BRIEF
VAN EEN DOCHTER AAN
HAAR MOEDER
De oude Schaverneksbrug verdween in 1961
De (toen nieuwe) Hermesbrug in oktober 1961
Leeuwarden, 21 september 1963
Lieve Moe,
Kees en ik zijn naar de Frisiana geweest.
Een hele middag en avond. Kees had een
snipperdag genomen, want in één avond kon
je alles niet bekijken. Eigenlijk ook niet in
een middag en een avond, maar 's morgens
konden we geen oppas voor Pimmetje krij
gen, dus vandaar. We hadden de Friesland
hal nog niet eerder gezien, want we komen
niet zo vaak in het westen meer, nu Jan en
Alie naar Goutum zijn verhuisd. Maar dat
is een verschrikkelijk, kolossaal ding, der
tigduizend vierkante meter stond in een fol
dertje en als daar een tentoonstelling in is,
dan loop je van voor naar achter en van
achter naar voor en zo maar verder.
Ik had mijn platte schoenen (je weet wel,
die lichtgrijze van de uitverkoop) aange
trokken, maar je zag ook heel wat vrouwen
op naaldhakjes en die liepen ten slotte te
kreupelen en ze bleven met de hakjes ste
ken in de stenen van Jerusalem. Die stenen
lagen in de kerkelijke stand, zal ik maar
zeggen. Er was van alles te zien, dat kan ik
je niet helemaal vertellen. Een heleboel
stamboekkoeien. Eigenlijk vind ik een koe
maar een eng beest, maar deze waren erg
mooi en ook erg nuttig, want ze werden
gemolken en dan ging de melk meteen naar
een melkmachine. Dat kon je ook helemaal
bekijken, hoe ze kaasmaken en zo. Je mocht
ergens anders stukjes kaas proeven en die
werden aangeboden door dames in nieuw-
iries costuum, schattig gewoon, zoiets zou
ik ook best willen hebben. En een eindje
verder was een kikvorsman aan het duiken.
Gewoon, zodat je het allemaal kon zien,
want hij zat in een soort aquarium en daar
spartelde hij wat in rond. Ik zei tegen Kees,
dat ik ook wel in die bak wou, vanwege de
warmte, want het was erg benauwd en Kees
zei, dat er dan vast nog meer mensen zou
den blijven staan kijken. Er waren ook zee
honden in een kuip met water en die had
den geen last van de warmte. En wat we
nog verder gezien hebben: oude kamers met
oude meubels en mensen in de kleren van
vroeger. Erg mooi, maar je kon er haast
niet bijkomen. Het was trouwens overal ver
schrikkelijk druk, op een gegeven ogenblik
was ik Kees kwijt en het heelt een hele
poos geduurd voordat ik hem bij de Sociale
Waarden terugvond. Daar was ook een plag
genhut, een heel klein huisje waar de men
sen vroeger in leefden. Dat kun je je niet
voorstellen, zelfs wanneer je in een flatje
zit. In ieder geval hadden ze in zo n huisje
maar weinig vitrage nodig, want de raam
pjes waren erg klein. En alle mensen daar
maar doorheen kijken in het donker van de
huisjes. Een gek gezicht. We zijn Peter en
Froukje ook nog tegengekomen en die had
den ook zo verschrikkelijk gesjouwd en in
de restaurants was nergens plaats vanwege
de drukte. We zijn met elkaar op de terp
geweest en daar waren oudheden te zien
uit de middeleeuwen, maar door de zere
voeten hebben we er niet zo erg meer van
genoten. Toen zijn we maar naar huis ge
gaan, maar eerst wou Peter bij de elfsteden-
rijders zien, omdat hij zelf ook noren heeft
en daar was het zo verschrikkelijk druk,
dat je aan de ene kant bijna in het riet
terechtkwam en aan de andere kant tussen
de beelden van de Friese kunstenaars. Net
een beeldenstorm. Het was, alles met el
kaar, machtig mooi en het mag jujlie wel
spijten, dat je dit niet hebt gezien.
Je liefhebbende dochter met
zere voeten-
Anna.
(september 1963)
