Tijdens de verkoop gaat
verbouwing gewoon door
11
In z'n jonge jaren zal hij als schipper gevaren en gezworven hebbenlater
kwam hij met z'n scheepje in een van onze stadsgrachten terecht. Daar sleet
hij z'n dagen in het gezelschap van z'n onafscheidelijke vriend, een klein
keffertje. Bij het ouder worden bleef hij lichamelijk kaarsrecht overeind,
maar geestelijk werd het minder, tot het tenslotte niet meer kon - té vaak
begon hij, op elk moment van de dag en de nacht, voorbijgangers aan te
klampen met de vraag of de melkboer al was geweest. Zo verdween hij naar
Nieuw Toutenburg; z'n lievelingshondje kreeg ergens anders onderdak.
Onlangs heeft een goede oude vriend hem nog eens in Noordbergum opge
zocht. ,,Leg ik hier nou niet mooi met mien skütsje!" zei hij toen. Maar dat
skütsje ligt nog altijd in Leeuwarden in de gracht en, net als de schipper
zelf, kwijnt het langzaam weg, stil en verlaten. Tot er, stellen we ons voor,
op een kwade dag vanuit Noordbergum een telefoontje komt, dat het zover
is en dat het aftandse scheepje kan worden weggesleept
VLINDER
Over originaliteit gesproken: „Tij
dens de verkoop gaat de verbou
wing gewoon door" schilderden de
Copini's op de schutting, waarach
ter zich de restauratie van hun win
kelpand in de Prins Hendrikstraat
voltrok. Nu weet ik niet of het ver
bouwen ook doorging op de mo
menten dat er niet werd verkocht,
maar alles is wel keurig op tijd ge
reed gekomen: 4 oktober konden
Koos en Til en hun meewerkende
kinderen Josephien en Alex en Theo
hun volslagen veranderde zaak in
uurwerken en goud en zilver aan
hun relaties laten zien.
Zowel van buiten als van binnen
is er eigenlijk niets meer, dat nog
herinnert aan de toestand zoals die is
geweest, behalve de artikelen dan,
want die veranderden niet. De zaak
loopt nu ver naar achteren door; een
heel verschil met de situatie, zoals
die was sinds '36 toen Jac. Copini
de vader van de heer Koos Copini,
hier
Klanderij en daarna, ook vele jaren,
in het restaurant E10 heeft gewerkt.
Hij is nu dus nog eens veranderd van
baas, maar Frits blijft Frits, dat heb
ik wel begrepen, een ober met het
vak in z'n vingertoppen.
Elders in dit nummer van 't Kleine
Krantsje vertelt stadgenoot Jan
Postma, handelaar in tweede
hands-goederen, van de verrassin
gen, die zolderopruimingen kunnen
opleverenHaal de zolder oek mar
leeg" zeggen ze dan en dan weetje
maar nooit wat er te voorschijn
komt - een spannende zaak! Maar
zolders-met-verrassingen zijn er
steeds minder, aldus Jan Postma, en
dat heeft Willy Corsari - in haar
aardige boekje "Liedjesen herinne
ringen" - ook al eens geconsta
teerd: "Ik heb als kind wel portret
ten en foto's gevonden, in een oude
kist op zolder. Want in mijn jeugd
had je zolders, van die échte. De
ideale speelplaats voor mij, omdat
jmijn moeder dan niet vermaande
j"Maak geen rommel". Er was al
Irommel. De kinderen van nu ken
nen zulke zolders niet meer, waarop
je hele ontdekkingsreizen kon doen
tussen oude meubels, klokken, kis
ten met kleren, tenzij ze nog groot
ouders bezitten, die een oud huis
bewonen. Maar grootouders ver
dwijnen tegenwoordig gewoonlijk
in een rusthuis of in service-flats en
bij deze laatste flats zijn er wel bo
ven in het gebouw logeerkamers,
maar nooit zolders. Als er nog een
meisje is, dat op zo'n zolder een
kamferkist heeft met kleren van
grootmoeder, treft ze het goed. Ze
hoeft ze gewoonlijk alleen maar te
laten luchten om er "hip" mee te
zijn! En wat al de meubels en an
dere dingen betreft, die vroeger op
zo'n zolder hun levenseinde door
brachten: voetenbankjes, theelich
tjes, koperwerk, maasballen
ook zij keren terug. Alleen kosten
ze nu veel geld. Onze zolders waren
altijd nog rommeliger dan de gewo
ne, omdat mijn vader daar een ware
chaos bewaarde aan dingen, die
mijn moeder met elke schoonmaak
wou wegdoen en die hij hardnekkig
verdedigde: halfvolle verftubes,
onderdelen van klokken, schilderij
lijsten, aligatorhuiden. "Het kan al
tijd te pas komen" zei hij en dat was
waar. Hij dook soms in die rommel
als hij iets wilde repareren, want dat
deed hij buitengewoon handig en de
mensen brachten hem de gekste
dingen, die er uit zagen of je ze maar
het beste kon weggooien en hij
maakte ze als "nieuw". Vandaar
dat die rommel altijd meeverhuis
de".
