STEEGJEKLIMMEN WAS EEN
LEVENSGEVAARLIJKE SPORT
C
Drama in Tweede Koestraat
:g{ï
Hier lachten opa en oma om
5
't 3£(eine 3i.r«nta/e (eeJt iedereen
We merken er tegenwoordig niel veel meer van, maar er is een tijd geweest, dat kwajongens in Leeuwarden
zich bezig hielden met het beoefenen van een bijzonder gevaarlijke liefhebberij. Omstreeks de dertiger
jaren, misschien ook al veel eerder en mogelijk ook later nog, maakten ze er een sport van om tussen twee
dichtbijelkaar staande muren omhoog te klimmen, daarbij met de rug steupend tegen de ene en met de
voeten steunend tegen de andere muur. Door de voeten telkens een eindje naar boven te verplaatsen en
door het omhoogkniipen mdt de rug bereikten zij tenslotte hun doel: bijvoorbeeld het dak van de huizen
naast een steeg - vooral een steeg immers leende zich uitstekend voor deze inderdaad levensgevaarlijke
sport.
V
De onderwazen en de bacterie.
Een onderwijzer, een vorman in
den strijd om hooger salaris,
komt bij den ontvanger zijn geld
ontvangen. De ontvanger maakt
zijn verontschuldigingen dat de
bankbiljetten zoo vuil zijn.
"Ik hoop, dat u niet bang bent
voor bacteriën."
"Och wat, bacteriën! Ik heb zoo
weinig salaris, dat een bacterie
daarvan zelfs niet kan blijven
leven."
Slim bedacht.
Dame (tegen een heer, die in een
muziekkamer van een hotel
voortdurend voor de piano zit):
Waarom blijft u hier toch zitten?
U hebt me zelf verteld, dat u niet
spelen kon."
Heer: "Zoolang ik hier zit, blijven
de anderen tenminste van de
piano af."
Baas boven baas.
Toen mijn vrouw 22 jaar was,
kreeg ze nog een kies.
't Is de moeite. De mijne kreeg op
dien leeftijd een heel gebit.
*n Slimme baas.
Huisknecht (tegen een vriend:
"hjeen, bij mijn laatsten patroon
kon ik het niet langer uithouden.
De kerel was al te gierig. Als ik
wijn uit den kelder moest
hebben, liep ie mee tot aan de
deur, en onder 't zoeken naar de
juiste flesch moest ik voortdu
rend zingen of fluiten.
HKT NIKUWSTK 1
Overhemdenplastrons en manchetten
met prentkaarten.
Hij wist raad.
Tante: "Foei, kinderen, waarom
stoken jullie niet. M'n tanden
klapperen van de kou."
Kareltje: "Maar tante, waarom
neemt u ze dan niet uit uw
mond?"
Voor zover ons bekend is er
eenmaal met dit riskante steeg-
klimmen een ernstig ongeluk
gebeurd en heeft een kleine
waaghals z'n bravour met de
dood moeten bekopen.
Het gebeurde op een dag in juli
1934 in een steeg bij de Tweede
Koestraat. Een van de daar
spelende jongens was omhoogge-
klommen en had, boven in de
steeg, z'n zakdoek in de dakgoot
gelegd. Daarna was hij, voetje
voor voetje, weer naar beneden
gekomen en had hij veilig de
begane grond weer bereikt.
WIE DURFT?
Daar begon hij te pochen, dat er
niemand was, die de zakdoek
durfde op te halen, maar... de
kleine Fokke Postma uit de
Tweede Koestraat, toen acht jaar
oud, zei dat hij er niet tegen
opzag om het te doen.
En zo werkte ook Fokke zich
tussen de muren langzaam maar
zeker omhoog, maar toen hij,
meters en meters boven de grond,
helemaal boven de schoorsteen
kwam, verloor hij zijn evenwicht
en.... stortte hij naar beneden. De
arme jongen kwam daarbij op z'n
knieën en op z'n hoofd terecht.
