MUZIEK OP HET DS 4 mij[ jftaqe,.... Regionale bank Friesland Bank Muziek op het ijs - ja, dat hoorde er vroeger zo'n beetje bij, wanneer de coryfeeën binnen de touwen kwa- 'T KLEINE KRANTSJE men om te hardrijden. Deze foto is lang geleden op de ijsbaan in Oudkerk gemaakt en de (Leeuwarder) he- LEEST ren muzikanten waren: Stelpstra, H. van Wicheren, Jac. Bakema, Heysters, P. Kramer, Frans Sperling, A. IEDEREEN Zijlstra, Rudolf Draper, Van Crondelle en Jan van der Meulen. ÜÏCleine ^Crantóje leeat iedereen Lezers klommen in de pen LOLLIGE LUTHER De leerling, die de heer J. Jansma, geschiedenis- en aard rijkskundeleraar aan de G.H.B.S. te Leeuwarden, ooit "Pierke" heeft gedoopt blijft mij net zo onbekend als de X uit een derde- machtsvergelijking. Hij, Pierke, was een goedmoedi ge, grote blonde man, wiens poli tieke en maatschappelijke denk beelden ons niet helemaal duidelijk waren. Twee grote figuren uit de historie evenwel adoreerde hij: Maarten Luther en Jan Willem Thorbecke. Vooral de eerstgenoemde kon hij met ontroering citeren. Zo geschiedde het in het jaar 1931, dat klasse 2b door Pierke in de historie werd gedompeld. Het was een prachtige lente ochtend en de bovenramen aan de binnenplaats van het gebouw Achter de Hoven stonden wijd open. Pierke had net weer gloedvol verteld van de kerkhervorming en des Luthers aandeel hierin, zijn voordracht larderend met zijn stopwoordje "hèn" (Eéns in een andere klas 189 maal geturfd in een les van 50 minuten!). Als immer schoot zijn gemoed weer vol toen hij monnik Maarten citeerde: "Hier sta ik (hèn), ik kan (hèn) niet anders (hèn), God helpe mij (hèn), Amen! (hèn)". Waarschijnlijk omdat wij niet al te scherp opletten, vuurde hij ineens de vraag af: "En wie kan mij nu (hèn) vertellen (hèn) wat Luther op de Rijksdag te Worms (hèn) gezegd heeft (hèn?). Doodse stilte Maar dan: 'k Heb de neutemuskaat, drie om in dubbeldsje Lollige Jehannes was met zijn overzeese negotie in het achter de schutting liggende straatje ver schenen. Maar de ramen moesten wèl dicht! Amsterdam Koos Kamminga Ach ja, Pierke - welke oud G.H.B.S. 'er zou zich deze kos telijke figuur met z'n onophou delijke "hèn niet herinneren? Wel tragisch is zijn levenseind geweest: samen met zijn vrouw is de heer Jansma door kolen dampvergiftiging om het leven gekomen. Red. 't KL.Kr. LOLLIGE JOHANNES Weet U wel waar Lollige Johannes heeft gewoond? Op de hoek van de Groene weg. Ik heb vaak notemuskaat van hem gekocht en ook wel appels en peren. Als er één bij was met één plak zei hij „hier meisje, die krijg je cadeau", maar vaak was er dan niets meer aan en zei ik „die hoef ik niet". En wat die man betreft met dat karretje met witkalk, dat was Johan van der Meulen. Hij verscheen omstreeks Pasen en dan kwam dan in elke straat maar één keer en hij riep: „Witkalk, wat wordt het er mooi van, plak het tegen de muur!". Als men dan zei: „Ik ben zo ver nog niet met de schoonmaak, dan was zijn antwoord „doe er dan maar water op, dan blijft het wel goed, als mijn vat leeg is kom ik niet weer". Moeder zei: „Ik weet niet hoe veel ik nodig ben". Hij zei: „Als je ook soms bedsteden moet witten, neem dan een emmer vol". Haar moeder antwoordde: Ik kan mijn geld niet alleen aan witkalk uitgeven". „Nou, kom maar gauw op met een emmertje". Zo gezegd zo gedaan en Moeder deed er water op ën het bleef goed. „Dank je wel, dag vrouw" was zijn gezegde. „Dag Johan" zei Moeder dan. Leeuwarden Mollema-Schreuder ACHTERZUDS VOORBURG WAL Het „Kleine Krantsje" geeft op veel partijtjes en visites aanlei ding tot gesprekken over „toen". Ondergetekende is in 1916 geboren op de