DICKVANDERHEIJDE JRf FOTOGRAFIE
TOEN WE NOG OP DE SCHOOLBANKEN ZATEN
SCHOOL 14 AAN DE TJERK HIDDESSTRAAT
DE NAKENDE KEREL BIJ DE KIEPEKOOPMAN
I'lHsM
11
industrie - techniek - bouwkunde - reklame - reportage - portret - antiekregistratie lid bfn/nfg jozef iSraëlSStraat 8-10 leeuwarden 05100-24984/80069
Een foto van 1934 of'35 van de vierde of vijfde klas van School 14 acn de Tjerk Hiddesstraat.
Het is de klas van meester SipkensWe beginnen bij de rij banken rechtsEerst Jan Dorenbos,
dan Reina Fortuin en Jacoba de Roos, Klaas van der Leest en Otto Hondema, Piet van Kuik en
Arie Boender, Jopie Algra en Henk van Eldik, Janny Wennes en Henny Kemp. Op de tweede
rij: Nico Verhoef en de helft van Fenno Schoustra, Arthur Mendels en Herman Dekens,
Martinus Sluyter en een onbekende, Menzo Rohn en Dirk Wielinga, Haddy Meyer en Atje de
Groot, Alie Kramer en Tjitske van der Schaaf, Annie Habekothé en Willy Rinsma. Dan op de
rij uiterst links: Henk Roosma en een onbekende, Geert Damsma en Ru de Jong, nog een
onbekende en Bart Akkerman, Annie Habekothé en Baukje Brandsma. helemaal achter in de
klas staan nog twee jonge heertjes, links staat Kees, rechts een onbekende.
Vervolg van pag. 1
En toen, oppen dag lag er inne Dok
kumer Ee, bij de houtmolen, een
armoedig, klein woonskipke.
De bewoners waren een skereslie-
permeteen warrige, rooie baarden
zien vrouw.
Et was een mooi stel voor de bokke-
wagen.
Et geld dat ze met skeresliepen op
haalden wudde voor et grootste ge
deelte in drank omzet.
Ze lusten et allebeide even graag.
Van der Woude had der goeie klan
ten an.
Ze lagen zo'n veertien dagen bij et
erf van de houtmolen en toen, in
eens waren ze geblazen, fut.
Met de noorderzon vertrokken, hiet
dat.
En hoe dat allemaal in zien werk
gaan was wist de kiepekoopman die
zelfde avond innet kroegje van Van
der Woude an zien kornuten te ver
tellen.
Toen ie die avend innet etablisse
ment arriveerde was al an zien pret
oogjes te zien dat ie weer et een en
ander beleefd had.
En dat was oek zo.
Mutte jimme nou es hore wat wij
Hl WONING-
INRICHTING
Nimrwottad 95-97
LEEUWARDEN
vannacht beleefd hewwe.
Hij was nog hees van de alteraasje.
Hij zweeg even en keek de kring van
kornuten rond.
Jimme zalle et niet gelove wille
maar et is echt waar.
Hij nam een sluk uut et kelkje dat
voor em ston.
Hij veegde met zien han zien mon af.
En hij zei:
Wy hewwe vannacht een
nakende kerel in huus had.
Een nakende kerel? riep et mouw-
vesje.
Ja, een nakende kerel, zei de kiepe
koopman.
Hoe dat zo, wie was et, vroeg de
groene kraag.
Et was die kerel uut dat woonskipke,
dat bij de houtmolen lei.
Nou must ophouwe, zei de houten
sabel, vol verbazing.
Hoe kwam die nakende kerel zo bij
jumme verzeild?
Dat zal ik jimme verte lie, zei de kie
pekoopman.
Et was vannacht zo om en nabij
twaalf toen der bij ons oppet raam
bonsd wudde.
En niet zo zachtjes oek, want mien
vrouw en ik skrokken beide toege-
liek wakker.
Wat zu dat weze, zei de vrouw, et zal
toch niet de plies je weze.
Ik zei, wel nee, meens.
Maar ze was niet gerust.
Vienst dat gek, zei de houten sabel
een bits je sarcastisch.
