HITTEPETIT VAN EEN JAAR OF ACHTTIEN
SU HET MIE WEL ES EVEN LERE
Leeuwarders, waar is dit?
MIEN EERSTE DANSLES BIU VAN DER BOOM
'T KLEINE KRANTSJE
6
STADSNIEUWS
VAN VROEGER
Mien eerste dansles, nee, dat
was nou niet bepaald je dat.
Nou niet, dat je segge souden,
maar afijn, laat ik der eerlijk
vooruut komme, 't was in één
woord knudde. Brandhout
En mien toenmalige en terzake
kundige danslerares en assisten
te van v. d. Boom, die inne
Kleine Kerkstraat een winkeltsje
had van drukwerken en 's sun-
dagsavus as bijverdienste dans
meester was, ik weet, die is tè
welopgevoed en tè beleefd, het
tegendeel te beweren.
Kiek, 't sat feitelijks so. 't Was
op een sundag, een heldere kou-
we winteravond. Mien kame
raad en ik liepen oppe Nijstad
en 't kwam so te praat over
dansen. Het dansen, overwogen
we, behoort niet alleen tot de
goede toon, het behoort tot de
goede opvoeding, en as er na
een of ander fuifje of feestavond
bal na is, en jou kanne niet
danse, dan sitte je in dat hoekje
voor P. Snot.
Bij Kooistra
Het wudde derhalve hoogste
tied dat er wat an deen wudde.
We seiden, late we es naar de
Veemerk (Langemarktstraat|
gaan en es kieke of Kindermans,
de barbier, daar oek een dans-
avonsje houdt. Wij derhene. En
ja, vanuut de verte hoorden we
al muziek en dans en 't bleek
oppe bovenzaal te wezen van
café Kooistra. Wij dus de trap
op, naar boven, betaalden arme
deur drie dubbeltsjes entree en
gongen an een tafeltsje sitten.
We keken es rond en zagen dat
we terecht komen waren bij een
klubke onder leiding van v. d.
Boom, so as ik al sei. Vanaf de
kouwe straat heerste hier een
weldadige warmte, deur die
rood-gloeiend staande Godin
kachel midden in de saai. Het
leek mie nogal een gedifferenti
eerd gezelschap toe. Beginners,
enigszins gevorderden, méér ge
vorderden, ver-gevorderden en
volleerden, dansten deurmekaar.
De pianiste, een hittepetit van
sun jaar of zestien, hammerde
met meer goeie wil dan talent
lustig op een piano los, die al
lesbehalve suvere, senore klan
ken uutstootte. Het ding jam
merde als 't ware naar Poepetsje
Smeding; de piano-stemmer, om
hulp en herstel.
Oek sloeg onse kleine toon-
kunstenares nogal es mis. Maar
och, we slane der allemaal wei-
ris naast, slane allemaal welris
niet de juuste toon an. Derhal
ve, het zij verre van mij, de
eerste steen te werpen.
„Hèp, een, twee, drie"
Het duurde niet lang of de Ar
gus-ogen van v. d. Boom, die
bliekbaar overal t'egeliek waren,
wudden op ons vestigd. Nieuwe
klanten Met luder stem: „hèp,
één twee drie hèp, één twee
Opgevangen van Leeuwarder
agent van politie, die niet-Leeu-
warder de weg wees: „U gaat
maar gewoon rechtuit, u laat de
brug liggen, steeds maar 't water
houden. Bij een groot grijs ge
bouw gaat u dan het hoekje om,
dan maar weer gewoon doorlo
pen. En dan komt u er van
zelf.
drie wrong hij zich deur de
dansende paartjes hene, kwam
naar ons tafeltsje, maakte een
korrekte buging en vroeg uterst
beleefd: „goedenavond, enne.
hebben de heren reeds eerder
de dansvloer betreden De
„heren" schudden mismoedig
en droevig hunne hoofden. „Nee
nog nimmer de dansvloer be
treden", moesten zij erkenne.
't Wou mie voorkomme, dat er
op dit moment een vleugje vol
doening over sien gesicht trok.
Iets as: „aha, nog onbedorven,
dat opent perspectieven, daar
kan ik dus wat goeds uut ma
ke".