Ondanks de enorme smak, die
het knaapje had gemaakt, liet
zijn toestand zich merkwaardi
gerwijs niet ernstig aanzien en de
artsen Kulsdom en Uffelie, die
hem thuis verbonden, achtten het
niet eens nodig, dat hij naar een
ziekenhuis werd vervoerd.
VERWONDING FATAAL
's Avonds om half tien echter
werd de toestand van de jongen
plotseling ernstiger en de onge
ruste ouders lieten toen direct
LASTIG (1902)
Een weduwe, door de kanton
rechter in Rjtterdam tot een
geldboete veroordeeld, was niet
bij machte die te betalen en werd
dus ontboden tot het ondergaan
van de dne dagen vervangende
hechtenis.
De vrouw kwam en bracht haar
zes kinderen, allen onder dé
twaalf jaar mee, want ze kon hen
toch niet alleen in huis laten. Als
de heren de kinderen zolang
maar wilden houden.
Daarin hadden de heren niet veel
zin en evenmin zagen ze kans het
geval een goede oplossing te
geven.
Daarom werd moeder met haar
kroost maar weer naar huis
gestuurd. Een lastig geval.
dokter Uffelie waarschuwen, die
het nu wel nodig achtte, dat het
slachtoffertje direct naar het zie
kenhuis werd gebracht en daar
maakte een paar uur later een
bloeduitstorting in de herseneni
een eind aan z'n jonge leven.
Een tragisch bijkomstigheid was
het, dat de beproefde ouders een
jaar eerder al een zoon van zes
tien jaar hadden verloren - die
jongen werkte bij de Electro
Blik-fabriek en verwondde zich
er aan een hand. Helaas bleek die
verwonding fataal: door bloed
vergiftiging kwam de knaap te
overlijden.
Of het droeve gebeuren in de
Tweede Koestraat de jongens uit
die buurt later weerhouden heeft
om nog vaker in de stegen naar
boven te klimmen, weten we niet
- meer ongelukken door deze ge
vaarlijke liefhebberij van het
steegjeklimmen zijn ons in ieder
geval niet bekend.
Secuur.
Dame+ "Waarmee moet ik mijn
goudvischjes voeren?"
Koopman: "Met miereneieren."
Dame: "Hard of zacht gekookt?"
De nieuwste mode.
"Wel kerel, hoe heb je je
huwelijksreis gemaakt, per jacht,
per auto, per luchtballon of..."
"Neen, ik houd niet van die
doodgewone dingen, die iedereen
doet. We hebben een voettocht
gemaakt."
Slim.
Een hooge regeeringsambtenaar
komt in een dorp om te onder
zoeken of de verlangde uitbrei
ding van de schoollokalen wer
kelijk noodig is. Toen dit vast
gesteld was, kwam hij in de
Raadsvergadering om de kosten
te bespreken en hoeveel de
gemeente zou bijdragen. Hij
kreeg daarop echter geen ant
woord. "Maar", drong hij aan,
"de staat kan toch niet voor alles
aangesproken worden - wat
zullen jelui leveren?"
"Wij", antwoordde nu de burge
meester, "wij leveren de kinde
ren, mijnheer!"
Er is een ttyd geweest, dat de stad by wijze van spreken vol
uithangborden hing. Met die uithangtekens duidden de middenstan
ders hun aanwezigheid aan. Modernere aanduidingen deden vrijwel al
die uithangtekens van vroeger verdwenen, maar toch zyn er nog een
paar, die ons vertellen, hoe het eens Is geweest. Dit gezellig ouderwetse
bord kunnen we aantreffen op het Noordvllet, waar de heer J-AAnnee
zyn zadelmakery en touwhandel heeft. Het bord ademt de sfeer van
de oude tyd, maar dat is bedrieglijk, want het zit er missphien hooguit
twintig jaar. Vroeger heeft de heer Annee by de leerhandel van
Morrema op de Nleuwestad gewerkt, maar in de vijftiger jaren begon
hij voor zich zelf en vervaardigde hij zelf ook dit fraaie oud-aandoende
bord.