LOHENGRIN IN GROTE
MOEILIJKHEDEN
STADSNIEUWS
VAN VROEGER
t flfrantcje leesi iedereen
Weinig plezier beleefde een
winkelier in Middelburg van een
glazen deur, die hij voor zijn por
tiek had geplaatst: het glaswerk
zat er nog maar net, toen een
klant de deur aan gruzelementen
liep. Het slachtoffer, een juffrouw
van tegen de veertig, raakte
bewusteloos en moest naar het
ziekenhuis.
De gemengde zangvereeniging
"T.A.V.E.N.U." alhier hield gis
teravond in de zaal van den heer
Visser, onder leiding van haar
directeur, den heer R. Metzlar,
een openbare uitvoering.
De zangnummers werden ver
dienstelijk uitgevoerd; vooral
"Bede voor het Vaderland" en
"Het Kwezelken" vielen zeer in
den smaak. Het laatste moest
zelfs herhaald worden en het
getuigde van ijverige studie.
Ook de voordrachten en het blij
spel "De ring van Maria Stuart"
droegen veel bij tot het welslagen
van de uitvoering. Na elk
nummer volgde een warm ap
plaus van het talrijke publiek.
Een gezellig bal volgde. (1907)
Het is al weer lang geleden. Het
was, als ik het mij goed herinner,
dat ter gelegenheid van het
25-jarig bestaan van de vereni
ging "de Harmonie", de opera
"Lohengrin" tan Richard Wag
ner zou worden opgevoerd.
Voor de hoofdrol werd speciaal
de tenor Henk Drost geënga
geerd. Henk Drost was toen bij
de Vlaamse Opera in Gent de
voornaamste zanger.
Een opera van Wagner opvoeren
is geen sinecure, daar komt heel
wat aan te pas.
Groot orkest en veel mensen op
het toneel. Figuratie, veel figura
tie. Zo waren op de avond van de
voorstelling ook weer een aantal
leden van "Ontwikkeling" van de
partij. Eén van hen was Gemser,
de melkboer. Gemser was nogal
klein van stuk en hij had een wat
eigenaardige manier van lopen
die misschien wel voortkwam uit
zijn beroep van melkboer met als
nevenfunctie, drager bij de
begrafenissen. Hij was niet gauw
uit het veld te slaan en sprak op
een kalme, droge toon. Ik heb
hem ook nooit gehaast of in
verwarring gezien en hij kwam
altijd op tijd. Hij zou, ongewild,
nog een aparte rol in de opera
vervullen.
Toen we bij de artisteningang
van de "Harmonie" kwamen
moesten we, als gewoonlijk, weer
naar één van de grote, kleedka
mers op de eerste verdieping. Het
was er een drukte van belang.
Krijgslieden, gehuld in maliën
kolders, liepen rond, of zaten aan
de kant op stoelen, of zaten aan
één van de kaptafels om
geschminkt te worden.
Wij kregen ook een maliënkolder
aan, een pruik op het hoofd en
een hellebaard in onze rechter
hand.
Ons voornaamste optreden be
stond uit wijdbeens op het toneel
te staan, krijgshaftig, de helle
Het was er met geen mogelijk
heid uit te krijgen. Opeens
draaide hij zich om en drukte het
de eerste de beste, die achter hem
stond in de handen en siste, trek
uit! De eerste de beste, die het
zwaard in zijn handen gedrukt
kreeg, was Gemser. Deze bedacht
zich geen ogenblik. Hij zette het
vervloekte zwaard onderstebo
ven, zette zijn voet op het gevest
en trok daarna met zijn beide
handen het zwaard los. Gemser
tikte de gekwelde Lohengrin van
achteren op de schouder en gaf
hem het zwaard terug. Dit alles
gebeurde in minder tijd dan ik
dit geschreven heb, maar Henk
Drost was gered.
Dank zij Gemser.
Bart van der Weerdt.
Heer des Huizes (tot de juffrouw
die naar een betrekking sollici
teert) en dan nog iets. Het kind,
dat we u toevertrouwen, heeft
dezer dagen een gouden tientje
ingeslikt, en dat is nog niet weer
te voorschijn gekomen. Kunt u
daarvoor een waarborgsom stor
ten?
Richard Wagner; Lohengrin.
baard rechtstandig omhoog, de
zaal inkijken. Wij stonden tussen
het koor. Gemser stond vooraan,
in de eerste rij. Nu is het een
vaststaand feit, dat bij een opera
sierlijke gebaren horen. Nergens
is de vervoering nobeler, nergens
wordt mooier gestorven en ook
nergens trekt een held sierlijker
het zwaard uit de schede.
En dat gebeurt allemaal in
Lohengrin. De machtige muziek
van Wagner ging als een onon
derbroken stroom over de hoof
den van de toeschouwers. Henk
Drost was een prachtige Lohen
grin. Edoch!
Op een zeker moment moet
Lohengrin bij een prachtige
uithaal en bij de aanzwellende
muziek zijn zwaard uit de schede
trekken. Maar hoe Henk Drost
ook trok en rukte, het zwaard
bleef waar het was; in de schede.
Liep er ook een grachtje achter
de huizen aan de westzijde van
de Weerd - dat was een stukje
van de oudste verdedigingsgracht
van Leeuwarden. In 1869 is dit
grachtje gedempt en toen ont
stond de nu nog steeds bestaande
Bagijnesteeg. Een jaar of vijftien
geleden zijn er bij een opgraving
in een van de tuinen achter de
Weerd tal van restanten van
afgedankte gebruikvoorwerpen
gevonden - die waren eens door
de bewoners in de gracht
gegooid.
