BONT
EEN OUD HOTEL GING VERDWIJNEN
5
Wij staan borg voor een goede bont- I
mantel in elke bontsoort. Eventueel
ook naar maat, zonder prijsverhoging I I
Voorstreek 22 Leeuwarden 05100-39173^
Uit de roemruchte historie
van De Kroon
Wmmmmmm
Het echtpaar Ity en Peter Clercx zorgde voor heel veel sfeer
Dit is het vijfde artikel van een se
rie verhalen over de geschiedenis
van het pas verdwenen Hotel De
Kroon in Leeuwarden. Fenno L.
Schoustra is de auteur.
Kellner "Frits": eerste bedrijfs
leider
Er zijn mensen geweest, die na het
zo onverwachte overlijden van Pim
Regnery geen voet meer in De
Kroon hebben gezet. Vaste gasten,
die er tientallen jaren waren ge
weest, vrienden van verre, voor wie
het vanzelfsprekend was, dat ze in
de Kroon overnachtten bij elk be
zoek aan Leeuwarden, bleven nu
weg - voorgoed. Meer dan ooit
bleek nu hoe sterk hun persoonlijke
band was geweest met de man, die
de Kroon tot De Kroon had ge
maakt.
Maar vele anderen namen hun
plaatsen in, mensen, die zelf het
hotel van Pim Regnery niet hadden
gekend, die niet wisten, hoe het er
altijd was geweest, maar die er
niettemin hun gezelligheid vonden
- wat niet weet, wat niet deert.
APARTE HUMOR
Bedrijfsleider werd nu de heer S.
Zeilstra, eerder als ober "Frits"
welbekend, o.a. in de Posthoorn in
Dokkum en in het Leeuwarder
Oranjehotel. Hij beschikte over een
apart soort humor, die zelden voor
de gasten verborgen bleef en die ook
bij het bekleden van déze nieuwe
functie niet verloren ging.
In zijn tijd kon het gebeuren, dat een
gast een boerenomelet bestelde,
maar een gewone omelet op z'n
bordje kreeg. "Maar ober" recla
meerde deze klant, "dit is geen
boerenomelet, dit is een gewone
omelet".
"Ach meneer" antwoordde de ober
gevat, "dan boert u er maar wat
bij.
En de directie vah het hele grote
Leeuwarder bedrijf, 's avonds laat
met relaties in het hotel binnenko
mend, kreeg op de vraag of er nog
wat kon worden gegeten, het stellig
niet verwachte antwoord: "O, ja
hoor, er is nog wel wat suurkool van
gister overbleven
RONDE FRIES
Opvolger van de heer Zeilstra werd
de heer Catrinus van der Velde, een
ronde Fries uit Winsum, die jaren
eerder bij Pim had gewerkt en die bij
vlagen deed denken aan de man, die
voor hem een lichtend voorbeeld
heeft moeten zijn. Residerend aan
het hoofd van de leestafel, op het
traditioneel vaste plaatsje van Pim,
nam Van der Velde, pijpje smo
kend, met een geïnteresseerde ge
moedelijkheid aan de stamtafelge-
sprekken deel - velen zagen in hem,
ondanks z'n jonge jaren, een zeer
geslaagde gastheer voor een zo bij
zonder bedrijf als dit.
Maar ook hij bleef niet lang: in veel
grotere hotels in Amsterdam en Te
heran zag hij voor zich zelf betere
scholingsmogelijkheden dan hier in
het, ondanks de recente verbou
wing, gedevalueerde hotel De
Kroon.
Nu kwam de heer Danny Riemers-
ma als bedrijfsleider in beeld, een
play boy-achtige verschijning, die
niet de indruk wekte, dat hij het
bereiken van de pensioengerechtig
de leeftijd op deze plaats als een
droombeeld zag. Dat gebeurde dan
ook niet - Danny verdween alweer
vlot en ditmaal was er een veel ou
dere opvolger, een zekere meneer
Van der Berg, misschien wel voor
de eerste keer in Friesland in ieder
geval van Hollandse komaf.
De heer Van der Berg, ogenschijn
lijk een duidelijk aangebrand per-
Danny Riemersma, play-boyachti-
ge verschijning.
soon, was er misschien vier, vijf
dagen, toen de Friese journalisten in
het restaurant neerstreken voor hun
wekelijkse soos. Of de heer Van der
Berg niet even in hun midden wou
komen. Voor een kennismaking.
Nou dat kon. De heer Van der Berg
nam plaats en werd toen onderwor
pen aan een soort kruisverhoor.
"Oft hy wol Frysk prate koe?" -
"Oft hy fan doel wie om it gau te
learen?" - "Wêrom't hy einliks
gjin Frysk prate koe?"
Vooral twee leden van het edele ge
zelschap, H. van der M. te L. en S.
van der W. te L., namen de goeie
man verschrikkelijk in de schaar.
"Skamje jo jo net, dat jo noch gjin
Frysk prate kinne?"
IN DE MALING NEMEN
Na nog een paar van die leuke
vraagjes, sprong de heer Van der
Berg plotseling op, riep wit van
woede:'Ik laat me niet in de maling
neme, ik laat me niet belazere!" en
verdween uit de kring. De onmid
dellijke reactie van de heren journa
listen leek op afgesproken werk,
maar dat was het niet: "Ober! Afre-
kene!" Tien tellen later stond de
hele bende gnuivend op straat.
Heel, heel gauw daarna bleek ook
de heer Van der Berg alweer ver
trokken te zijn - hij zou zich nooit
meer in De Kroon laten zien. Wel
konden we deze zelfde heer een paar
weken geleden nog bewonderen op
de t.v. in een programma van de
Ombudsman. Het bleek, dat hij zich
nu had laten belazeren door een
reisbureau
Aanzienlijk succesvoller werd het
optreden van het opvolgend duo,
het echtpaar Peter en Ity Clercx. Zij
hebben kans gezien een bijzonder
gezellige sfeer te scheppen in het
restaurant: met name Itteke Clerx
vervulde haar rol als buitengewoon
charmante gastvrouwe voortreffe
lijk.
MR. HENK SMEDING
Het was tijdens hun bewind, dat na
een korte ziekte een speciale vriend
van De Kroon overleed: mr. Hen
drik Smeding, advocaat en procu
reur. Henk Smeding woonde eerst
bij de oude mevrouw Regnery, de
weduwe van Gerrit, in haar huis aan
de Westersingel. Na haar overlijden
verhuisde mr. Smeding naar De
Kroon, waar hij - kamer 17 - jaren
en jaren heeft gewoond.
Op die kamer heeft hij zich waar
schijnlijk nooit thuisgevoeld; Henk
Smeding zat altijd aan de stamtafel,
hij woonde gewoon in het restau
rant. Iedereen, die er in die jaren zo
nu en dan kwam, moet hem hebben
ontmoet.
Hij kende dan ook eigenlijk ieder
een, die er een voet over de drempel
zette - en, zo gaat dat dan, iedereen
kende hem. Het was alsof er met
zijn overlijden ook weer een stukje
van de oude glorie van het hotel
verdween. De aftakeling ging ver
der; niemand, die ze kon tegenhou
den
Mr. Henk Smeding: met hem ver
dween weer iets van de oude glo
rie
Catrinus van der Velde, pijpjesmokend aan de stamtafel
Het Gemor
bontmodes
PLAYBOY
