Kara el Hammed was rasartiest en hield zich ver van omkoperij boze brieven I I I I I VOOR LEEUWARDEN EN DE WIJDE WERELD ER OMH Een uitgave van Fenno Schoustra's Publiciteitskantoox Vredeman de Vriesstraat 1 Redactie, administratie en advertentieafdeling: Vredeman de Vriesstraat 1 a.d. Emmakade Telefoon 20303 Postgiro 98 10 62 Bankrelatie: Raiffeisenbank 'T KLEINE KRANTSJE VIERDE JAARGANG 196 8 'dttlv Abonnements prijs: f 3,75 per half jaar f 7,50 per jaar v. h. buitenland f 10,- per jaar iOSSE NUMMERS 40 CENT NUMMER 81 Na het verschijnen van ons laatste nummer is het redactiebureau van 't Kleine Krantsje overspoeld door een stroom van boze brieven van lezers, die fel reageerden op de beschul diging van een van onze abonnee's, dat de onlangs overleden Leeuwarder telepaath Kara el Hammed zich by zijn voorstellingen van omgekochte helpers zou hebben bediend. Vrij wel alle briefschrijvers verklaarden met grote nadruk, dat Kara el Hammed een eerste klas artiest is geweest, een man, die zich altijd ver hield van omkoperij. Slechts enkele abonnee's belichten de zaak van de telepathie in het algemeen van een geheel andere kant; op deze eveneens uitermate interessante reacties hopen wij in volgende afleveringen van 't Kleine Krantsje terug te komen. grieselijk nijskierig maakt". Om alle misverstand te voorkomen tenslotte een voorbeeld: studeer een liedje of een voordracht in, breng het op toneel. Het wordt een sof. Er is méér voor nodig. Gebaar, beweging, techniek, van alles is nodig. Kara kende die techniek, studeerde uren en bouwde jaren aan zijn nummer. Iedere minuut was getimed. „Kara el Hammed heeft het pu bliek in Leeuwarden bij de neus genomen. Hij heeft bepaalde mensen geld in de hand gestopt om zijn voorstellingen tot een succes te maken" .Dat was, heel in het kort gezegd de conclusie van de opzienbarende brief van onze abonnee, Mevrouw A. Mei man—De Boer, die wij in het vorige nummer van onze krant hebben afgedrukt. Mevrouw Meiman deelde daarin mee, dat zij indertijd zelf zo'n voorstel ling-met-doorgestoken-kaart had meegemaakt: haar broer en diens vrienden zouden door Kara el Hammed met een belo ning van een rijksdaalder zijn omgekocht. Direct vroegen wij ons al af of hier wellicht sprake van een vergissing was: zou mevrouw Meiman een andere „hypnoti seur" voor Kara el Hammed hebben aangezien Immers: wie had er ooit van enige omkope rij van Kara el Hammed ge hoord. Geen enkel bewijs Nu we twee weken verder zijn en er een dikke stofmap vol brieven voor ons ligt, kunnen we het volgende opmerken: i. Uit niets is gebleken, dat Ka- ra zich inderdaad aan omko perij heeft schuldig gemaakt. Er heeft zich niemand bij ons gemeld, die de beschuldiging van mevrouw Meiman be vestigde of die ons positief over soortgelijke praktijken kon inlichten. i. Een door ons benaderde vriend van de broer van me vrouw Meiman, die tegelijk met haar broer zou zijn om gekocht, deelde ons mee zich niets van dit geval te kunnen herinneren. 3. Het kan haast niet anders: mevrouw Meiman moet zich hebben vergist. Alles wijst er op, dat Kara el Hammed zich nimmer hoefde schuldig te maken aan omkoperij. En nu de brieven, die ons be reikten. Wanneer we ze alle maal afdrukten bleef er in dit nummer voor andere leesstof geen kolom ruimte over. We zullen dus een keus moeten maken en hier en daar moeten bekorten. Om te beginnen een brief van onze medewerker Amekpyr, die Kara el Hammed heel goed heeft gekend. „Gaarne wil ik de lezers van 't K. K. kort en bondig vertellen dat alles wat Kara el Hammed deed, voor de volle honderd procent suggestie was. Nimmer maakte hij gebruik van betaalde medewerkers. Nimmer heeft de schevetorenstad een beter artiest op dit gebied gekend. „Se mus ten es wete hoettet ging^'. Inder daad dat zei Kara me vaak, om dat zijn werk zo goed door hem werd beheerst. Hij kende de techniek van de suggestie en beheerste die volledig. Daarbij was hij een artiest die zijn '"nummer „brengen" kon. Ik her haal het nogmaals dat een vak man op variétégebied zoals een Rinket of een Sleeswijk van Kara een der grootsten van Nederland had kunnen maken. Suggestie en hypnozetechniek zijn te leren, net zoals schilde ren, maar om een van Gogh of een Rembrandt te zijn moet je ermee geboren worden of het in de vingertoppen hebben. Via Amerikaanse publicaties die ik in mijn bezit had, kon ik Kara van dienst zijn om zijn programma uit te breiden. Wan neer u weet hoe de techniek in- elkaar zit is het de vraag of u die zou kunnen toepassen. Bo vendien is in de meeste plaatsen door de politie suggestie verbo den, vandaar dat u deze num mers niet meer ziet vertonen. Nimmer kwamen er betaalde personen bij te