Met ut bekende „hèp, één twee
drie" keerde hij ons de rug toe
en verdween in 't gewriemel en
gewoel. Maar we wisten nou,
an onse saak wudde werkt. Een
paar minuten later kwam der
sun hippie van een jaar of acht
tien, een paar jaar ouder as ik,
op ons tafeltsje toe, die sich an
mij voorstelde met de woorden:
dus je wuden dansen le-
re". Ik kreeg derhalve de indruk
dat zij mie toewezen was as
danslerares. „Nou dan danse
we eerst mar deze polka" der
vlot overhene. Ik dus overeind
en gereed om voor 't eerst in
mien leven „de dansvloer te
betreden" en sette mie in dans-
pose.
„Kiek, nou sette je de linker
fuut sus, de rechter so, die vóór,
die achter en dan draaie. Snap-
pe je Ik snapte 't. We begon
nen de dans. We draaiden, of
juuster, zij draaide en ik pro
beerde en we kwamen terecht
bij die gloeiend-hiete kachel.
„Dou must niet van die grote
stappen nimme, ju". Gemoede-
luk hè Nou ja, we konnen me
kaar oek al so lang. Ik dus
draaie met kleine paskes. „Och
heerken, jou lere 't nooit" ver
trouwde mien slcone Eleonora
mie toe.
Minachting
„Maar we danse ommers nog
gien twee minuten" waagde ik
derop mie te verdedigen. As
enig antwoord gooide ze haar
lieftallig kopke inne nek en
snoof hoorbaar. Minachting;
diepe minachting. We dansten
(of wat daarvoor deur gaan
must] en draaiden weer om die
gloeiende Godin-kachel. Dat
ding wudde hindelijlc, von ik.
De eerste dans was voorbij en
ilc was blied even sitte te ken
nen. Ik skoof mien vinger tus
sen mien nek en witte boord en
oek mien hemd begon al op
mien rug te kleven. Rotgevoel.
De volgende dans wudde an-
kondigd met Mazurka, Valeta of
weet ik veul. Mien kwelgeest
kwam op mie toe, voerde mie
naar 't midden vanne saai en ik
kreeg nagenoeg deselde instruc
ties, met de vermaning: „En
nou mutte je es goed oplette
hur". De muziek begon. Volgens
anwiezingen sette ik mien vuten
so en so, draaide mie om, maar
te vroeg. Mien lerares hield mie
stevig vast anne mouw en beet
mie toe: „nee, asens
De kluts kwiet
Ze douwde mie rechtsom, trok
mie naar links.... ik was nou
helemaal 4e kluts kwiet; wist
niks beters te doen dan mar wat
te stappen. „Perdon.die on
derste tonen sijn van mij",
fluisterde een lieve stem in
mien oren. Echt hoor, 'n fijn
trekje van haar. Gien boos ge
zicht, gien beschuldiging, zelfs
gien zacht verwiet; slechts het
vaststellen van een vrij onskul-
dig, niettemin onloochenbaar
feit. Alleense had het nou
niet segge mutten op sun ge
maakte deftige toon. Nou kreeg
het een bijsmaakje.
Weer douwde se mie links of
rechtsom, remde af, trok terug.
Op dat moment moest ik on
willekeurig denke an Draaisma,
de bruggedraaier vanne Beurs-
brug. De „bruggewachterspolka"
musten se dat ding noeme docht
ik. „Och heerken, och heerken",
verzuchtte ze. „Vanmorgen pas
een nije broek an en nou alweer
een winkelhaak der in....?"
Nee ze sei: „jou kanne der niks
van". En nou salie jim segge,
Gelukkig zweeg de muziek en
ik probeerde sonder te waggelen
mien tafeltsje te vienen, wat
mie redelijk goed lukte. Veul te
vroeg brulde v. d. Boom ergus
uut de saai. „Wals"
Mien skone Eleonora of Othe-
lia of Amalia, want ik wist nog
steeds niet hoe se feitelijks hiet-
te, gaf mie nije instructies.
„Kiek, drie paskes, noges drie
paskes, dan binne je een hele
slag om en dan komt dat van
sels wel". Ik knikte temide; von
alles best. Weer zwaaiden en
gieselden we inne rondte. Ik
dee mien ogen mar dicht. En
weer, voor de soveulste keer
Vandaag weer eens een interessant zoekplaatje voor de
abonnee's van 't Kleine Krantsje. Waar in Leeuwarden is de
ze foto gemaakt Wie het weet mag het zeggen: alleen
schriftelijk, Redactie 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vries-
straat 1. Voor de man of de vrouw, die het juiste antwoord
geeft ligt er een boekenbon klaar van vijf gulden. Bij meer
goede inzendingen beslist het lot.