Aldus Willy Corsari over die-
echte-ouderwetse-zolders-vol-ver
rassingen.
Als je het mij vraagt is er weinig
minder erg dan een zolder zonder
troep, of een, waarop alles "op de
plaats staat, waar het hoort". Jaren
geleden heb ik in het goede hotel
Amicitia eens een ober ontmoet -
hij woonde in een knap huis in het
westen van de stad - die mij vol trots
vertelde, dat hij punt I een woning
met "een pracht van een zolder"
had en punt 2 dat er op die prachtige
zolder "niks, maar dan ook niks" te
vinden was - die was leeg, alsof het
huis nooit was bewoond. De goede
man deed het voorkomen met die
grote-zolder-met-niks de meest
ideale situatie in z'n leven te hebben
bereikt: "Niks meneer, met de hand
op m'n hart, u vindt er niks
We kennen natuurlijk allemaal de
S.C. Cambuur- de Sportclub Cam-
buur - maar er is in ons voetbalwe-
reldje ook een F. C. Utrecht, een
F.C. Twente, een F.C. Den Haag en
een F.C. Amsterdam. Vaak heb ik
me afgevraagd wat dat F.C. nou ei
genlijk zou kunnen betekenen. Vast
niet Fraaie Club of Frisse Club en
Fijne Club of zo iets. Football Club
dan? Nee toch? Ja waarempel: een
telefoontje naar het bureau van de
Friese Voetbal Bond bevestigde
m'n flauwe vermoeden - F.C. staat
voor Football Club. Maar waarom
nou eigenlijk F.C.? Waarom niet
gewoon V.C. - Voetbal Club? F.C.
Go Ahead, F.C. Be Quick en F.C.
Black Boys zou me logisch lijken,
maar waarom F.C. Amsterdam en
F.C. Den Haag en dan niet F.C. -
spreek uit - Emsterdemen F.C. The
Hague? Waarom het ene deel van
zo'n naam op z'n Engeis en het an
dere deel op z'n Nederlands?
Allemaal domme na-aperij? Het
doet me denken aan die helder
ziende op de Turfmarkt, die, ge
dachtig aan de manie in de Neder
landse taal om van alle c's een k te
maken, een bordje op de gevel heeft
met de kreet: Klairvoyante. Het En
gelse woord Clair met een K! Zo
claar als een clontje dus.
..Doordat wij op onze bouwtechni
sche vakmensen konden bouwen,
zagen wij er licht in onze nieuwe
aanwinst zo goed mogelijk uit de
verf te laten komen door op maan
dag 2 oktober met elkaar de laatste
spijker op de kop te slaan. Wij nodi
gen u graag uit om met ons het glas
te heffen op de uitbreiding in de
sfeervolle ruimtes die Romantisch
Restaurant „De Trochreed" dan
herbergt".
Ziedaar - weer eens wat anders - de
tekst van de invitatie, die Henk en
Tity Hasz, de wereld inzonden vooi
het ingebruiknemen van hun aan
zienlijk groter geworden zaak in
Roodkerk. Dantumadeels burge
meester E. Talstra, na ziekte pas
hersteld, verrichtte daar de officiële
opening en heel wat relaties en
vrienden kwamen daarna het ac
tieve horeca-echtpaar de hand druk
ken en veel succes toewensen.
Met dat laatste zal het wel loslo
pen, dacht ik - de Herberge De
Trochreed draagt nu niet ten on
rechte het predicaat van Romantisch
Restaurant; het is in één woord een
een pracht zaak geworden, buiten
gewoon sfeervol en met het bijzon
dere voordeel, dat ze in feite midden
in de natuur is gesitueerd: hier wor
den de bezoekers wel heel duidelijk
geconfronteerd met het begrip „er
es helemaal uit te zijn".
Een van de obers, die ik op deze
heropeningsdag achter de tap zag
staan bleek, tot m'n verrassing, de
welbekende Frits" te zijn, de heer
Kuindersma, die vroeger jaren in de
