MUZIEK OP HET DS
4
mij[ jftaqe,....
Regionale bank
Friesland Bank
Muziek op het ijs - ja, dat hoorde er vroeger zo'n beetje bij, wanneer de coryfeeën binnen de touwen kwa- 'T KLEINE KRANTSJE
men om te hardrijden. Deze foto is lang geleden op de ijsbaan in Oudkerk gemaakt en de (Leeuwarder) he- LEEST
ren muzikanten waren: Stelpstra, H. van Wicheren, Jac. Bakema, Heysters, P. Kramer, Frans Sperling, A. IEDEREEN
Zijlstra, Rudolf Draper, Van Crondelle en Jan van der Meulen.
ÜÏCleine ^Crantóje leeat iedereen
Lezers klommen in de pen
LOLLIGE LUTHER
De leerling, die de heer J.
Jansma, geschiedenis- en aard
rijkskundeleraar aan de G.H.B.S.
te Leeuwarden, ooit "Pierke"
heeft gedoopt blijft mij net zo
onbekend als de X uit een derde-
machtsvergelijking.
Hij, Pierke, was een goedmoedi
ge, grote blonde man, wiens poli
tieke en maatschappelijke denk
beelden ons niet helemaal
duidelijk waren. Twee grote
figuren uit de historie evenwel
adoreerde hij: Maarten Luther en
Jan Willem Thorbecke. Vooral
de eerstgenoemde kon hij met
ontroering citeren.
Zo geschiedde het in het jaar
1931, dat klasse 2b door Pierke
in de historie werd gedompeld.
Het was een prachtige lente
ochtend en de bovenramen aan
de binnenplaats van het gebouw
Achter de Hoven stonden wijd
open.
Pierke had net weer gloedvol
verteld van de kerkhervorming
en des Luthers aandeel hierin,
zijn voordracht larderend met
zijn stopwoordje "hèn" (Eéns in
een andere klas 189 maal geturfd
in een les van 50 minuten!).
Als immer schoot zijn gemoed
weer vol toen hij monnik
Maarten citeerde:
"Hier sta ik (hèn), ik kan (hèn)
niet anders (hèn), God helpe mij
(hèn), Amen! (hèn)".
Waarschijnlijk omdat wij niet al
te scherp opletten, vuurde hij
ineens de vraag af: "En wie kan
mij nu (hèn) vertellen (hèn) wat
Luther op de Rijksdag te Worms
(hèn) gezegd heeft (hèn?).
Doodse stilte Maar dan:
'k Heb de neutemuskaat, drie
om in dubbeldsje
Lollige Jehannes was met zijn
overzeese negotie in het achter de
schutting liggende straatje ver
schenen.
Maar de ramen moesten wèl
dicht!
Amsterdam
Koos Kamminga
Ach ja, Pierke - welke oud
G.H.B.S. 'er zou zich deze kos
telijke figuur met z'n onophou
delijke "hèn niet herinneren?
Wel tragisch is zijn levenseind
geweest: samen met zijn vrouw
is de heer Jansma door kolen
dampvergiftiging om het leven
gekomen.
Red. 't KL.Kr.
LOLLIGE JOHANNES
Weet U wel waar Lollige
Johannes heeft gewoond? Op de
hoek van de Groene weg. Ik heb
vaak notemuskaat van hem
gekocht en ook wel appels en
peren. Als er één bij was met één
plak zei hij „hier meisje, die krijg
je cadeau", maar vaak was er dan
niets meer aan en zei ik „die hoef
ik niet".
En wat die man betreft met dat
karretje met witkalk, dat was
Johan van der Meulen. Hij
verscheen omstreeks Pasen en
dan kwam dan in elke straat
maar één keer en hij riep:
„Witkalk, wat wordt het er mooi
van, plak het tegen de muur!".
Als men dan zei: „Ik ben zo ver
nog niet met de schoonmaak,
dan was zijn antwoord „doe er
dan maar water op, dan blijft het
wel goed, als mijn vat leeg is kom
ik niet weer". Moeder zei: „Ik
weet niet hoe veel ik nodig ben".
Hij zei: „Als je ook soms
bedsteden moet witten, neem
dan een emmer vol". Haar
moeder antwoordde: Ik kan mijn
geld niet alleen aan witkalk
uitgeven". „Nou, kom maar gauw
op met een emmertje". Zo gezegd
zo gedaan en Moeder deed er
water op ën het bleef goed.
„Dank je wel, dag vrouw" was
zijn gezegde. „Dag Johan" zei
Moeder dan.
