Mr. A. Menalda Azn.
Mr. A. Menalda Azn, de schrijver van
dit artikel over Schilkampen en de ma
ker van de bijbehorende foto's, woont in
Den Haag en is daar journalist-foto-
graaf. Toch voelt hij zich nog in belang
rijke mate Leeuwarder en daar is alle
reden voor, want de familie Menalda be
hoort al sinds zeer lang bij Leeuwarden.
De over-grootvader van mr. A. Menalda,
ook een A. Menalda, vestigde zich in 1828
als wijnkoper in onze stad en wel in het
pand Grote Kerkstraat 13. Het bedrijf
ging van vader op zoon; na A. Menalda
kwam H. H. Menalda en daarna mr. A.
Menalda, de vader van de auteur, die in
1930 naar Velp vertrok.
Mr. A. Menalda Azn is, voordat hij
zich met de journalistiek en de fotogra
fie ging bezighouden, werkzaam geweest
bij Monumentenzorg.
ger, nog waardiger, haar valse gebit nog pro
minenter, besloten de families, dat er iets
gebeuren moest, om in deze levens vol tucht
en plichtsbesef een heel klein beetje modern
comfort te brengen: ze zouden een moderne
verlichting krijgen en ze mochten kiezen: gas
of electriciteit. Moeke koos zonder aarzeling
het laatste en de schenkers waren blij ver
rast over zoveel onvermoede vooruitstre
vendheid. Ze vergisten zich. „Gien gas", ora
kelde Moeke, ,,'t seit ploef en dan is er
maar weer een luciferke fut!"
Froukje's Vliet wordt hoe langer hoe on
herkenbaarder, naarmate ik verder loop
richting Schilkampen het doel van mijn
tocht en ik begin me met stijgende beklem
ming af te vragen of ik niet op weg ben
naar een hersenschim, naar iets wat allang
niet meer bestaat. Hoge flatgebouwen,
vreemde straatnamen -ik kon evengoed in
Morgenstond of Moerwijk zijn, de nieuwe
wijken in mijn woonstad sinds 30 jaar, Den
Haag.
En dan opeens: daar is het, net als vroe
ger. De hoge houten bruggetjes verklein
de replica's van de verdwenen bruggen over
het Vliet en daarachter het eiland zelf:
Schilkampen. Hier eindigt nog steeds de
stad. Hier liggen nog steeds de tjalken en
de grote beurtschepen hoog op de werf en
van hun dek, ver verheven boven het klei
ne, gezellige buurtje, is het uitzicht prach
tig over het zomerse Friesland.
Ik maak een praatje met de jonge schip
persvrouw, die rustig even in de stuurhut
opduikt, om te kijken, wie er rondschar
relt over het achterdek. Ja, het is een gro
te reparatie en ze liggen hier nog wel een
paar weken, hoog en droog. Een mooi uut-
sicht, zeker, maar het klinkt meer beleefd
dan overtuigd.
Wat later slenter ik langs het water naar
de spoorbrug, even verder en over de brug
naar de houtwerven aan de overkant. Nee,
hier is niets veranderd, dit is het, het Leeu
warden uit mijn jeugd, uit Grootmoeder
Schoustra's Ansichtenalbum, uit de prachti
ge tekeningen van de zoon van onze vroe
gere buurman Keikes. Ik zucht hoe lang
nog? Weten jullie misschien het antwoord
Klokmannen?
UITZONDERLIJKE KLEDING MODES EN
HOEDEN VOOR DAMES EN HEREN
NAAUW 8