Weaze, in de bij vele schippers en watersportlief hebbers bekende zeilmakerij. „De Weaze", (ook wel „Achter- zijds Voorburgwal" genaamd door verschillende bezoekers van deze „straat van vermaak"). „Waar is die straat in Leeuwar den?", zo vroeg men mij in Maastricht eens. „Ik weet alleen in Leeuwarden café Paardekam!" „Nou, dat is de Weaze!", antwoordde ik. Tussen onze stoep en de stoep van dat destijds zo bekende café was een stang, welke aan de ene kant in de gevel en aan de andere kant in een granieten paaltje was bevestigd. Ik was een jaar of elf twaalf en op vrijdagmiddag maakten veel veekooplui gebruik van de mogelijkheden die de Weaze bood. Het oudste beroep werd in Leeuwarden destijds ondermeer uitgeoefend door een moeder met vier dochters. (Hun naam, noch hun bijnaam noem ik met opzet niet, omdat ik niet weet of een deel van dit vijftal nog in leven is). Op die stang zittend, zag ik dat één van de dochters met een „dikke boer" het café verliet, om met een auto naar „het atelier" te gaan. Wat kunnen kinderen onbeschaamd zijn: ik riep haar bijnaam terwijl zij in de grote auto stapte. Dat hoorde ze! De dame in kwestie draaide zich om en richtte onverwijld haar schreden in mijn richting! Ik keek achterom, door de openstaande deur de werk plaats in, waar mijn vader en m'n grote broer een zeil aan het maken waren, omdat ik wel wist dat een vrouw van dit kaliber heel wat aandurfde! Op haar vraag: „Waarom scheld je mij uit?", wist ik geen antwoord. De situatie veranderde in een voor mij totaal onverwachte. Zij tastte in haar tas, haalde een porte monnee er uit en hield mij een briefje van tien voor. „Als je me nooit weer uitscheldt krijg je dit en dit ook. Met dit laatste bedoelde ze een pakje gekleurde MIXI - sigaretten. Ik accepteerde het aanbod, keek achterom de werkplaats van m'n vader in en F Uw spaargeld wordt aangewend voor de economische ontwikkeling van uw eigen provincie. uw eigen bonk kwam tot de conclusie dat die van het hele voorval niets in de gaten had! Zij verdween in de auto en ik vloog als een haas naar de winkel van Jamin, waar ik een voor die tijd ongekend groot tablet chocola kocht. Toch zijn mijn ouders het geval aan de weet gekomen, omdat de po onder het bed de andere mórgen een heel andere kleur vloeistof bevatte dan normaal. Ik had me misselijk gegeten. De rest van het geld is omgezet in een tweede hands fiets, waarvan ik jarenlang plezier heb gehad! Leeuwarden Jac. Aarts Zijn we goed ingelicht, dan is ieder geval een van de door U bedoelde dames nog in leven. Wie weet: toevallig Uw „wel doenster" van zoveel jaar geleden! Red.,t KI. Kr. AFBETALINGSWINKEL Daar ik abonné ben van het Kleine Krantsje en het heel graag lees en wel van A tot Z, wilde ik even een opmerking maken over de Nieuweburen. Er wordt namelijk veel over geschreven in No 186 en dat klopt volgens mij ook wel, maar ik dacht dat er een heel bekende zaak van die jaren is vergeten te vermelden. Dit is de afbetalingswinkel van Wietses (meen ik dat de naam is). Het was in mijn schooltijd, ik was een jaar of tien (en nu bijna 71) en iedere Maandag ging ik met een vriendin naar Wietses om geld te brengen, want ze hadden thuis daar wel eens iets gekocht. Er was van alles te koop: kleren, gordijnen, vloerkleden, goud en zilver enz. Ik héb ook wel eens aan Haait en Mem gevraagd of ik er een nieu we jurk mocht halen, maar Haait zei: „Nee, want die lui maken een woekerwinst". En dan .moest ik maar weer in een anders afgedankte jurk kruipen. Soesterberg Mevr. N. Veenstra-Dijkstra

Historisch Centrum Leeuwarden

’t Kleine Krantsje, 1964-1997 | 1973 | | pagina 4