Leeuwarden Mollema-Schreuder
ACHTERZUDS VOORBURG
WAL
Het „Kleine Krantsje" geeft op
veel partijtjes en visites aanlei
ding tot gesprekken over „toen".
Ondergetekende is in 1916
geboren op de Weaze, in de bij
vele schippers en watersportlief
hebbers bekende zeilmakerij.
„De Weaze", (ook wel „Achter-
zijds Voorburgwal" genaamd
door verschillende bezoekers van
deze „straat van vermaak").
„Waar is die straat in Leeuwar
den?", zo vroeg men mij in
Maastricht eens. „Ik weet alleen
in Leeuwarden café Paardekam!"
„Nou, dat is de Weaze!",
antwoordde ik.
Tussen onze stoep en de stoep
van dat destijds zo bekende café
was een stang, welke aan de ene
kant in de gevel en aan de andere
kant in een granieten paaltje was
bevestigd. Ik was een jaar of elf
twaalf en op vrijdagmiddag
maakten veel veekooplui gebruik
van de mogelijkheden die de
Weaze bood. Het oudste beroep
werd in Leeuwarden destijds
ondermeer uitgeoefend door een
moeder met vier dochters. (Hun
naam, noch hun bijnaam noem
ik met opzet niet, omdat ik niet
weet of een deel van dit vijftal
nog in leven is). Op die stang
zittend, zag ik dat één van de
dochters met een „dikke boer"
het café verliet, om met een auto
naar „het atelier" te gaan. Wat
kunnen kinderen onbeschaamd
zijn: ik riep haar bijnaam terwijl
zij in de grote auto stapte. Dat
hoorde ze! De dame in kwestie
draaide zich om en richtte
onverwijld haar schreden in mijn
richting! Ik keek achterom, door
de openstaande deur de werk
plaats in, waar mijn vader en m'n
grote broer een zeil aan het
maken waren, omdat ik wel wist
dat een vrouw van dit kaliber
heel wat aandurfde! Op haar
vraag: „Waarom scheld je mij
uit?", wist ik geen antwoord. De
situatie veranderde in een voor
mij totaal onverwachte. Zij tastte
in haar tas, haalde een porte
monnee er uit en hield mij een
briefje van tien voor. „Als je me
nooit weer uitscheldt krijg je dit
en dit ook. Met dit laatste
bedoelde ze een pakje gekleurde
MIXI - sigaretten. Ik accepteerde
het aanbod, keek achterom de
werkplaats van m'n vader in en
F
Uw spaargeld wordt
aangewend voor de
economische ontwikkeling
van uw eigen provincie.
uw eigen bonk
kwam tot de conclusie dat die
van het hele voorval niets in de
gaten had! Zij verdween in de
auto en ik vloog als een haas naar
de winkel van Jamin, waar ik een
voor die tijd ongekend groot
tablet chocola kocht. Toch zijn
mijn ouders het geval aan de
weet gekomen, omdat de po
onder het bed de andere mórgen
een heel andere kleur vloeistof
bevatte dan normaal. Ik had me
misselijk gegeten. De rest van
het geld is omgezet in een tweede
hands fiets, waarvan ik jarenlang
plezier heb gehad!
Leeuwarden Jac. Aarts
Zijn we goed ingelicht, dan is
ieder geval een van de door U
bedoelde dames nog in leven.
Wie weet: toevallig Uw „wel
doenster" van zoveel jaar
geleden!
Red.,t KI. Kr.
AFBETALINGSWINKEL
Daar ik abonné ben van het
Kleine Krantsje en het heel graag
lees en wel van A tot Z, wilde ik
even een opmerking maken over
de Nieuweburen. Er wordt
namelijk veel over geschreven in
No 186 en dat klopt volgens mij
ook wel, maar ik dacht dat er een
heel bekende zaak van die jaren
is vergeten te vermelden. Dit is de
afbetalingswinkel van Wietses
(meen ik dat de naam is).
Het was in mijn schooltijd, ik was
een jaar of tien (en nu bijna 71)
en iedere Maandag ging ik met
een vriendin naar Wietses om
geld te brengen, want ze hadden
thuis daar wel eens iets gekocht.
Er was van alles te koop: kleren,
gordijnen, vloerkleden, goud en
zilver enz.
Ik héb ook wel eens aan Haait en
Mem gevraagd of ik er een nieu
we jurk mocht halen, maar Haait
zei: „Nee, want die lui maken een
woekerwinst". En dan .moest ik
maar weer in een anders
afgedankte jurk kruipen.
Soesterberg
Mevr. N. Veenstra-Dijkstra