pas. In de eerste plaats had Kara die helemaal niet nodig, in de tweede plaats zou hij dat nooit kunnen beta len. Zijn gage was laag. Hij was een eenvoudig monteur, die dus in feite half beroepsar tiest was. Daarbij een zeer be scheiden en eenvoudig man. Bezorgd voor zijn gezin en bui tengewoon ijverig. Tot vlak voor zijn optreden was hij uiterst nerveus, zoals alle goede artiesten. Eenmaal op de „büh ne" stond daar een ander mens. Stond daar Kara el Hammed. Stap voor stap, precies volgens zijn methode verbaasde hij ieder in de zaal. Meermalen was hij de gast van studentenclubs, die een beroep op zijn medewerking deden. In de Harmonie was hij slechts een enkele maal als „tussennummer". Mevr. Mei man moet ik teleurstellen, het was namelijk een ander die daar optrad met een stel ingewijden. Een vaste bespeler van de Har AMEKPYR: „Duizenden en nog eens duizenden hebben voor Kam el Hammed een applausmonument opgericht". monie was „Indra", die ik per soonlijk meermalen heb gespro ken. Zijn techniek kon niet bij Kara halen. De presentatie was echter zeer goed. Er waren meer „hynotiseurs" - hun namen zijn me ontschoten. Genoemde van mevrouw Meiman heeft meen ik één keer in de grote zaal van de Harmonie gestaan en later moest dit op een bovenzaal ge beuren. Ik herinner me dat. Be halve de enkele ingewijden (die we er direct uitpikten) waren er een twintigtal bezoekers. De avond was een sof. Nee, een bescheiden mens als Kara el Hammed pakte z'n fiets je en reed naar Buitenpost om een voorstelling te geven. Hij bracht zijn nummer en ver maakte duizenden in en buiten de provincie. Altijd met in zijn achterhoofd „zou ik oek teveul vrage De heer de Haan „hew ik oer- „Danlc je de koekoek, zei ik zo vaak tegen Kara, jij doet je werk zo uit je slaap Hij was ermee vergroeid. Met dankbaarheid denk ik aan deze collega, die altijd met een ander meeleefde. Die gelukkig was als hij een ander gelukkig maken kon. Die het applaus van zijn publiek als zijn grootste be loning zag. Applausmonument Duizenden en nog eens duizen den hebben voor Kara el Ham med een applausmonument op gericht en dit is in daverende recenties zwart op wit gezet. Dit was alléén mogelijk omdat er een wérkelijk artiest op toneel stond voor wie „doorgestoken- kaart-suggestie" een onmogelijk heid was. Kara el Hammed kende alleen maar de echte suggestie, omdat namelijk namaak-suggestie niet bestaat II Bijzondere gave De heer F. A. Veenstra van Fo to Veenstra Hollum Ameland (vroeger Voorstreek Leeuwar den) schreef ons de volgende „juiste verklaring betreffende Kara el Hammed". „Kara was een hypnotiseur van klasse. Hij had een bijzondere gave. Wat zien we op de T.V. niet bijzondere en ongelooflijke dingen. Met het twaalf en een half jarig bestaan van onze zaak heb ik in Zalen Schaaf een feestavond gegeven, dat was jn 1931, waarin Kara ook optrad en waar hij zo'n geweldig 'suc ces had, dat het aan het onge looflijke grensde. Velen van mijn oudere klanten weten het misschien nog wel. Kara hypno tiseerde op het. toneel ook di verse dieren (dfce waren niet omgekocht). Hij liet mensen op het toneel een geldstuk zien en vertelde hun, dat het goud was. Het was een ongelooflijk schouwspel. Hij vertelde dat ze dat goud moch ten hebben. De hele zaal kon zien hoe die jongens alles in het werk stelden, om zoveel moge lijk goud binnen te pikken. Een van die mannen trok zelfs zijn jas uit, om daar het geld in te doen. Er was zelfs één die het tapijt (met het goud) oprolde. Een vrouw die totaal geen piano kon spelen, liet hij kinderversjes spelen. Hij dwong eigenlijk die vrouw bepaalde toetsen aan te slaan. Een man liet hij uit een schoteltje melk drinken, omdat hij die man had gesuggereerd dat hij een poés was. Ha, die Kara Op een herfstavond ging ik met Kara naar de Wintertuin van Woldendorp. Toen ze hem za gen was de eerste uitroep van enkele bezoekers: „Ha die Kara, geef je een nummertje En hij deed het. Vier van de be zoekers moesten op een stoel plaats nemen. Een paar anderen werden gevraagd om behulp zaam te zijn, als er al iemand mocht vallen. Hij suggereerde de proefpersonen, dat ze met een vliegtuig naar de Noord pool gingen. Enkele minuten hadden ze het zo koud, dat ze bibberden, jassen dichtknoopten en met de voeten trappelden om de warmte te houden. Toen dit nummertje was afgelopen, liet hij ze naar warme streken gaan. Het was daar zo warm, dat, als Kara ze niet had ge keerd, ze misschien alle kleren hadden uitgetrokken. Een van die vier heren was een zekeie Meulenkamp, destijds werkzaam in de expeditie van de Firma Covers. (Vervolg op pag. 5) J:

Historisch Centrum Leeuwarden

’t Kleine Krantsje, 1964-1997 | 1968 | | pagina 1