EEN LIEFHEBBERIJ 5 VERTELD AAN FENNO SCHOUSTRA EKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEK EN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BO EKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEK BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BO EKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEK EN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BOEKEN BO t 3£leine 3^.rantaje leeót iedereen één in 't Werkmanslust. Ik sal't nooit vegete, de vrouw oek an't werk en toen die meensen de boe ken weer hadden, binne se emi- greerd en we hewwe er nooit een cent voor sien. Daar hadden we ons nou doad voor werkt, hele nachten lang. Dat he'k trouwes wel vaker had, da'k an 't boekbienen was en hele maal de tied vegat. Ik hew es deur- werkt en deurwerkt, tot ik buten de vogels fluiten hoorde. Wonderlijk, dacht ik toen nog, singe die beesten 's nachts? Mar toen 'k 't gedien open skoof, was 't licht en saten we inne volgende morgen! Oek dat komt gewoan deur de liefde voor 't vak en al vediene je dan oek niks, ik mag 't toch graag doen, want je niake vanself oek een soad leuke dingen met. Nou hew ik wel es docht, dat ik wat mensekennis had, want achter sun kraampke oppe merk, vrijdags op 't Saailand, saterdags oppe Nijeburen doen je een hoop op, mar nou weet ik het hoor: je salie de meensen nooit kennen lere. Kiek es, nou vekoop ik de Vaderlandse Gezichten met al die gravures, inne boekwin kel negen en veertig vieftig, bij mij vijf en twintig gulden. Daar he'k al patijen van vekocht. Mar nou he'k oek es een paar sloopt, al he'k daar een hekel an, want een boekevenie- ler bin'k beslist niet en nou vekoop ik die ouwe gravures voor een riks het stuk. En nou he'k 't al twee keer beleefd, dat een man tien van die gravures kocht. Da's oek vijf en twintig gulden, dus ik seg: beste man, dan kanne je toch beter 't hele boek kope, binne je toch veul voordeliger uut. Maar nee hoor, se suden en se musten die tien losse gravures hewwe en niet dat hele boek, dus wat dat betreft begriep je er oek nooit wat van. Oek van 't risseltaat oppe merk kanne je gien sinnig woard segge; soms is 't vrijdags beter dan sater dags, mar soms is 't oek andesom. En 't weer maakt oek niet alles uut, want vaak is't regenachtig en dan wudt het evensegoed nog wel goed. Mar ja, ik hoef op sun dag oek mar één groate enceclopedie te verko pen en 't is klaar. Soms hoor je nog wel es van meen sen, die segge die de Ruiter is gek, want nou vekoopt ie mie toch even een boek voor sowat niks. Mar die lui begriepe niet, dat je sommige boeken eindelijk wel es kwiet wille. Want elke keer, da'k met een boek terugkom vanne merk wudt het duurder, dat snap je wel, want daar gaan de onkosten in sitten. Kanne je uutrekene, dat een boek onbetaal baar wudt, wanneer 't hier na tien jaar nog altied in 't pakhuus leit. Ja jong, is dat nou niet vreemd, dat 't gewoane pebliek daar helemaal gien idee van het? Van die hoge onkosten? Eén sun dag oppe merk en de onkosten salie aardig naar de honderd gulden lope. Mar ja, je mutte het mar so bekieke, dat het een hele liefhebberij voor mie is. As se mie dat afnimme suden, suu'k gauw doad weze. Mar je kan 't gelove of niet, ik vedien er gien cent met... EEN LIEFHEBBERIJ Tja, geboren en getogen Leeuwar der, wat mu'k daarvan segge? Ik bin eigelijk geboren in 't Bildt, mar mien ouwelui waren Leewadders en toen 'k zes was, binne we weer naar Leewadden gaan. Dat mut dus in '24 weest hewwe. Toen 'k veertien was kocht ik mien eerste boeken, de Drie Musketiers en dat spul. Bij Zondervan, die toen nog inne Sacrementstraat woande en niet te vegeten bij Vrouw Roor- da inne Kleine Kerkstraat. Dat meens loofde in spoken en dan riep se mie achter inne kamer, waar se dan krek weer een spook sien had. In dieselde tied ston ik trouwes oek al met boeken oppe merk, mar dat waren dan boeken van Max. Max Reitsma, soan van ouwe Reitsma, een héél apart mantsje, die tegen over de Synagoge inne Sacrement straat een boekwinkeltsje had. Tieme, pas even op, zei Max dan, ik mut even pisse, mar dat was niet waar - hij kneep er alleen even tussenuut om een hassebasje. Hest wat vekocht? vroeg ie as ie terug kwam. Ja, voor seven stüvers. Mooi jong, sei ie dan. Self kwam ik bij de iezerhandel van Miedema terecht. As een hondsje voor de karre trekke, sware iezeren buizen oppe nek en in stoffige pak- huzen werke, dus geen stüver weerd vanself. Op mien zestiende kwam ik met mien eigen boeken oppe merk, mar later bin 'k evensogoed weer bij die iezerhandel komen, want ja, wat musten je. Het was met die boeken vanself altied armoe lije, want dit kan 'k je wel vetelle, riek salie je der niet van wudde. Nou kon dat bij ons oek moeilijk want we hadden acht kienders, dus dan wete je het wel en su as ik werk kan het eigenlijk oek niet, mar ja, dat is nou één keer de liefde voor 't vak, dat is mien sjovenisme, ik wil mooiere boeken oppe merk hewwe as een ander, dus ik bien se self in om maar met mooi spul te kommen. Dat boekbienen he'k leerd van Germ Giezen en van Kees Hanja, tja, die ging deur voor kommenist, mar nou hew ik in mien leven nog nooit een fijner meens metmaakt as die Kees Hanja. Mooi, mar reken nou es even uut: ik mag graag een ouwe biebel opknappe; nou leit die wat uutmekaar met een soad losse blad- sieden, dan sitte er somar vieftig uren werk in en een normale vak man vedient meer as een tientje, dan sitte je dus al boven de vijf honderd gulden, mar ik krij niet meer dan tweehonderd voor so'n ding, dan mu 'k er soms nog koper bijmake oek en vijf en twintig gulden kost een stukje leer somar. Kanne je nagaan dus. En dan de Wildwesten: twee kwatsjes het stuk. Kanne je met de klomp wel anvoele, dat daar oek gien winst in zit. Toen we inne Slotmakersstraat self nog een winkeltsje hadden, he'k es een hele bibleteek inbonnen voor

Historisch Centrum Leeuwarden

’t Kleine Krantsje, 1964-1997 | 1972 | | pagina 5