SPIEREN ALS KABELTOUW
DATUMSTEEN IN DE
OLDEHOVE: 1529 OF 1599
TOCH BESTAAN ZE.....
'YPE, BEN JE DAAR?'
T KLEINE
KRANTSJE
FELICITEERT
'f kleine 3^-rantóje leeót iedereen
buiten gegaan om te zien hoe het
zat, maar we kwamen er nog niet
uit. "Die eerste 9" zei Piet
Kuipers, "dat is geen 9 - er zit een
haakje aan, het is een ouderwetse
2". En wij maar turen en turen en
geen spoor van dat haakje te
zien
stadgenoot, de heer JAN CHARI-
SIUS met zijn vijftigste verjaar
dag op de laatste van deze
maand. Jan Charisius. op en top
Leeuwarder, ambtenaar bij 's
Rijks belastingen, heeft als geen
andere Fries carrière gemaakt in
de Nederlandse en zelfs interna
tionale schaatswereld. In jonger
jaren bracht hij het als lange-
baanrijder tot de vaderlandse
kernploeg, hij deed aan Neder
landse en Europese kampioen
schappen mee en eindigde in de
befaamde record - Elfstedentocht
van 1954 op de derde plaats.
Later kon hij zich als technicus
bijzonder verdienstelijk maken -
hij heeft deel uitgemaakt van de
landelijke T.C., is nu nog voorzit
ter van de Technische Commissie
van het Gewest Friesland van de
K.N.S.B. en. niet te vergeten, hij
staat op de internationale
scheidsrechterslijst. In het vorige
seizoen viel hem de hoge eer te
beurt scheidsrechter te mogen
zijn bij de Wereldkampioen
schappen in Heerenveen, nadat
hij al eens eerder assistent -
scheidsrechter was geweest bij de
Wereldkampioenschappen in
het Mekka van de schaatsers, het
Bisletstadion in Oslo. Ook is Jan
LANDELIJK VERMAARDE ARTIESTEN, DIE IN VROEGER
JAREN IN LEEUWARDEN OPTRADEN, PLACHTEN HIER TE
OVERNACHTEN, ZODAT BIJVOORBEELD BEZOEKERS VAN
HET "ARTIESTENHOTEL" DE KROON DE GROTEN VAN HET
TONEEL TEGEN HET LIJF KONDEN LOPEN, WANNEER ZE
DAAR EENS EVEN BINNENWIPTEN.
DE ONVERGETELIJKE BUZIAU WILDE IN LEEUWARDEN
GRAAG EVEN AANSTEKEN IN HET ORANJE BIERHUIS,
WAAR DE POPULAIRE YPE SCHAAF INDERTIJD DE
SCEPTER ZWAAIDE. DE HEREN ZATEN DAN WEL AARDIG
OP DEZELFDE GOLFLENGTE, WANT YPE SCHAAF STOND
IMMERS OOK ZELF WEL OP HET TONEEL.
's AVONDS KON HET DAN GEBEUREN, DAT BUZIAU IN DE
HARMONIE OP DE BÜHNE KWAM, EVEN EEN BLIK OVER
DE STAMPVOLLE ZAAL LIET GAAN EN DAN BULDEREND
VROEG: "YPE, BEN JE ER OOK?" EN NIEMAND VAN DE
AANWEZIGEN, DIE DAN NIET BEGREEP, WIE MET YPE
WERD BEDOELD - DE STAD WAS NOG KLEIN, IEDEREEN
KENDE IEDEREEN, YPE SCHAAF KENDEN ZEZEKER!
Charisius chef d'equipe van onze
nationale schaatsploeg geweest.
Als amateur wielrenner was
Charisius in een grijs verleden
o.a. viermaal kampioen van
Friesland op Je weg en eenmaal
hometrainerkampioen, "maar
ach" relativeert hij nu zelf, "dat
zijn dingen, die we nu allemaal
vergeten zijn - 't is alweer zó lang
geledenTja, dat kun je dan
zeggen, ook al word je (nog maar)
vijftig. Jan Charisius; van harte
proficiat en nog veel vruchtbare
schaatsjaren toegewenst.
ANNE POSTMA
lossen viel, moest de kleine Anne
om vijf.uur 's morgens ook al in 't
spier - vandaar, dat de ontwikke
ling van die armspieren al heel
vroeg begon.
