BEELDEN UIT MIJN KINDERJAREN
IELPEN WE LOLLIGE JOH/
OVER DE AMELANDSPIEP
LEE W ADDERS,
WAAR IS DIT
5 I
Waar ik nooit aan gewend ben ge
raakt, was "het schemeren" thuis.
Bij het oude theelichtje zat groot
moeke te staren in het duister, zeker
met haar herinneringen aan voorbije
jarenwant al had je er toen geen erg
in, ook zij was eens een famke ge
weest met lange vlechten en haar
witte haren verrieden toen een le
ven, dat niet enkel rozeschijn was.
Ik als jonkje zeurde voortdurend om
licht van de gaslamp, dan kon je
weer van alles doen. Maar het thee
lichtje bleef lang aan, want gaslicht
kostte geld.
Nog voor het helemaal donker was
Lollige Johannes: altijd wel een be
loning voor 't duwen van de kar.
ging de deur van't koffiehuis open
en klonk er een mannenstem: "De
arme man!". Dat was een vaste
klant, die elke week aan de deur
deze drie woorden sprak, een net
persoon op leeftijd.
Hij kreeg dan twee centen en ver
dween dankbaar, maar het was
vaste prik, dat hij een week later
weer verkondigde, dat hij een arme
man was om zo zijn contributie te
innen. Ik wist niet of hij veel klanten
had, maar hij hoorde bij het steeds
terugkerende beeld van de kleine
liefdadigheid.
Zo zijn er veel meer aparte mensen
in mijn herinnering blijven hangen -
onuitwisbare herinneringen uit m'n
jeugd.
REHOBOTHSCHOPL
Toen ik onlangs bij familie een
aantal "Kleine Krantsjes" doorlas,
stuitte ik in nummer 321 op een
klassefoto van de Rehobothschool.
In datzelfde nummer ontdekte ik
reakties van lezer(essen)s op foto's
van hün school, gepubliceerd in an
dere nummers.
Nu wil het geval dat de Rehoboth
school op 10 mei 1981 zestig jaar
bestaat en een aantal "oude beken
den", die elkaar in jaren niet had
den gezien of gesproken, willen de
mogelijkheden en animo onder oud
leerlingen peilen tot het organiseren
van een reünie ter gelegenheid van
genoemd jubileum. In verband
hiermee zou ik u willen verzoeken,
als u reakties heeft gekregen op de
foto van de Rehobothschoolklas-
sen, mij naam en adres van de be
trokken personen toe te sturen, zo
dat zij van de reünie-plannen op de
hoogte kunnen worden gesteld.
Dan klonk er een mannenstem:'De
arme man!"
Tietjerk
J. Sjoukema
"Jitse de harmonicaspeler" kwam
altijd als het koffiehuis van groot
moeke vol klanten zat. Hij kon maar
één oud Duits versje uit z'n gam
mele orgel halen en hij was een vast
object voor de spotvogels, die de
hete koffie van't skutteltsje slurp
ten.
Toen er eens een bosje stro aan z'n
jaspand gespeld en in brand gesto
ken werd, greep grootmoeke fel in
en met haar toffel rammend joeg ze
de muzikant de deur uit, terwijl het
gelach daverde tegen de bruin ge
rookte balken.
Vreemde gasten, zoals de zeeman,
die nooit zout water had geproefd,
die 's winters in de hooiing wou,
maar het dichtst met z'n knieën bij
de potkachel zat.
Pieter, de peerdekoopman, die nog
leefde in z'n glanstijd, toen hij ka
pitalen verdiende, maar die nu geen
crediet meer kreeg op een kopje
koffie van drie cent.
FANTASTISCHE VERHALEN
Als kind geloofde ik al die fantasti
sche verhalen, die rond de kachel en
de kletsende kwispeldoor werden
verteld en ik keek op naar het grote
volk met z'n enorme belevenissen,
mannen, die, gestrand in't bruine
koffiehuis van Hinke-in-de-Ame-
landsstraat elkaar bespotten en be
schimpten.
Boven op de vliering klonk gezang
van Mine, die de bedden opmaakte
- "beelden uit mijn kindeijaren" -
een lied, dat je nooit zal vergeten,
het is uit de tijd van je kinderjaren.
Op die vliering van't kleine huisje
waren drie bedsteden; hoe groot
moeke, mijn twee zusters en ik daar
konden slapen, is me nu nog een
raadsel. Maai'gelachen werd er wel,
zoals op de avond, dat er een muisje
uit het bed van Mine wipte, toen
was't kleine huis té klein.
Wij waren in het bezit van een on
gewoon grote waterpo, die onder de
bedstee stond en waar- we overvloe
dig gebruik van maakten. Groot
moeke was te oud en ik was te klein
voor het ritueel van't legen van de
po, als't tot de rand gestegen was;
dus was dit karwei bestemd voor de
zusjes, die nogal eens ruzie kregen
om het gevaarte de wankele trap af
te dragen.
ROTTE SINAASAPPELS
We waren in die tijd kwajongens,
maar toch altijd bereid om de kar
met sinaasappels van Lollige Jo
hannes over de Amelandspiep te
duwen, maarer waren er na
tuurlijk ook, die meer aan de kar
trokken, dan duwden, maar na't
zware karwei werden we toch alle
maal beloond met een paar rotte si
naasappelen.
Miendert de skilleboer - wat voelde
ik me rijk, als ik op de bok mocht
zitten, terwijl Miendert bij Van
Krugten even een slukje nam. Het
was een voorrecht om als jongen het
oude grijze skillepaard te mogen
mennen, dan keek je op de buurt-
jongens neer.
Wat deze hit, dit hiender, te vreten
kreeg, wist ik niet en ik wist ook
niet, waarom het de naam had van
Hazewind - later, veel later pasheb
ik dat beseft, 't Was niet te harden
op die bok, het hiender liet voort
durend winden, er waren er bij, die
wel twee minuten duurden - Haze
wind
Beelden uit mijn kinderjaren, 's
Middags brood met eerpelsmots en
's avonds - soms - een bokking van
de man, die met een kistje harde
bokkings op z'n hoofd door het
straatje liep: "Drie voor een dub-
beltsje! - dat werd dan smullen,
man! En helemaal feest was het,
wanneer je eens voor een stuver
koekkruimels mocht halen - onver
getelijk lekker!
En 's avonds lag je in de bedstee
onder de pannen en onder het luiden
van de klokken van de Roomse to
ren zakte je weg in je dromen
Beelden uit mijn kinderjaren
Amsterdam Enne Rozema
'Och, su die laaste ronde nog even over kanne? Ik had vegeten er een film
in te doen"
Dit is de nieuwe opgave voor onze fotoprijsvraag Leewadders waar is dit
We gaan weer drie 'antieke afbeeldingen" verloten onder de abonnees, die
ons het juiste antwoord geven. Oplossingen, uitsluitend schriftelijk, binnen
veertien dagen naar de redactie van 't Kleine Krantsje, Vredeman de Vries-
straat 18921 BP Leeuwarden.
