STEEGJEKLIMMEN WAS EEN LEVENSGEVAARLIJKE SPORT C Drama in Tweede Koestraat :g{ï Hier lachten opa en oma om 5 't 3£(eine 3i.r«nta/e (eeJt iedereen We merken er tegenwoordig niel veel meer van, maar er is een tijd geweest, dat kwajongens in Leeuwarden zich bezig hielden met het beoefenen van een bijzonder gevaarlijke liefhebberij. Omstreeks de dertiger jaren, misschien ook al veel eerder en mogelijk ook later nog, maakten ze er een sport van om tussen twee dichtbijelkaar staande muren omhoog te klimmen, daarbij met de rug steupend tegen de ene en met de voeten steunend tegen de andere muur. Door de voeten telkens een eindje naar boven te verplaatsen en door het omhoogkniipen mdt de rug bereikten zij tenslotte hun doel: bijvoorbeeld het dak van de huizen naast een steeg - vooral een steeg immers leende zich uitstekend voor deze inderdaad levensgevaarlijke sport. V De onderwazen en de bacterie. Een onderwijzer, een vorman in den strijd om hooger salaris, komt bij den ontvanger zijn geld ontvangen. De ontvanger maakt zijn verontschuldigingen dat de bankbiljetten zoo vuil zijn. "Ik hoop, dat u niet bang bent voor bacteriën." "Och wat, bacteriën! Ik heb zoo weinig salaris, dat een bacterie daarvan zelfs niet kan blijven leven." Slim bedacht. Dame (tegen een heer, die in een muziekkamer van een hotel voortdurend voor de piano zit): Waarom blijft u hier toch zitten? U hebt me zelf verteld, dat u niet spelen kon." Heer: "Zoolang ik hier zit, blijven de anderen tenminste van de piano af." Baas boven baas. Toen mijn vrouw 22 jaar was, kreeg ze nog een kies. 't Is de moeite. De mijne kreeg op dien leeftijd een heel gebit. *n Slimme baas. Huisknecht (tegen een vriend: "hjeen, bij mijn laatsten patroon kon ik het niet langer uithouden. De kerel was al te gierig. Als ik wijn uit den kelder moest hebben, liep ie mee tot aan de deur, en onder 't zoeken naar de juiste flesch moest ik voortdu rend zingen of fluiten. HKT NIKUWSTK 1 Overhemdenplastrons en manchetten met prentkaarten. Hij wist raad. Tante: "Foei, kinderen, waarom stoken jullie niet. M'n tanden klapperen van de kou." Kareltje: "Maar tante, waarom neemt u ze dan niet uit uw mond?" Voor zover ons bekend is er eenmaal met dit riskante steeg- klimmen een ernstig ongeluk gebeurd en heeft een kleine waaghals z'n bravour met de dood moeten bekopen. Het gebeurde op een dag in juli 1934 in een steeg bij de Tweede Koestraat. Een van de daar spelende jongens was omhoogge- klommen en had, boven in de steeg, z'n zakdoek in de dakgoot gelegd. Daarna was hij, voetje voor voetje, weer naar beneden gekomen en had hij veilig de begane grond weer bereikt. WIE DURFT? Daar begon hij te pochen, dat er niemand was, die de zakdoek durfde op te halen, maar... de kleine Fokke Postma uit de Tweede Koestraat, toen acht jaar oud, zei dat hij er niet tegen opzag om het te doen. En zo werkte ook Fokke zich tussen de muren langzaam maar zeker omhoog, maar toen hij, meters en meters boven de grond, helemaal boven de schoorsteen kwam, verloor hij zijn evenwicht en.... stortte hij naar beneden. De arme jongen kwam daarbij op z'n knieën en op z'n hoofd terecht. Ondanks de enorme smak, die het knaapje had gemaakt, liet zijn toestand zich merkwaardi gerwijs niet ernstig aanzien en de artsen Kulsdom en Uffelie, die hem thuis verbonden, achtten het niet eens nodig, dat hij naar een ziekenhuis werd vervoerd. VERWONDING FATAAL 's Avonds om half tien echter werd de toestand van de jongen plotseling ernstiger en de onge ruste ouders lieten toen direct LASTIG (1902) Een weduwe, door de kanton rechter in Rjtterdam tot een geldboete veroordeeld, was niet bij machte die te betalen en werd dus ontboden tot het ondergaan van de dne dagen vervangende hechtenis. De vrouw kwam en bracht haar zes kinderen, allen onder dé twaalf jaar mee, want ze kon hen toch niet alleen in huis laten. Als de heren de kinderen zolang maar wilden houden. Daarin hadden de heren niet veel zin en evenmin zagen ze kans het geval een goede oplossing te geven. Daarom werd moeder met haar kroost maar weer naar huis gestuurd. Een lastig geval. dokter Uffelie waarschuwen, die het nu wel nodig achtte, dat het slachtoffertje direct naar het zie kenhuis werd gebracht en daar maakte een paar uur later een bloeduitstorting in de herseneni een eind aan z'n jonge leven. Een tragisch bijkomstigheid was het, dat de beproefde ouders een jaar eerder al een zoon van zes tien jaar hadden verloren - die jongen werkte bij de Electro Blik-fabriek en verwondde zich er aan een hand. Helaas bleek die verwonding fataal: door bloed vergiftiging kwam de knaap te overlijden. Of het droeve gebeuren in de Tweede Koestraat de jongens uit die buurt later weerhouden heeft om nog vaker in de stegen naar boven te klimmen, weten we niet - meer ongelukken door deze ge vaarlijke liefhebberij van het steegjeklimmen zijn ons in ieder geval niet bekend. Secuur. Dame+ "Waarmee moet ik mijn goudvischjes voeren?" Koopman: "Met miereneieren." Dame: "Hard of zacht gekookt?" De nieuwste mode. "Wel kerel, hoe heb je je huwelijksreis gemaakt, per jacht, per auto, per luchtballon of..." "Neen, ik houd niet van die doodgewone dingen, die iedereen doet. We hebben een voettocht gemaakt." Slim. Een hooge regeeringsambtenaar komt in een dorp om te onder zoeken of de verlangde uitbrei ding van de schoollokalen wer kelijk noodig is. Toen dit vast gesteld was, kwam hij in de Raadsvergadering om de kosten te bespreken en hoeveel de gemeente zou bijdragen. Hij kreeg daarop echter geen ant woord. "Maar", drong hij aan, "de staat kan toch niet voor alles aangesproken worden - wat zullen jelui leveren?" "Wij", antwoordde nu de burge meester, "wij leveren de kinde ren, mijnheer!" Er is een ttyd geweest, dat de stad by wijze van spreken vol uithangborden hing. Met die uithangtekens duidden de middenstan ders hun aanwezigheid aan. Modernere aanduidingen deden vrijwel al die uithangtekens van vroeger verdwenen, maar toch zyn er nog een paar, die ons vertellen, hoe het eens Is geweest. Dit gezellig ouderwetse bord kunnen we aantreffen op het Noordvllet, waar de heer J-AAnnee zyn zadelmakery en touwhandel heeft. Het bord ademt de sfeer van de oude tyd, maar dat is bedrieglijk, want het zit er missphien hooguit twintig jaar. Vroeger heeft de heer Annee by de leerhandel van Morrema op de Nleuwestad gewerkt, maar in de vijftiger jaren begon hij voor zich zelf en vervaardigde hij zelf ook dit fraaie oud-aandoende bord.

Historisch Centrum Leeuwarden

’t Kleine Krantsje, 1964-1997 | 1977 | | pagina 5