De kiepekoopman keek kwaad in de
richting van de houten sabel.
Toen wudde der weer oppet raam
bonsd, gong ie vedder.
Ik docht, ik mut toch maar even kie-
ke wie daar zo op die ruut annet
bonzen is.
Ik gong et bed uut en ik deed de deur
van et slot.
En wie denke jimme dat daar voor
de deur staat?
Die keerel uut et woonskipke.
Nakend en wel!
Spierlike nakend? vroeg et mouw-
vesje.
Spierlike nakend, bevestigde de
kiepekoopman.
Alleen die rooie baard had ie an, zei
ie lachend.
Meensen, meensen, et was gien ge
zicht.
Hoe is et godsmogelik, riep de
groene kraag.
Ik zei teugen em, mag ik oek even
wete wat dit voor stelle mut?
Waarom bonze jou hier midden inne
nacht bij ons oppe ruten?
En dan nog wel in dit kostuum.
Hij begon te jammeren, help mie, ze
wil mie vermore, ze wil mie dood-
steke.
Voor ik et wist ston ie al bij ons inne
kamer.
De houten sabel zei, wat zei dien
vrouw der van dat die nakende kerel
daar bij jimme inne kamer ston.
Nou, zei de kiepekoopman, die
lachte heur eigen dood.
Die ston die kerel van top tot tien te
bekieken.
Ja, zei et mouwvesje, die docht oek
bij heur eigen, zukke mooie mannen
zien ik oek niet alle dagen.
Nou ja, et was oek gien gezicht, die
spierwitte, nakende kerel.
Hij was helemaal wit op zien vuten
na, die waren zwart en zien kop was
rood, precies een lucifer.
Ik zei teugen em, jou binne, as ik et
goed zien, de man uut et woonskip
ke, nou?
Ja zei ie.
Ik zei, en wie wil jou nou doods te ke
Mien vrouw wil mie doodsteke, zei
ie.
Toen zei mien vrouw, en waarom
wil ze jou dan doodsteke?
Nou, kiek, dat zat zo, wij lagen op
bed en toen kregen we ruzie.
Ik bin toen hals over kop uut et skip-
ke vlucht hier naar toe.
Wat een gek, zei et mouwvesje.
Ja, zei de groene kraag wiesgerig,
Onze Lieve Heer het rare kostgan
gers.
Zeg dat wel, beaamde de kiepe
koopman, maar onder de han zatten
wij midden inne nacht opskeept met
die nakende kerel.
Hij stonk naar de drank oek nog.
Maar, zei mien vrouw, hoe komme
jou der by man om zo nakend en
bloot over de straat te lopen, hoe
krije je et inne hasses.
Ik hew snachts nooit wat an, zei ie,
ik slaap al tied zo.
O, zei de vrouw weer, da's makke
lik, zeg ik maar.
Et begon mij zo zoetjes an grondig
te vervelen, wat hadden wij der met
nodig dat die gekke kerel ruzie met
zien wief had, dus ik zeg teugen em,
et spiet mij wel buurman, maar wij
wille slape en hier kanne we jou niet
hewwe.
Begint ie weer te jammeren, ik durf
niet, ik durf niet.
Nou gien gedonder, zei ik, ik zal wel
even metgaan.
Ik trok mien broek an en ik zei, kom
op.
Ik met die nakende kerel de weg
over, et erf van de houtmolen op
naar et woonskipke
Toen ik et deurke van de roef open
deed lag dat wief, laveloos as een
kenon, met de kop oppe armen anne
tafel te slapen.
Ik zei teugen die naaktloper naast
mij, nou, je binne weer tuus en nou
zoek je et vedder zelf mar uut.
Ik gong weerom en toen ik tuus-
kwam lag de vrouw al weer te sla
pen.
Die docht oek, ze zoeke et maar uut
De andere morgen was et stel ver
dwenen.
En nou hew ik er een verskrikkelike
dust van overhouden, besloot de
kiepekoopman.
Maar daar wist Van der Woude wel
raad op.
Bart van der Weerdt
