MAKELAABIKAVTOO R IIELLEBA *V ZIE.
Het adres sinds 1HOH voor onroerende goederen!
Het gesprek onderweg ging over het grote
stadion in Houston (Texas) en de overwin
ning van de Orioles" van Baltimore („zijn"
baseballclub volgens de predikant) op de
„Dodgers" van Los Angeles.
Het „jachtige" leven
Zo komen we vanzelf op het volgende punt,
het veronderstelde jachtige leven vam de
Amerikaan. Welnu, dit is een fabel. De ge
middelde Amerikaan (een nauwelijks ver
dedigbare abstractie!) is een normaal mens,
die zich heel normaal gedraagt. Thuis is hij
een goed huisvader, die graag kleine kar
weitjes verzorgt en zich in zijn hobbies uit
leeft. Zij is een zorgzame huismoeder. In
het verkeer overschrijden beiden de maxi
mum snelheden, ondanks de vele bordjes
van „Speedlimit radar enforced" en der
gelijke, maar op de kruispunten wachten zij
rustig hun beurt af. Met voetgangers, in het
bijzonder met schoolkinderen, houden zij vol
ledig rekening. In San Francisco heeft de
voetganger zelfs op alle oversteekplaatsen
volkomen voorrang.
In al de tijd. waarin we in Amerika waren,
hebben we, buiten sport en spel, maar één
keer één man één klein eindje hard zien lo
pen.
De Amerikaan, in elk geval de Amerikaan
van middelbare en hogere leeftijd, haast zich
niet. Hij laat zich graag bezighouden in mas
sale bijeenkomsten dan wel door de radio
of de TV. Het inzicht evenwel, dat „sport
wedstrijden van professionals niets met de
lichamelijke en geestelijke gezondheid van de
bevolking te maken hebben, schijnt gaande
weg veld te winnen en het is dan ook niet
toevallig, dat „Readers Digest" van deze
October uit een artikel van Arthur Gordon in
„Woman's Day" onder meer het volgende
overnam (vertaald):
„Waar vindt U de helft van de mannelijke
bevolking van de VS op elke frisse zondag
namiddag in oktober of november? Op
jacht? Aan het vissen? Vliegerend of model
vliegtuigjes oplatend met de kinderen?
Zwervend door de roestkleurige velden,
zwaar lopend door de vlammende bossen?
Of liggend in een donkere kamer de 22 gla
diatoren gadeslaand, die elkaar op het TV-
scherm achterna jagen? Over het algemeen
zijn de zwijgende kijkers solide burgers. Zij
bespreken, met oprechte bezorgdheid natio
nale problemen zoals oproeren, gebruik van
verdovende middelen, misdaad. Maar wat
is in werkelijkheid de dringende strijdvraag
van onze tijd: het onwettige gedrag van de
weinigen of de steeds groeiende traagheid
van de massa (velen)?"
Er bestaat dit is het derde punt ook
geen algemeen streven om zo snel mogelijk
rijk te worden. Wél praat de Amerikaan
graag over geld en over de hoogte van in
komens en de prijzen van artikelen. In het
algemeen hoort en leest hij graag getallen:
de hoogte van dit, de zwaarte van dat, de
hoeveelheden materiaal (beton, ijzer, enz.),
die voor een constructie nodig waren, enz.
enz. De verbeteringen van de pensioenrege
lingen en de toekenning en verhogingen van
sociale uitkeringen maken het echter voor de
grote massa niet noodzakelijk om naar het
verwerven van eigen grote kapitalen te stre
ven. Dit zou trouwens maar aan betrekkelijk
weinigen gelukken.
De Amerikaan weet, dat, wil hij iets extra's
hebben, wat dit ook mag zijn, hiervoor extra
gewerkt moet worden. Zijn vrouw is veelal
bereid dat te doen. Wij maakten met het vol
gende voorbeeld daarvan kennis.
In het nomadenbestaan, dat wij enige maan-
lan9 geleid hebben, wisten wij gewoon
lijk 's morgens niet waar wij 's avonds zou
den terechtkomen. Dit was ook zo op die
dagwaarop we in New Mexico de White
Sand Dunes hadden bezocht. We hadden
ons wat verlaat in dit merkwaardige ge
bied van duinen van gips, wit als sneeuw
in de felle zonneschijn. Het verversen van
de olie van de auto in de eerstvolgende
plaats, Alamogordo, had ook wat lang ge
duurd. We dachten verderop in het Lincoln
National Forest een staanplaats voor de
nacht te zullen vinden. De weg ging echter
steeds hoger de bergen in en toen we daar
op 3000 meter hoogte bij de kampeergele-
genheden kwamen, die op de kaart stonden
aangegeven, bleken deze gesloten te zijn.
We waren bij herhaling gewaarschuwd, dat
het hier niet veilig is om 's nachts alleen
langs de weg te staan. De zon ging onder
en hierna zou het op deze breedtegraad en
in de bergen tussen de bomen zeer snel
donker worden. We gingen daarom naar de
„ranger", het plaatselijke hoofd van dienst,
om raad te vragen. Zijn kantoor was ge
sloten. Op ons bellen aan zyn woonhuis
werd ons door zijn vrouw opengedaan. Het
was toen al bijna donker. Wij zagen er, zo
uit de auto, wat verreisd uit. Zij was, naar
ons spoedig bleek, alleen thuis. Haar man
was op dienstreis. Desondanks nodigde zij
ons, vreemdelingen, direct binnen.
