan jon
gens, ook de meisjes zijn niet vies
van de verfkwast en niet afkerig
van het hamerend geweld. De tra
giek van onze nette huishoudin
gen en onze al even nette samen
leving is, dat het kind deze ele
mentaire werkdrift en scheppings
drang niet of nauwelijks kwijt kan.
Wanneer uw zoon met een hamer
gewapend door het huis loopt, dan
slaat de schrik u om het hart,
want u ziet al uw meubels en al
het andere wat zo netjes in de
verf zit al stuk, gedeukt, gekrast,
kortom voor altijd aanzienlijk in
waarde verminderd. En een verf
kwast? Een echte kwast, met dik
ke, afdruppende verf? Het water-
verfpenseel is nauwelijks duld
baar, wanneer de spontane geest
drift van het kind de gekleurde
druppels doen wegspatten. Bui
tenshuis is het precies hetzelfde.
Eigenaren van roerende en onroe
rende goederen, schoolmeesters en
politieagenten staan met elkaar
pal tegen onbeheerste en ongere
glementeerde uitingen van jeugdi
ge werkdrift. Het mag niet, het
kan niet. En dan slaat de ambitie
van de jeugd gauw om in het te
gendeel: wanneer het maken er
niet meer bij is, dan wordt het al
gauw stukmaken.
Het Jeugddorp van de Sectie
Jeugd van de Stichting Leeuwar
der Gemeenschap was in het aller
eerste begin niets anders dan een
verzameling oud hout, spijkers en
potten verf met kwasten. Daar-
Timmerlieden aan de arbeid, onder het toeziend oog van het hoofd van deze
dorpsgemeente.
mee werd, in groepen, gewerkt en
de bouwwerken verrezen in een
tempo, waarop Openbare Werken
jaloers kon zijn. Weliswaar wer
den niet alle voorschriften van de
Bouwverordening nageleefd, maar
Bouw- en Woningtoezicht achtte
zich niet geroepen in te grijpen.
Trouwens wat had men willen be
ginnen? Het Jeugddorp had zijn
eigen gemeentelijke zelfstandig
heid geproclameerd en de Leeu
warder verordeningen waren hier
dus niet van toepassing. Het ge
meentebestuur van Leeuwarden
moet wel smartelijk getroffen zijn
geweest, dat het zo van een stuk
je van zijn gebied werd beroofd,
maar burgemeester Van der Meu-
len liet zich niet kennen. Hij in
stalleerde bij de opening zijn jon
ge ambtgenote Tieneke Jolmers
en hing haar zelfs de ambtsketen
om.
Jeugddorp is geen lang leven be
schoren geweest. Vrijdags ging de
hele opstal, die maandags tot
stand was gekomen, al weer tegen
de grond. De Wilhelminabaan
werd weer gewoon een stukje van
de gemeente Leeuwarden en straks
is zij verdwenen. Zij zal vele goe
de herinneringen achterlaten, ook
aan het laatste hier gehouden eve
nement. In en buiten Jeugddorp
(tot en met in Gaasterland) heb
ben de onderdanen van burge
meester Tieneke zich best ver
maakt. En de Sectie Jeugd is vast
van plan volgend jaar weer iets
dergelijks op touw te zetten. De
vraag is alleen: waar?
