Uw eigen bank
Friesland Bank
Lezers klommen in de pen
BEUCKER ANDREAE
Zou ik nog even mogen inhaken op
het geschrevene over de dames
Beucker Andreae? Hier in Naarden,
in de Thorbeckelaan, woont een
nicht van de dames, het is mevrouw
Dr. J. C. Proost-Thoden van Vel-
zen. Zij is ook in Leeuwarden gebo
ren, maar al heel jong uit de stad
vertrokken.
Ik spreek nogal eens met haar en ik
heb ook wel over haar tantes ge
sproken. Ik vertelde haar nog, dat
de dames Beucker Andreae bij ons
op school kwamen; zij zaten denke
lijk in een schoolcommissie.
De moeder van mevrouw Proost
was een zuster van de dames. Ik heb
haar het stukje van mevrouw Mol-
lema laten lezen en ik zal haar ook
het Krantsje brengen met het stukje
van Bart van der Weerdt
Staat er iets in 't Kleine Krantsje,
waarvan ik vermoed, dat het haar
interesseert, dan breng ik het haar
altijd, dat vindt ze erg leuk. Hoewel
deze dame nu bijna tachtig is, spre
ken we samen altijd Leewadders -
dat heeft ze niet verleerd.
Een tijdje geleden stond er in 't
Krantsje een foto van slager Terp
stra met zijn vrouw voor de winkel.
Daar stond onder Achter de Hoven,
maar dat was niet juist. De winkel
was op de hoek van het Oldegalileën
en de Dokkumerstraat. Mevrouw
Mollema weet dit ook nog wel. Zij
heeft eens geschreven, dat ze daar
vlees moest halen voor mevrouw
Zijlstra.
Ik ben het volkomen eens met Bart
van der Weerdt, die schreef, dat hoe
ouder je wordt, hoe meer je gedach
ten terug gaan naar vroeger en daar
ik in dezelfde omgeving heb ge
woond, vind ik het altijd prettig de
stukjes te lezen, die hij schrijft, en
die zich in die omgeving afspelen.
Hoeveel Bart, zouden er nog leven
van onze klas?
Naarden Mevr. A. Has-Drent
WINTERVREUGD
We hebben in 't Kleine Krantsje de
ijspret van honderd jaar terug gezien
en ook de mooie foto van het Kal-
verdijkje. Nu, de wintervreugd was
vroeger wel mooi, maar je moest als
kind over veel wilskracht beschik
ken om op schaatsen van grote men
sen te kunnen rijden. En dan moest
je ook nog winterhanden en winter
voeten hebben en dan de schaarse
kleding - wel, dan was de aardig
heid er wel gauw af.
Ik woonde aan de Wissesdwinger,
dat was niet zo ver van het ijs, maar
ik kon niet schaatsen en zat er meer
naar.te kijken. Laterzijn we naar de
Hollanderdijk gegaan. Ik was bij
pleegouders, mijn pleegvader, De
Graaf, was brugwachter op de Ka-
naalsbrug.
Mevr. Van der Meer-de Graaf
Hoensbroek
VAN SYTZEMASCHOOL
Graag wil ik nog even inhaken op
een schrijven van Jelle Wassenaar
in een vorig Klein Krantsje over het
schoolplein bij de Van Sytzema-
school. We hebben daar wat afge
schopt! Veel klompen en schoenen
zijn er op het veld van eer gebleven.
Ik herinner me nog goed dat laatste
schotsje op een bepaalde zondag om
twaalf uur. Een gezin, dat bij het
plein woonde, was net thuis uit de
kerk en de koffie stond op tafel.
Andries van Esveld stond op het
doel - ik schoot, maar de bal
vloog over het hek en over een
muurtje dwars door het grote achter
raam van dat gezin. Bats, in één
keer de hele koffiepot en de kopjes
van de tafel!
Ik hoorde het nog even aan, maar
toen als een aap over het hoge hek -
want daar waren we lenig in! - en
naar huis. Ik heb later gelukkig al
leen maar van de jongens gehoord,
dat het bij die mensen een hele
schrik was geweest.
Verder zat concierge Rodenhuis
haast elke dag op het dak om er de
ballen vandaan te halen - ook
klommen we er zelf wel op. Hoe
veel ruitjes er gesneuveld zijn in die
tijd weet ik niet, maar ze waren niet
te tellen.
Als het de laatste dag voor de vakan
tie was, trok haast de hele school
door de buurt en maar zingen van
"de laatste dag" en van "de groot
ste barg staat voor de klas!"
Natte voeten? Geen nood: de kou
sen of sokken droogden we op de
warme buizen van de melkfabriek
of bij de Condens. Kwam je met
natte voeten op school, dan ging
Rodenhuis je sokken drogen en
moest je de hele morgen of de hele
middag met pakpapier om je voeten
in de bank zitten.
We hadden ook een voetbalclub.