wat ontactisch. Nee, nee, toch
niet, suks mutte je werkelijk
anders bekielce, anders suden je
hur tekort doen en hur mense
kennis. Want disse, so losjes en
speels opgeworpen these was,
psychologisch gezien, volkomen
verantwoord, 't Was as 't ware
een geestelijke „doping". Want
ilc sou die 16 jarige jonge welris
sien wulle, die sich deur een
meiske segge laat „jou kanne
der niks van" en dat maar op
sich sitte late. Ik niet, temeen-
sen. Want ik begon met lust en
iever opnij mien vuten te ver
zetten, te zwieren ,te zwaaien,
tot de hele zaal om mij hene
draaide en ik de wereld tenslot
te voor een doedelzak aansag.
draaiden we om die verd....
die verrek.afijn we draaiden
om die kachel. „Wudde je nou
oek nog broerd", hoorde ik
Amalia's stemmetje, as vanuut
de verte. Uut de toon kon ik
moeilijk opmake of dat nou be
zorgdheid was of een verwiet.
'k Dee mien ogen open en sei:
„Beroerd Ikke beroerd, 'k Bin
so fris as een neut".
Mar bij miesels docht ik: „Kien,
kien, je musten es wete, hoe'n
groot geliek jou op dit moment
toch wel hewwe". De wals was
ein-de-lijk teneinde en mette
ogen dicht kon ik onopvallend
mien tafeltsje bereike en plofte
oppe stoel del. Nou bin ik van
huus uut niet erg pessimisstisch,
maar mien nabije toekomst sag
ik somber en donker in. De
volgende dans kon voor mij wel
es de „danse macabre" beteke
nen. En dit kwam mie vandaag
min uut.
De buuk vol van
Ik naar mien kameraad en sei:
„Was tou wuuste weet ik niet.
Maar ik hew er mien buuk
meer dan vol van. Saluut".
Ik was op dit moment behept
met allerlei minder prettige
dierlijke eigenschappen, zoas:
switte as een otter, misselijk as
een kat, ziek as een hon. Ik
strompelde so goed en kwaad as
't gong de trap af en ston, he
mel zij dank, weer oppe Lange
Marktstraat; oppe veemerk, hol,
donker, verlaten. Daar het sta-
sjon; helder verlicht, maar ver
laten. En overal een weldadige
rust. Liwadden op sien mooist.
Met een dankbaar gemoed en
dankbare blik keek ik omhoog,
naar de heldere flonkerende
sterrenhemel.
Frisse lucht
Heerlijk, die frisse koele winter-
avondlucht. Ik hapte drie, vier
maal mien longen vol; ja, ik
overhapte zelfs. En ik had, loof
ik, nog liever in mien nakie
over de Nijstad naar huus kuiere
willen, dan wéér naar boven om
opnij bij v. d. Boom „de dans
vloer te betreden", om in die
smoor-hiete saai, om die rood
gloeiende rot-Godin-kachel rond
te gieselen en te gekdoen.
Trouwens, wat had dat oek voor
zin Want „och heerken, och
heerken, ik leer het ommers
toch nooit". Dit had ik uut zeer
betrouwbare bron.
Maar 't tragische van de hele
historie is, dat dansmeester v. d.
Boom hiervan de dupe wudde.
Ommers, deur mien futlopen,
ontnam ik hem de hoop, de
mogelijkheid en de gelegenheid,
nogris wat fraais, wat exclu
siefs te creëren. Iets waar je op
wieze konnen. Maar ja, overal
is welles wat, is 't niet
Kb.
HET POSTKANTOOR
EN LUCHTALARM
Vanwege de directie van den
P.T.T.-dienst te dezer stede
wordt medegedeeld, dat bij het
betrekken van de P.T.T.-schuil-
loopgraven na het luchtalarm
van de 24 Febr. j.l. gebleken is,
dat deze geen voldoende ruim
te boden aan de ambtenaren en
het in de wachtkamer aanwezi
ge publiek. Een deel van de
ambtenaren en een deel van het
publiek konden daardoor geen
plaats vinden in de schuilloop-
graven, die ruimte bieden voor
200 personen.
Geconstateerd werd verder, dat
in de openbare schuilplaats
schuin tegenover 't P.T.T.-kan-
toor vrijwel niemand bescher
ming had gezocht.
In het vervolg zal daarom bij
luchtalarm het in de wachtka
mer aanwezige publiek worden
verwezen naar de openbare
schuilplaats tegenover het Tele-
foondistrictsgebouw. Bij lucht
alarm wordt de toegangsdeur tot
het P.T.T.-kantoor onmiddellijk
gesloten en zal het aanwezige
(Vervolg op pag. 7)