Toen we onze situatie hadden uitgelegd,
bood zij ons aan om op haar erf te gaan
staan. We brachten een lange avond bij
haar en een vriendin, die zij had genodigd
te komen, door. We werden terstond naar
onze voornamen gevraagd en hiermee aan
gesproken. Had zij ons bij onze achterna
men genoemd, dan zou dit, zo legde zij ons
later uit, volgens de opvattingen in deze
streek, van minder waardering hebben ge
tuigd.
We vroegen haar, klein tenger vrouwtje
hoe zij ons zo direct binnen had durven
vragen. Zelf zouden we dit in de gegeven
situatie zeker niet hebben gedaan. „Well I
will tell you a little secret; I learned judo".
Maar als een aanvaller ook judo kende? „I
learned the coronersgrip!" Het zou onaar
dig van ons zijn geweest om hierop door te
gaan, maar ook overbodig. Want er werd
aan toegevoegd, dat, als mijn vrouw er
niet bij was geweest, de uitnodiging niet ge
daan zou zijn.
We mochten haar huis zien, een prachtige
moderne bungalow. Een zeer ruime woon
kamer, een ruime eetkeuken met een groot
gasfornuis en een grote koelkast, een bijkeu
ken met een grote wasautomaat, twee grote
slaapkamers, voor man en vrouw ieder een
badkamer met infrarode plafondverwar
ming, voor haarzelf een eigen kamer met
een electrische naaimachine. Het geheel na
tuurlijk centraal verwarmd. In een berging
onder meer twee ski-uitrustingen. In de ga
rage een fraaie nieuwe auto, voor het huis een
tweede auto. En dan hadden zij op het
vliegveld van Alamogordo nog „a little air-
JJLCl7l€
Dat alles moest natuurlijk betaald worden
Hiervoor moest zij 's morgens tussen 5 en
6 uur opstaan om om 8 uur op haar werk
te zijn, een administratieve baan op een
bankfiliaal in de naburige plaats. Voor en
na dat werk moest de huishouding worden
verzorgd. Toen wij kwamen was zij aan het
stofzuigen.
Zij leed aan artritis. Haar handen kon zij
niet meer dicht krijgen. Over enkele weken
zou ze worden opgenomen in een ziekenhuis
Ze nam dagelijks twaalf aspirinetabletten
in tegen de pijn.
Deze rangersvrouw is een van de miljoe
nen werkende vrouwen in Amerika. Onge
veer 35 procent van het totale arbeidsleger
bestaat uit vrouwen. Ruim een derde van al
le vrouwen tussen 18 en 55 jaar werkt bui
tenshuis. Het aantal buitenshuis werkende
huisvrouwen is sedert 1940 verdubbeld' 42
procent van haar heeft kinderen in de leer
plichtige leeftijd.
Intussen is de gelijkheid van arbeidsvoor
waarden voor man en vrouw ook in Amerika
nog niet bereikt, hoewel ver op weg. Als de
sideratum zagen we ergens vermeld de
vrijheid van de vrouw om aan haar schrijf
bureau te roken. Juist uit een oogpunt van
gelijkberechtigdheid, als de mannelijke ar
beidskracht wel mag roken, maar slecht
voor haar gezondheid. Want, oh dat roken
van die Amerikaanse vrouwen! Je ziet ze
overal, meer dan de mannen, van 's mor
gens vroeg tot 's avonds laat, met een siga
ret in de mond. Bij het praten komt hij er
soms niet eens uit.
Een auto is noodzakelijk
Evenals onze gastvrouw met haar tweede
auto gaan zeer veel vrouwen per auto naar
haar werk. Behalve in de stadscentra ziet
men weinig voetgangers; de afstanden zijn
te groot om te lopen. Fietsen zijn kinder
speelgoed. Ongeveer 39 miljoen Amerikanen
hebben een rijbewijs; 40 procent van hen
zijn vrouwen.
We lazen in een krant, dat een zekere Gene
vieve Hazzard vice-presidente is van Camp-
bell-Ewald, het reclamebureau van Che
vrolet. Zij zou zich als volgt hebben uitge
laten:
„Je behoeft het niet te geloven", zegt Miss
Hazzard, slechts voor de helft in scherts,
„maar er zijn vrouwen in dit land, die eer
der hun man dan hun wagen zouden opge
ven. Voor haar, speciaal voor de werkende
echtgenoten, is een auto een noodzaak en
een man een luxe".
De huisvrouw, ook als ze niet buitenshuis
werkt, gaat per auto haar inkopen doen in
een winkelcentrum. In de grotere winkel
centra, die een zeer groot parkeerterrein
rondom hebben, is alles te koop, voor een
deel in winkels met een, volgens Neder
landse opvattingen, zeer heterogeen assorti
ment van artikelen. Sommige hebben daar
bij nog een snack-bar. Er is ook een bank
filiaal met „drive-in-windows"; gezeten in
zijn auto kan men bij een venster met een
loket zijn bankzaken afdoen. Natuurlijk is er
ook een kapper. We zagen een kapperszaak
met tien stoelen; men zat met de rug naar
Nieuweweg 7-9, Leeuwarden - Telefoon 23117*
18