Het geld voor leren bal haalden we
bij de deuren op. Met een zelf ge
maakt briefje over de club. We
speelden achter op het land van Pa
trimonium of bij de Tijnjedijk. La
ter is er ook een voetbalclub ont
staan met de naam N.O.A.D.:
Nooit Opgeven Altijd Doorzetten
Daar heb ik vele jaren in gevoet
bald. Na het ter ziele gaan van
Harmonicaspeler Melle Zwerver, een zeer bekend straattype uit het oude
Leeuwarden. Met ,,Skip" getrouwd? Nee toch.
N.O.A.D. heb ik nog een tijdje in
Frisia gespeeld.
We hadden ook veel jongens en
meisjes uit het woonwagenkamp en
de woonschepenhaven op school. Ik
zie ze nog zitten met hun kortge
knipt haar, veel van het bloempot-
model.
Vee! bekende mensen Kwamen daar
vandaan, zoals Vrouw Zwerver.
Die liep op straat en riep niet anders
dan van "Schip! Schip!", de hele
route langs. Zij was de vrouw van
Zwerver, de harmonicaspeler van
de straat.
Men kent er de friese
verhoudingen en is bereid
plaatselijke en provinciale
belangen te dienen.
Ik woonde aan de Wissesdwinger, vlak bij het ijs.
Ik denk nog vaak aan die tijd terug.
Een oud-leerling van School 13a.
Leeuwarden
Rinze van der Heide
Over "Schip!"alias "Vegaan
van 't Skip"eens een zeer be
kende figuur in de stad, hebben
we jaren geleden uitvoerig in 't
Kleine Krantsje bericht. De
vrouw, die ook wel "Geertsje
Zeeskip" werd genoemd, liep
inderdaad langs de straat met
het voortdurend uitroepen van
de merkwaardige en eentonige
tekst" Skip!" Haar vreemde ge
drag maskeerde een gruwelijk
drama; in januari 1920 kwamen
haar ouders en haar jongste
zusje om het leven, toen hun
schip bij Workum verging; zelf
was Geertje op die dag - toen
vijf en twintig jaar oud - bij een
tante in Leeuwarden. Zij is deze
tragedie nooit te boven gekomen
en wilde voortaan iedereen in
kennis brengen met wat er ge
beurd was met hun schip: "Skip!
Skip!" Later is de vrouw uit
Leeuwarden verdwenen; om
streeks 1970 vonden wij haar na
een lange speurtocht in een Psy
chiatrische Inrichting in
Noord-Holland terug. Of zij,
zoals de heer Van der Heide
schrijft, getrouwd is geweest met
de eveneens zeer bekende Zwer
ver, de harmonicaspeler, me
nen wij te moeten betwijfelen.
Red. 't KI. Kr.
JUF WENNING
Toen ik nummer 330 van 't Kleine
Krantsje doorlas, zag ik de foto van
de Gemeenteschool aan de Druif
streek, de z.g. Geertsschool en her
kende ik dadelijk de onderwijzeres,
een nicht van ons. Haar naam is
echter niet Wentinck, maar P. A. K.
Wenning. Zij was enige jaren vaste
onderwijzeres aan deze school. Zij
is een dochter van de vroegere
hoofdboekhouder van de Bonds
spaarbank aan het Zaailand. Daar
woonden ze ook, zij voor haar hu
welijk met A. Mebius. Inderdaad
zat bij haar in de klas Wiepi Wier
stra. Hij was erg op haar gesteld en
liep dan bij de spaarbank langs,
klom op de vensterbank om te pro
beren in de kamer haar te zien.
Zij woont al vanaf 1948 in Amerika
(Utah), maar is nu wel erg eenzaam.
In 1955 is haar man al overleden, in
1975 haar enige zoon en nu begin
januari haar schoondochter. Zij
woont er nu met haar drie klein
zoons, van wie twee getrouwd zijn.
Wij sturen haar een paar maal per
jaar een pak Kleine Krantsjes, waar
zij erg van geniet en vroeger haar
zoon ook. Zij geeft de Krantsjes
weer door aan kennissen, ook oud-
Leeuwarders.
De ouders van de heer Schoustra
(uitgever van 't Kleine Krantsje)
waren zeer bevriend met de familie
Wenning en daardoor hebben wij
vooral mevrouw Schoustra heel
goed gekend. Het is misschien wel
aardig voor de oud-leerlingen van
„juf Wenning" om te weten hoe het
haar gegaan is in het leven. Daarom
ook geef ik dit u even door.
Leeuwarden A. van der Zee
S. A. K. van der Zee
ELFSTEDENTOCHT 1929
Gaarne wil ik even inhaken op het
stukje in een vorig Klein Krantsje
over de Elfstedentocht van 1929.
Het blijkt namelijk dat ik bij het
groepje ben geweest, waar de heer
Yme Bakker
Ter Horst, over schreef, althans
vanaf Stavoren. De tijden op mijn
kaart kloppen precies met die van
Ter Horst. Ook weet ik nog dat wij
de heer Zeegers oppikten en dat
deze zich bij ons aansloot. Ook
meende ik dat de internationale
voetballer van Be Quick, Evert van
Linge daar iets met zijn teen deed,
Vervolg op pagina 9
