DE SCHEEPSRAMP MET DE TITANIC
IN 1912
Drama's die de wereld schokten
5
kleine ^kirantsje Iccat iedereen
15 ap ril 1912
De Titanic is vergaan!!!
Als een schorre noodkreet
galmde deze roep over de wereld.
De Titanic, het grootste schip
van de wereld, verdween naar de
bodem van een vraatzuchtige zee.
Telegrammen flitsten langs de
kabels en brachten rouw in
duizenden gezinnen. De wereld
was geschokt, zoals zij na de
ramp van San Fransisco in 1906,
niet meer geschokt was geweest.
Maanden lang hadden kranten
geschreven over het trotse kasteel
dat daar in Engeland op stapel
stond en van heinde en ver waren
de technici gekomen om dit
wonder te aanschouwen. Zij gin
gen naar huis met ontzag voor
het menselijk vernuft, dat het
aandurfde om schepen te bou
wen, die een lengte hadden van
meer dan tweehonderd meter.
Men sprak er van, men geloofde
het niet, men stond sceptisch te
genover zulk een onderneming.
De laatsten hebben gelijk gekre
gen, doch het kostte hun moeite
om dat later te erkennen. De
ramp was te groot geweest.
GROTE VREUGDE
Op 10 april 1912 had de Titanic
de haven van Cherbourg verlaten
met 1605 passagiers aan boord
en een bemanning van 800
koppen. De feestvreugde was
groot, want hier vertrok iets,
waar niet alleen Engeland, maar
de hele wereld met trots naar
opkeek. Er waren muziek en
dans en duizenden stonden aan
de wal te turen, tot alleen nog wht
rook de weg aanduidde, die het
zeekasteel genomen had op zijn
route naar New York.
Duizenden zakken koffie en thee,
millioenen waarde aan goud,
edelstenen ca andere particuliere
bezittingen van de passagiers
werden op deze weg meegesleurd
door de enorme machines van
het machtige schip. Aan boord
was de beruchte blauwe diamant,
vroeger in het bezit van de onfor
tuinlijke koningin Marie Antoi
nette, die haar leven liet op het
schavot. Talloos zijn de onheilen
geweest, die deze diamant,
volgens de legende, over de
mensheid gebracht heeft. Ten
slotte kocht een cynisch Ameri
kaanse millionnair het ding voor
60.000 pond sterling. De Titanic
was het luxueuze bed waarop de
blauwe weelde rustte.
Vijf dagen lang gleed het schip
door de golven van de Atlan
tische Oceaan en de passagiers
bemerkten nauwelijks, dat zij in
volle zee waren. Want om het
schip geheel te bezichtigen moest
men een weg van ruim negen
kilometer afleggen. Zelfs officie
ren kenden de weg niet. Overal
was muziek, licht en vrolijkheid
en de wereld daarbuiten droom
de zich een aankomst zoals nooit
een schip te beurt was gevallen.
OP EEN IJSBERG
Het eerste telegram werd afge
zonden in de nacht van 15 op 16
April. Het kwam van New York
en vertelde, dat de Titanic in de
avond van 15 April op een ijsberg
was gelopen en dat het schip om
onmiddellijke hulp seinde. Men
was verbijsterd door het onge
looflijke van het geval. Men
geloofde het slechts half, totdat
twee uur later een ander tele
gram vertelde, dat de voorsteven
van de schuit gezonken was en
dat de meeste vrouwen in de red
dingboten de vlucht hadden
kunnen nemen. Iets later kwam
het bericht, dat het trotse schip
gezonken was. Een rilling voer
door de wereld en weer besefte
men, dat de mens volkomen
hulpeloos stond tegen de krach
ten uit de natuur.
GEWELDIGE
Om half elf in de avond van 15
April voelden de passagiers van
de Titanic een geweldige schok,
die alles door elkaar wierp.
Onmiddellijk daarna begonnen
de sirenes te loeien en iedereen
spoedde zich aan dek, toen het
schip aanzienlijk voorover begon
te hellen. Een paniek brak uit,
men liep elkander onder de voet
om maar zo spoedig mogelijk bij
de reddingboten te komen. Velen
sprongen te water, krankzinnig
geworden van schrik. Slechts een
enkele bewaarde zijn kalmte en
dat was de marconist, die steeds
maar weer hulpseinen uitzond.
Ook was daar het orkest,
waarvan de leden zich aan dek
verzameld hadden. De redding
boten waren vol en hun stond
nog slechts een verschrikkelijke
dood voor ogen. Op zulke
momenten kan de' mens een
geestkracht hebben, die hem in-
andere en minder ernstige
omstandigheden volkomen ont
breekt.
De dirigent commandeerde en
men speelde. Boven de catastro
phe uit klonk plechtige muziek
van het dek van een tot onder
gang gedoemd schip:
fearer my God to thee, nearer
to thee
E'en though it be a cross, that
raiseth me.
Still all my songs shall be
Nearer my God to thee
Een hartstochtelijk gebed, oprij
zend van een wereld, die
onderging.
ONBESCHRIJFELIJKE TONE
LEN
Onbeschrijflijke tonelen moeten
zich afgespeeld hebben daar aan
boord van de Titanic en het was
een erbarmelijk klein hoopje
mensen, dat er verslag van kon
uitbrengen. Want van de 1605
passagiers kwamen er 1517 in de
golven om.
Het schip zelf was openge
scheurd door het scherpe ijs als
een blikken doos en ging onder
in twee uur.
Dat was het einde van de Titanic.
15 April 1912!
Rampspoedige datum.
De eerste reddingboot van de
Titanic komt langszij de Carpa-
thia, een van de schepen, die het
rampschip te hulp is gesneld.
WETE JIMME NOG VAN DIE
MAN MET AL DIE- KLEU
RIGE LINTSJES OP SIEN JAS?
DIE STON ALTIJD OPPE
HOEK VANNE STRAAT, SU-
AS IE SEI OP EEN VROUW
TE WACHTEN. EEN NOG
ONBEKENDE VROUW, WEL-
TE VESTAAN. DE PAPAGAAI
NOEMDE ZE DIE MAN -
VANWEGE DIE KLEUREN
VANSELF