In 1933 verhuisde het bedrijf zelf
en wel naar de Bleeklaan; vader
Jan deed het toen samen met z'n
zoons Anne en Jaap en dan
kwam er nog een knecht in
dienst. En daar is de zaak ook
uitgegroeid tot het grote interna
tionale verhuisbedrijf, dat het nu
is - er is nauwelijks een land in
Europa te noemen, waar de firma
Postma nog nooit is geweest.
Zwaar werk natuurlijk, dat
verhuisbedrijf. Anne Postma be
twist het ni?t. Maar alles went.
Dingen van 200 kilo nam hij
vroeger op z'n nek, of het niks
was. Kachels en haarden wogen
weleer het zwaarst op de hand;
nu zijn het de wasmachines, die
de spieren stalen. Maar dat
zwaarste werk laat de heer
Postma langzamerhand liever
aan de volgende generatie over:
beide broers Postma hebben al
jaren een zoon in het bedrijf. Jan
en Jan, genoemd, naar hun
grootvader, grondlegger van het
bedrijf.
VEERTIEN JAAR
Het was in dat jaar, '31dat Anne
Postma als jochie van veertien in
het Verhuisbedrijf van zijn vader
begon. Dat zat toen nog in de
Cyprianussteeg, waar de vader
van Jan Postma ook al een
zoutdepot had. In dat Zoutdepot
kreeg de jonge Anne ook z'n
eerste werk; alle kruidenierswin
kels in de stad betrokken hier
hun zout en elke dag werd weer
in een andere wijk bezorgd.
Maar als er, wat de verhuis-
branche betrof, wat te laden en te
Nog een paar dagen en 't is weer
gebeurd met de Oldehove - dat
wil zeggen met de mogelijkheid
de toren te bezichtigen; op de
laatste dag van september sluit
het seizoen. Torenwachter Piet
Kuipers, een bekend man in de
Friese kaatswereld, die ook de
vermaarde P.C. wel heeft geleid,
schat het aantal bezoekers in
deze zomer op zo'n 14000, een
zelfde aantal als dat van het
vorige seizoen. Zeker 6000 ande
ren komen wel door de toegangs
deur, maar zien liever af van het
beklimmen van de 183 treden
naar de top.
Vooral buitenlanders zijn zeer
enthousiast, wanneer ze de toren
hebben gezien; van de Nederlan
ders valt het op, dat de jeugd veel
van de geschiedenis weet; bij veel
ouderen blijken nog altijd twee
hardnekkige misverstanden te
leven: de Oldehove zou een
vuurtoren zijn geweest ,en de
grafsteen in de zuidelijke muur
zou herinneren aan het droeve
feit, dat er eens een heel gezin
naar beneden sprong.
Er zijn mensen, zo vertelde de
heer Kuipers ons, die voor het
maken van foto's herhaaldelijk
de toren beklimmen, bij mooi
weer, bij slecht weer, wanneer de
zon schijnt, wanneer het regent
of mist. Frappant is dikwijls het
resultaat van hun werk, dat ze de
torenwachter nog wel eens willen
laten zien.
Het spreekt vanzelf, dat Piet
Kuipers, die sinds de restauratie
van de toren al die duizenden
gasten hier ontvangt, alles van de
Oldehove weet. Toch ontstond er
nog even een interessant me
ningsverschilletje over de datum
in de steen boven de toegangs
deur.
Vijf en veertig jaar in de
verhuizingen - dat is een hele rek
en daarom heeft Anne Postma er
maar "een feestje voor gebouwd.
Broer Jaap zal dat het volgend
jaar kunnen doen, dat zit hij
precies vijf en veertig jaar in dit
familiebedrijf.
Het klinkt misschien wat vreemd,
maar we hebben dezer dagen
even het resultaat van vijf en
veertig jaar lang zwaar tillen
mogen betasten: de armen van de
heer Anne Postma van het
Verhuis- en Transportbedrijf
J.Postma en Zonen aan de Bleek
laan. Nu hadden we wel eens van
"spieren als kabeltouw" gehoord,
maar we dachten altijd, dat die
kreet overdreven was. Nu weten
we wel beter - ze bestaan, spieren
als kabeltouw. Sterker zelfs:
kabeltouw lijkt ons nog vrij zacht
vergeleken bij de keiharde mas
sa, waarin de armen van de heer
Postma sinds 1931 veranderd zijn.
"1529" zei de heer Kuipers, "het
jaar, waarin men met het bouwen
van de toren begon." "1599"
dachten wij, "het jaar, waarin
men de toen nog bestaande
poorten onder de toren dichtmet-
selde."
Natuurlijk zijn we toen even naar
